‘’Als ik zou kunnen sterven als zuidelijke Nederlander, zou ik gelukkiger sterven dan als Belg’’, zo zei N-VA-voorzitter en burgemeester van Antwerpen Bart De Wever onlangs in Trends Talk. De Wever deed daar een boekje open omtrent zijn naar eigen zeggen lang gekoesterde droom van een hereniging tussen de noordelijke en zuidelijke Nederlanden.
‘’Het is een persoonlijk standpunt dat ik al lang heb’’, stelt hij, om te benadrukken dat het hier niet direct gaat om het officiële standpunt van zijn partij. De Wever licht zijn motivatie nader toe: ‘’In 1993 was ik al medeorganisator van een Groot-Nederlands studentencongres. Ik heb die droom nooit losgelaten: Dat alle Nederlandstaligen ooit in één verband weer zouden samenleven’’. Ook zegt hij confederalisme te zien als een nuttige stap richting een hereniging.
Het grootste obstakel voor deze fusie, zowel in noord als in zuid, lijkt wel de weerzin bij centrumrechtse partijen om samen te werken met hun rechtsere geestverwanten. In het noorden heeft Geert Wilders zich wel eens positief uitgesproken over het idee van een Nederland met zeventien provincies, maar zolang hij in de oppositie zit kan hij hier niets voor betekenen. In het zuiden lijkt de weerzin tegen Vlaams Belang zo groot dat de Vlaamsgezinde partijen niet als één blok op kunnen treden richting het ontmantelen van België. Bovendien zou om die ontmanteling onomkeerbaar te maken ook steun nodig zijn van andere partijen dan N-VA en VB, waarvoor nog veel werk verzet moet worden. Totdat deze barricades zijn ontmanteld ontbreken de meerderheden die voor hereniging zouden kunnen stemmen.
In de noordelijke Nederlanden wordt in nationalistische kringen wel gepraat over een mogelijke hereniging. Dit gebeurt vaak in bombastische toonaarden als het praten over een ‘’annexatie’’ van Vlaanderen, of het idee dat Nederland ‘’Vlaanderen erbij krijgt’’. Dit getuigt natuurlijk van enige grootheidswaanzin. Als Vlaanderen het daadwerkelijk presteert om zich definitief los te wrikken uit België, dan zal dit nieuwe land meer daadkracht bezitten dan Nederland, waar de overheid zich nog niet los kan wrikken van een kleine duizend ‘veiligelanders’. Het is aannemelijker dat dit vrijgevochten Vlaanderen vervolgens de noordelijke Nederlanden annexeert, dan andersom.
Maar zelfs als zouden alle Vlaamsgezinden samenwerken, zouden ze dan bereid zijn om hun zwaarbevochten soevereiniteit over te dragen aan een hoofdstad in de noordelijke Nederlanden? Veel Vlamingen lijken zich terecht achter de oren te krabben bij de gedachte die liberale Hollanders er bij te krijgen. Vlaanderen zou met zes miljoen mensen een groot deel zijn van de nieuwe staat, en toch maar een kwart van de bevolking hebben.
Wel zou het economische en culturele zwaartepunt voor Nederland naar het zuiden verschuiven. Dit zou gevolgen moeten hebben voor de politieke verhoudingen, als de nieuwe staat dezelfde spanningen wil voorkomen die in 1830 tot de Belgische Opstand leidden. Allicht dat een herenigd Nederland alsnog een confederale structuur zal moeten hebben, om zo te voorkomen dat Vlaanderen elk enthousiasme voor het project verliest.
Maar misschien biedt een confederaal systeem ook positieve kansen voor andere delen van de Nederlanden. Zo zou iets meer zelfbeschikking op het gebied van bijvoorbeeld onderwijs en woningbouw de oostelijke provincies wat onafhankelijker kunnen maken, om zo te voorkomen dat zij langzaam maar zeker in de Randstad veranderen. Het zou juist voor nationalisten goed zijn om hierover na te denken, en eventueel plannen klaar te hebben. We leven immers in een tijd waarin het behoud van nationale identiteiten afhangt van het verzwakken, niet bestendigen, van gecentraliseerde macht. Of die macht nu in Den Haag zetelt of in Brussel, maakt niet veel uit.
Zoals De Wever zelf benadrukt, wat in het ene decennium ondenkbaar lijkt, kan in het volgende al realiteit zijn.
6 reacties op “Bart de Wever droomt van Groot-Nederland”
Het is niet met luidop te dromen over confederalisme dat er het ooit zal komen. Het zal ook niet komen zolang Bart De Wever aanmoddert met notoire Belgicistische (coalitie) vrienden ( CD&V en OVLD). Evolutie volgt pas op revolutie van de geesten. Frontvorming over het thema met het Vlaams Belang is een eerste cruciale en concrete stap. Ik betwijfel dat de Vlaams gezindheid van BDW zo ver reikt. Dus blijft het, vrees ik, bij vrijblijvende prietpraat à la BDW. Na de verkiezingen van 2014 heeft BDW het zieltogend België, inclusief de MR, gereanimeerd. Dat zijn feiten. Los hiervan mogen het VB en N-VA eens verduidelijken met wie en welke soort van democratie zij wensen te realiseren. Een tip, ik pleit voor de afschaffing van de dictatuur van de particratie en voor raadpleging van de Vlamingen via referendum over nieuwe staatshervormingen. Begin alvast met een referendum over het volgend thema: Zijn de Vlamingen van oordeel dat de Vlaamse verkozenen in het Belgisch en Vlaams parlement de splitsing van de sociale zekerheid en alle federale materies, inclusief de Belgische regering, moeten stemmen en naar de deelstaten overhevelen?
Dat De Wever misschien eens begint met de idee van onafhankelijkheid (al dan niet met hereniging met Nederland; voor mij hoeft dat laatste niet persé maar ik zou het nog altijd beter vinden dan de huidige situatie) eens actief te promoten, want buiten wat geblaat op de Vlaamse feestdag hoor ik van die partij weinig. VB mag op dat vlak ook een tandje bijsteken wat mij betreft. En confederalisme is in mijn ogen pas confederalisme als de sociale zekerheid gesplitst is. Hoe De Wever dat denkt te realiseren samen met de PS in een Belgische context moet hij mij toch eens komen uitleggen want de geschiedenis leert ons dat de Walen NOOIT iets zullen goedkeuren wat tegen hun financiële belangen indruist.
In mijn ogen is het een donkere nachtmerrie, een vereniging van Vlaanderen met Nederland. Het zou bitter ironisch zijn om Vlaanderen uit de perverse klauwen van De Croo te trekken om het vervolgens in die van Rutte te leggen. Dat zou hoogstwaarschijnlijk zijn wat er zou gebeuren indien de notie van “Verenigde Nederlanden” nu in de praktijk gebracht zou worden; men make zich hier geen illusies over. Ik weiger in te stemmen met het maken van deze Vlaamse grond, waarin mijn katholieke voorvaderen rusten, tot een provincie van protestants-maçonniek Oranje.
Er kan trouwens Germaanse solidariteit zijn tussen Vlamingen en Nederlanders tegen gemeenschappelijke oligarchische vijanden zonder een verband van Verenigde Nederlanden. De Germaanse Thjod, de Germaanse natio, bestaat in bloedbanden, over grenzen heen, en die natio is groter dan de bevolking der noordelijke en zuidelijke Nederlanden; “Duits” is etymologisch hetzelfde als “Diets”. Ook de Noren, Denen, IJslanders en Zweden maken deel uit van de Germaanse volkerenfamilie.
Het zal protestans oranje zijn of islamitisch magreb, aan u de keuze.Het laaste is veel dichter bij dan het eerste.
Als oud-oprichter van NEDERLANDS BLOK heb ik dit idee ooit al eens in 1994 geopperd in een TV-documentaire Ik betreur het nog steeds dat de Noord-Nederlandse veldtocht in 1830 jammerlijk mislukte omdat toen Frans gezinden en Engelsen dit initiatief frustreerden
Samen met Bart en Tom hoop ik hartstochtelijk op de hereniging van Noord- en Zuid-Nederland. Met dan eindelijk eens echt serieuze aandacht voor Frans-Vlaanderen. Daarom ook dat ik het begrip “confederalisme” zo nuttig vind. Een confederalisme tussen Nederland en Vlaanderen wel te verstaan. Zo kunnen beide Nederlanden langzamerhand verder naar mekaar toe groeien, mocht dat gewenst zijn. Vanaf het begin een nieuwe eenheidstaat zou waarschijnlijk nu bij te veel Vlamingen tegenzin opwekken.