In Le Figaro van gisteren verscheen een uitgebreid artikel van de hand van Marion Maréchal, gewezen volksvertegenwoordiger van het FN voor de Vaucluse en nu directeur van een instituut voor sociale en politieke wetenschappen. We hebben het voor u vertaald, een beetje ingekort en er enkele accenten aan toegevoegd.

Samuel Patty is in Frankrijk het 267^ste dodelijke slachtoffer van het islamisme sinds 2012.  Na de kinderen, de soldaten, de politieagenten, de journalisten, de tienermeisjes in Marseille, de onthoofde bedrijfsleider en de onthoofde priester in zijn kerk, de talloze slachtoffers van de Bataclan of Nice, is het de beurt aan een leraar geschiedenis. De man werd beestachtig afgemaakt omdat hij zijn studenten, opgroeiende kinderen,  heeft uitgelegd wat vrijheid van meningsuiting betekent. Zijn hoofd werd afgesneden door een Tsjetsjeense islamist die de vluchtelingenstatus bezat, wat wil zeggen dat hij alle bescherming van Frankrijk verkreeg, waaronder levensonderhoud en medische verzorging.

Het zijn niet de Republikeinse waarden  die worden aangevallen, maar de Franse waarden. De wet en het secularisme volstaan niet meer om de radicale islam te bestrijden.  

De afschuwelijke geschiedenis lijkt zich te herhalen, maar de moord op Patty valt bijzonder op door het aantal personen die de macabere keten hebben gevormd. We zien studenten (13 en 15 jaar), docenten, duistere verenigingen, salafistische moskeeën en imams, die allen hun deel van de bestiale moord op hun geweten hebben.

Tegenwoordig heeft men het in Frankrijk over separatisme, omdat het woord islamisme is afgeleid van het woord ‘islam’. Separatisme verwijst naar het politieke mechanisme van een volk dat streeft naar onafhankelijkheid. Islamisten zijn niet uit op de onafhankelijkheid van een deel van het grondgebied; ze willen de hele Franse samenleving onderwerpen aan de regels van de sharia.

Ik ben ervan overtuigd dat degenen die zich beroepen op de seculiere republiek, als een zaligmakend recept, niet de juiste middelen gebruiken. Secularisme heeft zijn plaats in een wereldwijd antwoord, maar het is niet genoeg. We vragen het secularisme om het onmogelijke te doen. Wij beroepen ons als vanzelfsprekend op een concept dat in Europa perfect werkt, maar onbekend is bij de islam en de islamitische beschavingen: de scheiding van het publieke van het private, het spirituele van het tijdelijke, het politieke van het religieuze, God van Caesar.

De retoriek werkt niet, vooral bij een groot deel van de Franse moslimjongeren, van wie 74% hun religieuze overtuiging boven de ‘waarden van de Republiek’ stelt en 26% de moordende jihadisten niet veroordeelt (de IFOP-enquête die in 2020 bij de 15-24-jarigen werd gehouden).

Er is in Frankrijk geen probleem met het katholicisme, protestantisme, jodendom of boeddhisme. We hebben een probleem met de radicale islam en alleen de radicale islam.

Het heeft geen enkele zin om zich uit te putten in een poging om een Islam van Frankrijk te vormen. Zoals de politicoloog Frédéric Saint-Clair zegt: “De rol van de Republiek is niet om een onderscheid te maken tussen de goede en de slechte islam, of om een islam van de verlichting te creëren. Het is aan de moslims om dat te doen, als ze dat willen. De Republiek moet van haar kant het politieke en culturele kader van de natie definiëren.

Het is dus een illusie van de staat om theologie te willen bedrijven, de islam te willen controleren door sommige stromingen te bevoordelen ten opzichte van andere, kunstmatige gesprekspartners te fabriceren omdat de islam geen geestelijke hiërarchie kent, of te proberen de religie uit de samenleving en de openbare ruimte te laten verdwijnen. De staat is seculier en zou dat ook moeten blijven, maar de maatschappij is dat niet.

Zich steeds maar verschuilen achter het secularisme is naar mijn mening lafheid die zich voordoet als standvastigheid. Het is een politiek aanvaardbare manier om zich te beschermen tegen de kritiek van de ‘geen amalgaam-retoriek’ die de geest van de mensen verlamt, het debat blokkeert en elke reflectie over het onderwerp verhindert. Laat het gezegd zijn: als gematigde moslims zich zorgen maken als we het islamisme aan de kaak stellen, dan is dat omdat de dubbelzinnigheid aan hun kant staat. Niet aan onze kant. Zelfs de medeplichtigen van gisteren (Licra, SOS Racisme en anderen) draaien om door vandaag het ‘collectief tegen de islamofobie’ in Frankrijk (CCIF), dat nauw bij de Moslimbroederschap aanleunt, in vraag te stellen.

Welk beeld hebben islamieten van ons? Voor hen zijn we ongelovigen, fuifnummers, consumenten, atheïsten die het heilige verachten; we zijn de maatschappij van de leegte, het individualisme en het relativisme. Voor hen hebben we God, het land, de familie gedood. Ze zien een maatschappij zonder moed, goed in witte marsen, kaarsen aansteken en slogans zoals, ‘je zult mijn haat niet hebben’. In tegenstelling tot hen zijn wij vergeten dat de islam en Europa al dertien eeuwen lang voortdurend met elkaar in conflict zijn.

Onze ‘leiders’ hoopten respect en aanvaarding op te bouwen door middel van het ‘samenlevingsmodel’. De initiatiefnemers stelden voor, en stellen zich nog steeds voor, dat door alle sporen van de historische Franse natie uit te wissen, door de eis van assimilatie op te geven, door de voorrang van onze tradities op te bergen, door alle culturen gelijkwaardig te benaderen, door de wet met ‘grootmoedigheid’ toe te passen en door ‘redelijke aanpassingen’ toe te staan, we zouden voorkomen dat buitenlanders zich ‘buitengesloten’ zouden voelen, wat dan weer zou bijdragen aan hun integratie in de Franse samenleving.

De strijd kan niet worden gewonnen door wetgeving alleen. Het is een wereldwijde historische, spirituele, culturele, intellectuele en educatieve strijd. Het is een morele strijd die in de eerste plaats gewonnen zal worden wanneer we onze fierheid herwinnen over wie we zijn, wat we hebben verwezenlijkt en wat onze voorouders hebben opgebouwd. Het is een beschavingsstrijd en iedereen die weigert dit in te zien is op voorhand al verloren.