De vorige week berichtte ReactNieuws over een boek dat juist is verschenen en nieuwe inzichten zou bevatten over de extreemlinkse terreuraanslag op 29 maart 1986 in Kedichem op leden van de toenmalige Centrumpartij. Het hele hotel brandde uit en er waren meerdere gewonden te betreuren. Oud-Centrumpartijlid Wim Vreeswijk was zo vriendelijk om zijn persoonlijke verhaal van die dag samen te vatten en door te sturen. Het zijn opvallende notities over de afwezigheid van de Mobiele Eenheid (ME) en falen van het justitieel apparaat.
…de bijeenkomst was bedoeld als een beoogde samenwerking tussen CP en CD (Centrumpartij en Centrumdemocraten / RN) teneinde meer kans te maken op een of meerdere Tweede Kamerzetels in het parlement. De actievoerders was er dan ook veel aangelegen om die bijeenkomst dan ook letterlijk af te laten branden.
Het was bij Burgemeester Korporaal (CDA) als hoofd van de politie bekend dat het een bijeenkomst werd met een hoog risicogehalte en dat er dan ook voldoende agenten of zelfs MEers de bijeenkomst hadden moeten beveiligen en dat was eenvoudig geweest want de toegangsweg bestond immers uit een steile smalle steile dijk langs de rivier de Linge die m.i. eenvoudig te beschermen was geweest tegen relschoppers, ook al was dit een karavaan met 70 deelnemers. De 2 agenten waren dan ook snel in paniek en meldden direct dat zij op de vlucht sloegen.
Persoonlijk liep ik een schedelbasisfractuur op door een sprong uit de 2e etage van het hotel en lag daarop 10 dagen op de intensive care in het toenmalige Academisch Ziekenhuis te Utrecht (AZU). Ing.Karel Klein liep een zeer zware hoofdwond op en overleed kort daarna in het ziekenhuis. Dus het werden uiteindelijk 2 doden. (De eigenaar van het hotel overleed later bij de opruimwerkzaamheden / RN)
De 4 aanslagplegers werden uiteindelijk dankzij in beslag genomen fotomateriaal van journalisten getraceerd, aangehouden, en maanden later gedagvaard voor de gerechtelijke zitting te Dordrecht. Zelf was ik daar ook en we keken echter tegen 4 lege stoelen aan. Wel sprak de rechter 4 zogeheten verstekvonnissen. De aanslagplegers werden vanwege poging tot doodslag alle vier veroordeeld tot 6 jaar.
Zij zijn echter nooit meer aangehouden omdat zij alle 4 kennelijk een andere identiteit hadden gekregen wat zeer uitzonderlijk was. Deze status is immers alleen weggelegd voor bescherming van kroongetuigen die getuigen tegen meervoudige moordenaars. Alles werd dus in het werk gesteld om deze 4 aanslagplegers te vrijwaren.