Gisteren verscheen op Doorbraak, een nationalistisch online medium, door de hand van hoofdredacteur Pieter Bauwens een artikel met de vraag wat de N-VA al voor de Vlaamse beweging deed en wat het zou kunnen doen. Bauwens zegt de kritiek vanuit N-VA-middens op de Vlaamse Beweging beu te zijn. Bij ReAct zien we de zaken enigszins anders. Immers, de Vlaamse Beweging heeft in de feite geen partijpolitieke vleugel nodig, zeker niet als die vleugel de essentie van de Vlaamse strijd begraven heeft.

Bauwens op Doorbraak: “Misschien moet de vraag niet zijn wat de Vlaamse Beweging voor de N-VA moet doen, maar wel wat de N-VA voor de Vlaamse Beweging kan doen. Wat heeft de N-VA in al die tijd al voor het Vlaamsgezinde middenveld gedaan? Wat heeft de N-VA voor initiatieven genomen om die Vlaamse Beweging te versterken? Niets. Buiten de onvoorstelbare herhaalde oproep dat het ondanks de sclerose, toch de taak is van de Vlaamse Beweging om het draagvlak voor onafhankelijkheid te creëren.“

Dat de N-VA met enige argwaan naar de Vlaamse Beweging kijkt, is ondertussen welbekend. Voor Bart De Wever is het beste wat de Beweging kan doen “ophouden te bestaan“, voor anderen binnen de grootste partij van Vlaanderen is diezelfde Beweging geen stuiver waard en na de laatste tussenkomst van de VVB aangaande het ontslag van Vuye en Wouters heeft ook deze in se gematigde en pluralistische Vlaams-nationalistische vereniging/drukkingsgroep het verkorven bij de N-VA-profeten. De laatste spreekwoordelijke bruggen werden daarmee opgeblazen.

Mijnheer Bauwens heeft het ook graag over de vergelijking met Catalonië: “De vooruitgang in Catalonië en in Schotland is er gekomen door samenwerking tussen het middenveld en de politieke partijen.” Schotland wordt ook meteen in de tekst verwerkt en zo wordt de indruk gewekt dat de Vlaams-nationale strijd dezelfde is als de Schotse en de Catalaanse. Maar niets is minder waar en dat wéét Pieter Bauwens maar al te goed.

Als we dus even de zaken analyseren komen we tot enkele bedenkingen. In de eerste plaats vraag ik me als hoofdredacteur van ReAct af, na mijn – net als Bauwens – lange ervaring in de Vlaamse Beweging, waarom we als Beweging in Godsnaam nog steeds als een konijn naar de partijpolitieke lichtbak staren. Toen het Vlaams Blok op zijn hoogtepunt zat, werden veel van de beste pionnen uit de Vlaamse Beweging weggekaapt richting die partij. Resultaat: een verarming van menselijk en in veel gevallen intellectueel kapitaal bij de Beweging. Immers,  wiens brood je eet diens woord je spreekt. Kritiek uiten binnen een particratie – ook al keer je daarmee terug naar de essentie van die partij – is dodelijk en het beste voorbeeld daarvan is het recentelijk ontslag van Vuye en Wouters.

Dat neemt niet weg dat het wenselijk is dat er partijen zijn die op de politieke Bühne vertellen wat de Vlaamse beweging te vertellen heeft. Maar als we de tekst van Bauwens met aandacht lezen, kunnen we niet anders dan vaststellen dat Bauwens enerzijds pleit voor een verzuiling en anderzijds voor de reanimatie van de Vlaamse Beweging door een politieke partij, in dit geval de N-VA, aangezien zij – volgens hun programma althans – de regerende partij is die het dichtst bij de standpunten van de Beweging staat (de realiteit echter vertelt ons een heel ander verhaal natuurlijk). Maar eindigen doet Bauwens met de vraag aan de N-VA om initiatieven te nemen om ‘hun’ bezorgdheid aangaande de Vlaamse Beweging kracht bij te zetten.

Ik kan niet anders dan eens diep zuchten bij deze roep om aandacht voor de Vlaamse Beweging die volgens zowel Bauwens als de N-VA op sterven na dood is. Het getuigt van weinig geloof in de eigen zaak en in de eigen sterktes. De Vlaamse Beweging heeft geen nood aan initiatieven van derden. De Beweging heeft nood aan een frisse kijk op de actualiteit en op de toekomst. En de Beweging heeft daarvoor zélf de mensen en de middelen. Een VVB zou daarbij de motor moeten zijn die de stuwende kracht levert om al wat ‘Vlaamse Beweging’ is een duw in de goede richting te geven. Deze vereniging ontvangt jaarlijks om en bij de 300.000 euro aan subsidies. Daarboven vergaren ze zelf een extra kapitaal van plusminus 350.000 euro, waarvan het grootste deel naar personeelsmiddelen gaat. Al bij al beschouwd kunnen we stellen dat de VVB jaarlijks ruim 200.000 euro aan financiële slagkracht heeft om het veelbesproken ‘draagvlak’ te creëren waar de N-VA zo dikwijls mee schermt.

“Niet veel geld op de dag van vandaag” hoor ik u zeggen. Klopt, al hangt het ervan af hoe je het spendeert. Als de ganse Vlaamse Beweging, van salonflamiganten tot radicale studenten en actievoerders aan één zeel zouden trekken en samen een agenda uitstippelen in het belang van het vooropgestelde doel, dan is 200.000 euro een immens kapitaal, immers 1+1=3 in deze. Maar De Wever weet goed waarom hij de Beweging liever anders zou zien. Hij weet goed dat de onderlinge verdeeldheid een bijna historisch onuitwisbaar gegeven is. De ene wil niet met de andere gezien worden en oude vetes zorgen steeds opnieuw voor de meest belachelijke discussies. Met zo’n Beweging als ruggengraat zou ik als grootste regerende partij ook niet de klim naar de onafhankelijkheid willen aanvatten.

Vergelijk onze strijd dan ook niet met de Catalaanse strijd, waar politiek en Beweging één zijn. De brave Vlamingen – want dat zijn we – zijn geen Catalanen. Catalaanse nationalisten hangen in eerste instantie zo goed samen omdat ze links-Marxistische strijdbeginselen hebben. De basis is totaal anders en is gericht op straatacties, net geen guerrilla. Hoeveel mensen binnen de klassieke Vlaamse Beweging verafschuwen de acties van Voorpost en NSV!? Brave acties die nog niet tot aan de reactionaire Catalaanse enkels reiken? Vergeet ook niet dat de N-VA in veel mindere mate gegroeid is vanuit de Beweging. Ook dat is van belang en zorgt voor een kloof tussen politiek en Beweging. Het wederzijds begrip is ver zoek en erom smeken komt op zijn zachts gedrukt naïef over.

Neen, om af te sluiten toch eens nog benadrukken dat de Vlaamse Beweging wel degelijk de speler moet zijn die vanuit haar eigen kracht een draagvlak onder de Vlamingen moet creëren voor de Vlaamse onafhankelijk staatsvorming. Dat een N-VA of een Vlaams Blok/Belang meer (hadden) moeten doen om die gedachte uit te dragen, met de vele miljoenen die ze voorhanden hadden en hebben, staat niet ter discussie. Maar daarvoor zijn het politieke partijen. Niet het volksbelang staat centraal, wel het partijbelang, want: “Wat als de mensen niet meer voor ons stemmen? Dan hebben we nog minder in de pap te brokken…” En dus gaat het in de politiek – zoals Pieter Bauwens zou moeten weten – om het vergaren van stemmen en minder om het uitvoeren van programma’s. “Tussen droom en daad…“