Gisteren verschenen er resultaten van een onderzoek naar de intenties van de Vlaamse kiezer. Daarop zou moeten geconcludeerd worden dat slechts 6% van de Vlamingen de onafhankelijkheid zouden onderschrijven, moest het ooit op tafel liggen. Een vreemd resultaat, om twee redenen.

Peiling niet representatief

Ten eerste pakte de VVB meteen met een persmededeling omtrent deze resultaten uit. “Als VVB hechten we geen enkel belang aan deze resultaten,” steken ze van wal. “We gaan er van uit dat, wanneer bijna 38 % van de Vlaamse kiezers (5,92 % Vlaams Belang en 31,88 % N-VA) stemt voor een partij met als eerste programmapunt de splitsing van België, deze peiling zwaarder weegt dan een peiling bij een goede duizend Vlamingen.“

Anderzijds beweert de VVB dat “het ‘communautaire’ en ‘datgene wat de mensen echt bezig houdt’ onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.” Immers: “Werkgelegenheid, gezondheidszorg, pensioenen, sociale zekerheid, onderwijs: voor elke van deze bezorgdheden van de mensen beschikt Vlaanderen over voldoende financiële middelen om een absoluut topbeleid te voeren. Helaas worden deze middelen echter scheepsladingsgewijs, zo’n 12 miljard euro per jaar, naar het zuiden van het land versast, met de gekende pijnlijke besparingen in Vlaanderen tot gevolg.”

‘Nationalistische’ partij doet niets voor onafhankelijkheid

Voor de VVB is het duidelijk: de kiezer is niet dom en weet waarvoor hij of zij stemt, daar kan een relatief kleine peiling niets aan veranderen. Maar stél nu (we schrijven duidelijk ‘stel’) dat de peiling wél representatief is en plotseling ruim 35% van de kiezers verschrompeld zou zijn naar 6% van de kiezers, dan kunnen we daaruit concluderen dat één bepaalde regeringspartij totaal naast haar standpunten aan het meeregeren is en er dus blijkbaar voor zorgt dat steeds meer kiezers terug pro-België zouden denken.

De N-VA zou als erg populaire ‘nationalistische’ partij – en de daarmee gepaard gaande tientallen miljoenen euro’s – gemakkelijk campagnes kunnen voeren in heel Vlaanderen ten voordele van de onafhankelijkheid, of desnoods voor hun eigen zo genoemde Copernicaanse Omwenteling, of fluwelen revolutie. Maar niets is minder waar. De perceptie dat de onafhankelijkheid of zelfs meer bevoegdheden voor Vlaanderen taboe-begrippen zijn geworden groeit wekelijks aan. Maddens heeft ons hier de voorbije weken meermaals aan herinnerd (hier onder andere).

Jammer in feite, want zo verstrijkt het momentum nog maar eens, waardoor Vlaanderen steeds verder af lijkt te staan van datgene waar het al sinds 1830 recht op heeft: een onafhankelijk statuut, in een Heel-Nederlands samenwerkingsverband.