Rob Verreycken (°1970) groeide op in de straten van Borgerhout, deelgemeente (‘district’) van Antwerpen. Zijn vader, Wim Verreycken, was rond 1978 één van de mede-oprichters van het Vlaams Blok. Borgerhout was zowel een traditioneel Vlaamsnationaal bolwerk als een plek waar de te grote toestroom van vreemdelingen voor stijgende spanning zorgde. Op 16-jarige leeftijd werd hij actief als Vlaamsnationaal militant.
In de jaren daarna was hij actief als groepsleider van VNJ-Antwerpen, hoofdredacteur van het nationale VNJ-blad ‘Storm’; in 1995 stichtte hij samen met een ploeg VNJ’ers de IJzerwake.
Als student rechten werd Rob rond 1990 actief in de Nationalistische Studentenvereniging (NSV). Politiek een turbulente periode, want het Vlaams Blok was volop in opmars naar de grote doorbraak van 24 november 1991. Extreem-linkse knokploegen probeerden VB- en NSV-activiteiten te verhinderen, wat geregeld tot botsingen leidde; Rob stond meestal op de eerste rij.
In 2000 werd hij verkozen in de Antwerpse gemeenteraad en bracht enkele jaren later samen met Filip Dewinter de VISA-crisis aan het licht, die uiteindelijk leidde tot de val van het volledige schepencollege.
Rond die tijd publiceerde hij zijn eerste boek, ‘De VMO van Bob en Wim Maes’. Dat boek besteedt aandacht aan de rol en verdienste van de militantenorganisatie VMO voor de Vlaamse bevrijdingsstrijd. (Het boek is intussen uitverkocht.)
In die tijd ging hij ook als advocaat aan de slag aan de balie te Brussel. Bij de Raad van State werd de eerste onwettige regularisatiepoging van illegalen gekelderd; met een veroordeling van de Belgische staat werd het recht op vrije vergadering afgedwongen in o.a. het Congressenpaleis te Brussel; censuur van De Post op verkiezingsdrukwerk werd verboden.
In 2004 werd hij dankzij zijn voorkeurstemmen verkozen in het Vlaams Parlement. Hij raakte verwikkeld in een (v)echtscheiding, werd het slachtoffer van een maandenlange pershetze, maar uiteindelijk door het gerecht volledig vrijgepleit. De linkse haatkrant De Morgen werd op zijn eis door de rechtbank veroordeeld.
Vanaf 2006 ging hij in het Europees parlement werken voor Europese parlementsleden Frank Vanhecke en Philip Claeys en vormde samen met Marie-Rose Morel de ‘Vakbondscel’. In 2010 stelde hij zijn boek ‘Welkom in Vakbondistan’ voor (te verkrijgen via uitgeverij egmont.)
In de loop van 2011 gaf hij mee het startsein voor de oprichting van een Vlaamsnationale vakbond, de Vlaamse Solidaire Vakbond, en stichtte hij mee de alternatieve nieuwssite RechtsActueel.
