Wat was Alexander De Croo trots toen hij op 25 januari 2021 via Twitter aankondigde dat hij deel had genomen aan de lancering van het nieuwe boek van WEF-voorzitter Klaus Schwab (ja, die Bond-schurk met zijn Great Reset), namelijk Stakeholder Capitalism: Building the Future. Plots ging er een belletje rinkelen: wat heeft De Croo te maken met Klaus Schwab en het Wereld Economisch Forum (WEF)?

Net die dag publiceerde Knack een ‘factcheck’ omtrent de veronderstelde betrokkenheid van De Croo bij de ‘Bill & Melissa Gates Foundation’. Dat de Eerste Minister geen deel uitmaakt van dit fonds kan best waar zijn, maar daarnaast minimaliseert ‘factchecker’ Brecht Castel ook De Croo’s inzet voor het WEF. Ja, in 2013 was hij vice-voorzitter van een WEF-werkgroep over vergrijzing en ja, in 2015 nam hij deel aan een werkgroep over jonge wereldleiders. Maar, zo gaat het verder: “… dat is niet verwonderlijk omdat het WEF nu eenmaal een groot netwerk van politici en ondernemers samenbrengt.”

Miljoenen migranten: ‘een unieke kans voor Europa’

Met alle Chinezen, maar ons maak je niet wijs dat een federale topminister zijn schaarse vrije tijd opoffert om zich vrijblijvend bezig te houden met supranationale hobbyclubjes. Alexander De Croo werd in 2013 inderdaad vicevoorzitter van de werkgroep ‘veroudering’ – de Global Agenda Council on Ageing – van het WEF. Vanaf 2015 neemt het WEF hem op in de Young Global Leaders Community, een groep die invloedrijke jonge mensen samenbrengt om de wereld ‘positief’ (wat dit ook moge betekenen) te veranderen. De Croo krijgt daar heel wat beleg op zijn boterham. Hij legt zich toe op internationale ontwikkelingsproblematiek, mensenrechten, inclusieve economische groei en de digitalisering van de ontwikkelingsagenda. De Croo is niet de eerste Belg die zich ‘Young Global Leader’ (YGL) mag noemen: zijn partijgenoot Vincent Van Quickenborne, koningin Mathilde, Nathalie van Ypersele (dochter van Jacques van Ypersele, kabinetschef onder Boudewijn en Albert) en softwareontwikkelaar Dries Buytaert, die in 2009 de webstek van het Witte Huis (toen onder Obama) hielp herlanceren, gingen hem voor.

Wat Brecht Castel in zijn ‘factcheck’ voor Knack ‘vergeet’ te vermelden is dat De Croo in 2016 ook actief lid werd van de ‘Global Agenda Council on Europe’, een adviesraad binnen het WEF over Europese zaken. In opdracht van deze raad schreef De Croo – samen met de Zweedse oud-premier Carl Bildt –  een rapport over de uitdagingen voor Europa in de komende jaren. Daarin staat onder meer te lezen dat de komst van miljoenen migranten, asielzoekers en vluchtelingen een unieke kans biedt om een verouderend Europa het hoofd te bieden, maar alleen als regeringen samenwerken met de private sector om de ‘nieuwkomers’ aan een job te helpen. 

Het WEF op sleutelposities in de regering

De Croo’s activiteiten binnen het WEF maken één ding duidelijk: hij zit er tot over zijn oren in. Zijn rol minimaliseren is de waarheid geweld aandoen. Als hoofd van de federale regering is hij de geknipte man om de agenda van het WEF in België waar te maken. En met Van Quickenborne zit er zowaar een tweede vertegenwoordiger van het WEF op sleutelposities in de regering: het ministerie van Justitie is het ideale departement om dissidente strekkingen, en dan vooral de Vlaams-nationalistische en de coronakritische, te bestrijden.

De Croo en Van Quickenborne, marionetten van het WEF: men zou zich gaan afvragen of het daarom zo lang moest duren vooraleer er een nieuwe federale regering tot stand kwam. Laten we niet vergeten dat de liberale Open VLD tot de verliezers van de verkiezingen van 2019 behoorde. Merk tegelijk ook op dat Emmanuel Macron, Boris Johnson, Mark Rutte, Angela Merkel, Joe Biden en zelfs de Chinese president Xi Jinping een pagina hebben op de webstek van het WEF, in tegenstelling tot politiek minder correcte (ex-)staatshoofden zoals Donald Trump en Jair Bolsonaro. Merkel en Macron behoorden zelfs tot de YGL’s. Alsof niet alleen in België, maar ook in tal van andere landen alle pionnetjes op hun plaats zitten en de tijd is aangebroken voor de installering van de Nieuwe Wereldorde.

De Croo: geen lid van het WEF?

In zijn ‘factcheck’ beweert Brecht Castel ook dat Alexander De Croo geen lid is van het WEF, want dat is een netwerkorganisatie zonder ledenlijst. Nou nou, van een luie factchecker gesproken: even googelen en na exact enkele seconden verschijnt er een pdf met de ‘general terms and conditions of membership’ van het WEF. Overigens is het WEF allesbehalve ‘inclusief’, om het met een modewoord te zeggen. Wie er bij wil horen betaalt jaarlijks het bedrag van € 52.000, of de prijs van een mooie luxewagen. YGL’s, staatshoofden, ministers en leden die niet tot de zakenwereld behoren hoeven hun lidgeld niet zelf te betalen. Hun kosten worden gedekt mede door de bijdragen van grote internationale bedrijven, die tot € 530.000 ophoesten voor hun lidmaatschap. Wie graag deelneemt aan de jaarlijkse WEF-bijeenkomst in het luxueuze skioord Davos mag nog eens € 19.000 neertellen. Daarmee bevindt Alexander De Croo zich in een uitgelezen gezelschap van ‘s werelds machtigste CEO’s en een hele rits van gekroonde hoofden.

Gelijke kansen, maar sommigen zijn net iets gelijker

Het is goed mogelijk dat De Croo in contact kwam met het WEF op voorspraak van de Boston Consulting Group (BCG). BCG is niet alleen zijn vroegere werkgever, hij leerde er ook zijn echtgenote Annik Penders kennen (hij wierf haar aan), die er tegenwoordig actief is als vennoot en ‘managing director’. De Boston Consulting Group is een managementsadviesbureau dat behoort tot de wereldwijde top drie in die sector, naast Bain & Company en McKinsey & Company. Alle drie staan ze op de ledenlijst van het WEF.

Zoals het een goed WEF-lid betaamt heeft BCG de mond vol van diversiteit, duurzaamheid en een eerlijke economie. Gelijke kansen staan hoog in het vaandel. BCG is naar eigen zeggen een Equal Opportunity Employer. Maar ondanks deze hoogdravende principes schrok het bedrijf er niet voor terug om zaken te doen met miljardair Isabel dos Santos, die haar fortuin vergaarde met corruptie en allerhande fiscale en andere cadeautjes van de Angolese overheid. Dat haar vader, de communist José Eduardo dos Santos, president was van Angola hielp natuurlijk ook wel. In 2016 noemde het Amerikaanse zakenblad Forbes Isabel dos Santos nog de rijkste vrouw van Afrika. Niet slecht voor de dochter van een communist. Ze kon net iets meer rekenen op ‘gelijke kansen’ dan de arme zwartjes in haar land. Maar dat was allemaal worst voor De Croo’s vroegere werkgever, BCG, dat zich vorstelijk liet betalen met geld dat op frauduleuze manier onttrokken was aan de Angolese bevolking.

Morgen in deel 2: ‘De Belgische Young Global Leaders in het WEF’.