Studentikoos gebleven lezers snappen allicht onmiddellijk dat die noten uit de studentencodex, die naar op links verluidt, hoogdringend gecensureerd moet worden, geplukt zijn. Alsof er geen corona-regeltjes en –verbodjes van alle slag bestonden, begon ik in mijn eigen zichzelve dat zo vaak in mijn leven meegezongen studentenlied te neuriën, omdat ik het helemààl vond passen bij de paarsgroene regering die de Vlaamse meerderheid van dit land ongevraagd en ongewenst door de strot is geramd. Door een wettig verkozen democratische meerderheid? Federaal ja, wegens het uiterst links overgewicht van rood en groen in het centrum en het zuiden, maar in de Vlaamse gouwen – de énige die er voor Vlamingen toe doen! – door een samenraapsel van ‘elfjes’ die, zoals dat in hedendaagse dieventaal genoemd wordt, flirten met de magische drempel van, och arme, tien percent.

En ene zich liberaal noemende Alexander ‘niks voor een ander’ wist zich – om het in red devil language uit te drukken – vanuit buitenspelpositie in de post van eerste minister te katapulteren. Met de morele of politieke steun van een democratische meerderheid in het Vlaamse gewest waartoe hij, in elk geval geografisch, behoort? Bijlange niet, integendeel, een democratisch verkozen meerderheid in dat gewest kijkt tegen die opgedrongen Vivaldi-elfjes aan als ‘niet mijn regering’. De Vier Seizoenen van Vivaldi vallen bij de Vlaming ongetwijfeld in de smaak, maar dat paars-groen voor de poen die muzikale seizoenen alle vier misbruikt om van de politiek een treurigheid op noten te maken, lijkt een geval van jamais entendu. Dat is Frans, maar in Vlaanderen rijmt dat niet toevallig op nondedju. Een lelijk woord? Een vloek? Jàrenlang hebben francofone medelanders hun pretentieus neusje opgehaald bij het luguber vooruitzicht als tweede taal het patois te moeten aanleren van het volk dat zij graag bespotten als les nondedjus, maar waar zij met nog groter graagte de miljardenstroom van noord naar zuid als manna over zich heen voelden stroelen. En nu zitten zij in een gedroomde positie: een premier met een liberaal tintje die te dansen heeft naar het pijpen van zijn PS-Ecolo-bazen.

Wat zeg ik: liberaal tintje? Wat is er nog liberaal getint in dit apenland? Weet ‘lijder’ Egbert Lachaert, die bedrieglijk rechts heeft gekandideerd voor het voorzitterschap van een partij die hem met hoongelach op links heeft ingehaald, dat liberaal is afgeleid van het oud-Roomse begrip liber dat in onze veel misbruikte taal vrij wil zeggen? Met het opdoeken van alle recht op vrijheid met steeds meer onvrije, onliberale, ja antiliberale wetten en regeltjes, is bij de zich ‘open’ noemende VLD van het elfjes-carré het laatste stofje vrijheid uit die partij de blauwe (!) lucht in geblazen. DOEN was het ordewoord van ene Gwendolyn. Welnu, de pseudo-liberalen hébben het gedààn gekregen: dag vrijheid, dag liberalisme en tous ensemble achter de rode duivels. En de rest is in ’t Engels. Sta me toe even Berten Rodenbach te parafraseren: ‘mijn oog viel op de vane, de kleur was tricoloor’. O treurigheid, wat rijmt er in volks Vlaams weer op noten?…