Éric Zemmour: doet hij het of doet hij het niet?

“Ik heb altijd de fout gemaakt om niet hoog genoeg te mikken. Ik bezat een overdosis aan valse bescheidenheid, valse trots, overdreven zelfvertrouwen en een gevoel van machteloosheid.” (Bainville)

Met dit citaat van Jacques Bainville (1879 – 1936), de beroemde historicus van l’ Action Française, begint een uitvoerig en boeiend interview met Éric Zemmour, de succesvolle auteur, polemist en ‘eventuele’ kandidaat bij de Franse presidentsverkiezingen van volgend jaar. De keuze van dit citaat is niet onbelangrijk, gezien de mogelijkheid van de kandidatuur van Éric Zemmour bij de presidentsverkiezingen niet langer een denkbeeldige voorspelling is.  

“Ik kan niet anders dan denken dat we moeten handelen, want zelfs voorspellen en profeteren volstaat niet meer.” De boodschap kan niet duidelijker zijn: Zemmour overweegt ernstig om zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2022.  Ook over het aangekondigde duel tussen Emmanuel Macron en Marine Le Pen neemt Zemmour stelling: “Hun sterke punten zijn hun zwakke punten. Het zijn medeplichtigen, de een heeft de ander nodig, ze beginnen zelfs als elkaar te spreken”.

Het spreekt vanzelf dat zijn kandidatuurstelling alle kaarten en peilingen grondig door elkaar zal schudden.

Men kan de (eventuele) kandidatuur van Zemmour, bij de Franse presidentsverkiezingen, toejuichen of betreuren. Feit is dat het het nationalistische kamp sowieso zal verdelen. Een van beiden – ze vissen immers in dezelfde vijver – zal de tweede ronde niet halen (slechts de 2 kandidaten met de meeste stemmen in de eerste ronde, gaan door). Het regime kon zich geen beter, comfortabeler, scenario inbeelden. Verdeel en heers!

Maar goed, eerst zijn er nog regionale en departementale verkiezingen op 20 en 27 juni eerstkomend. In alle peilingen – er zijn er nogal wat in Frankrijk – staat het Rassemblement National van Marine Le Pen op plaats 1 of 2. De regio Provence-Alpes-Côte d’Azur (Paca) komt zo goed als zeker in handen van het Rassemblement National. Zelfs wereldvreemde combinaties van partijen die werden opgezet om dat te verhinderen (LR+LREM+Modem) lijken niet te slagen, in de peilingen althans. Laat dat toch al een troost zijn.

Marine Le Pen

Ondervraagd door Le Grand Jury RTL, Le Figaro en LCI dimanche op 6 juni, over de eventuele kandidaatstelling van Zemmour, verklaarde Marine Le Pen het volgende: “Ik ben zeer gehecht aan de democratie waarbij iedereen zich kandidaat mag stellen. Maar ik heb slechts één vraag: wat is het nut van de kandidatuur van Zemmour?”  Volgens de RN-voorzitter is het “objectief gezien een kandidatuur die Emmanuel Macron kan helpen om als winnaar uit de bus te komen bij de presidentsverkiezingen, wat de peilingen hem vooralsnog niet gunnen”.

Marine Le Pen verzekerde dat zij met Zemmour had gesproken. “Ik zei hem: je bent een gerespecteerd en beluisterd redacteur, schrijver en opiniemaker. Verzwak het nationale kamp, waaraan u zich hebt verbonden, niet, zelfs niet een beetje,”

Éric Zemmour

Éric (Justin Léon) Zemmour (Montreuil, 1958) is natuurlijk geen grote vriend van de mainstream media, om het zacht uit te drukken. Maar wat de linkse pers zo graag doet – verbanden leggen met het nazisme en het fascisme – kunnen ze in zijn geval niet hard maken. Hij stamt namelijk uit een familie van Joodse afkomst uit Algerije, die tijdens de Algerijnse Oorlog naar Frankrijk emigreerde. Hij omschrijft zichzelf als een Fransman van Berberse afkomst, en zijn familienaam betekent ‘olijfboom’ in het Berbers.

De MSM probeert hem dan ook andere misstappen in de schoenen te schuiven. Zo alludeerde de linkse ‘kwaliteitskrant’ Le Monde  dat hij wel eens betrokken zou kunnen zijn bij meerdere gevallen van ongewenst seksueel gedrag. De directie van Le Figaro benadrukte onlangs dat zij niet op de hoogte was gebracht van ‘problematische elementen of situaties’ en dat er ‘geen klacht was ingediend, geen onderzoek was ingesteld’ en alles berustte op artikelen in de vijandige pers.  Maar Zemmour zal wellicht nog andere drek mogen verwachten, hij behoort immers niet tot het goede kamp.

Natuurlijk vinden wij het bijzonder jammer dat twee kandidaten van dezelfde politieke familie geen overeenkomst vinden. Het moet het trieste lot zijn van rechts-nationalistische stromingen om verdeeld ten strijde te trekken.  Onze vijanden – die zijn er overvloedig – zullen nog maar eens in hun vuistje lachen.