De succesrijke, alom geprezen Algerijnse schrijver en essayist Boualem Sansal (Algerije, 1949) werd geïnterviewd naar aanleiding van de publicatie van zijn nieuwste roman ‘Vivre’, en geeft zijn analyse van de opmars van het islamisme in het Westen, die hij als onvermijdelijk beschouwt. Hij analyseert eveneens de huidige conflictsituatie tussen de staat Israël en Hamas.

Eerst dit: Boualem Sansal wordt door de Franstalige literaire wereld unaniem geprezen om zijn moed, enthousiasme en zijn vermogen de Franse taal buiten Frankrijk te laten schitteren. Al sinds het verschijnen van zijn eerste roman wordt hij gezien als een van de belangrijkste Algerijnse schrijvers.

Hamas

Zo bespreekt Sansal het bloedbad van 7 oktober in Israël en is hij verbaasd dat Europa niet had begrepen dat Hamas op een dag zijn rol als verzetsbeweging zou overstijgen en een terroristische beweging zou worden, met als doel het Israëlisch-Palestijnse conflict te internationaliseren.

Even ter herinnering: een van de ergste terreuraanslagen in de moderne geschiedenis trof Israël op 7 oktober 2023, met bijna 1.200 dodelijke slachtoffers, de meesten burgers, en 4.850 gewonden. In tegenstelling tot 11 september 2001 was deze aanval zeer persoonlijk: de slachtoffers werden individueel neergeschoten, neergestoken, verbrand, opgeblazen of onthoofd door Hamas-terroristen, onmensen. Bovendien werden er nog eens 250 mensen ontvoerd.

Palestina bestond niet

“Palestina bestond niet toen de staat Israël werd opgericht,” benadrukt Boualem Sansal.

“De Verenigde Naties besloot om dit gebied – dat nooit perfect gedefinieerd was – te verdelen tussen Israël en wie? Dat weten we niet. De Arabieren. Maar welke landen? Er waren pogingen van ‘de Arabieren’, maar ze waren het er niet mee eens: de Syrische Arabieren, de Iraakse Arabieren, de Marokkaanse Arabieren… Het was een overeenkomst tussen Israël en… niets! Aanvankelijk werden de Arabieren alleen vertegenwoordigd door de stammen die in Palestina woonden: Syrische stammen in het noorden, Iraakse stammen, enz. De Arabische landen keerden de Palestijnen de rug toe en zagen hen als ‘herrieschoppers, leugenaars, lafaards’. ‘We geven jullie geld en jullie laten ons met rust’…

De Palestijnen wendden zich toen tot het Westen. De meeste Europese landen besloten om de Palestijnen financieel en diplomatiek te steunen en riepen Israël op om te onderhandelen. Er waren de Camp David en Oslo akkoorden…

Uiteindelijk, merkt Sansal op, “wonnen de Palestijnen meer bij het Westen dan bij de Arabische landen, die in feite probeerden hen te manipuleren om binnenlandse politieke redenen. De Palestijnen hebben ambassades in Parijs, Londen en de Verenigde Staten… Dit lobbyen heeft uitstekend gewerkt en we beginnen steeds meer veroordelingen van Israël uit Westerse landen te zien.”

Sansal’s laatste deel van het interview is gewijd aan het ‘zwarte decennium’ van 1992-2002, de Algerijnse burgeroorlog die meer dan 100.000 levens eiste. Voor Sansal “kun je islamisten niet bestrijden met recht en vriendelijkheid”. De auteur hekelt Franse initiatieven zoals Le Conseil français du culte musulman (CFCM) en wijst op de invloed van moslimlanden (Algerije, Marokko, Tunesië, enz.) op de islamitische gemeenschap in Frankrijk via de rectoren van de Grote Moskeeën, die ware inlichtingenvertegenwoordigers zijn voor hun respectieve landen. Volgens Sansal werkt de generale staf van het Franse leger aan de beste scenario’s om de islamistische dreiging in Frankrijk uit te roeien. Zullen de politieke autoriteiten ze durven implementeren wanneer de dreiging van onderdompeling duidelijk wordt? Niets is minder zeker… De essayist verzekert ons echter dat “het noodzakelijkerwijs gewelddadig zal zijn”…

Sansal waarschuwt ons: “Open geen deur als je niet weet hoe je ze moet sluiten. Je kunt de deur openen voor alle ellende in de wereld, maar op een dag zul je ze weer moeten sluiten, want de ellende van de wereld is oneindig”.

Wat een verstandig man, die Sansal.