Op zondag 12 november vond er in Parijs een grote mars tegen antisemitisme plaats. Linkse- en centrumpolitici, waaronder premier Élisabeth Borne, vonden dat het Rassemblement National en Reconquête, twee nationalistische partijen, niet aan die optocht zouden mogen deelnemen. Recente verkiezingsuitslagen tonen nochtans aan dat Franse Joden meer en meer de weg naar deze twee partijen hebben gevonden. Het is natuurlijk gewoon een partijtje paniekvoetbal die hun eigen onbekwaamheid etaleert. Ze durven de aanvallers van Joodse mensen en instellingen zelfs niet uitspreken.

Historisch Links

De politieke voorkeur van de Franse Joden lag historisch links of centrum-links, wat grotendeels kan worden verklaard door momenten in de geschiedenis. We sommen enkele oorzaken op.

Frankrijk was het eerste land dat met de stemming van de Grondwetgevende Vergadering in 1791, aan het begin van de Franse Revolutie, volledig gelijke rechten toekende aan Joden

Er was ook de Dreyfus-affaire die Frankrijk beroerde aan het eind van de 19^de eeuw. De Dreyfus-affaire was een gerechtelijk schandaal dat grote gevolgen had in de Franse politiek. Het draaide om de onterechte veroordeling van de Joods-Franse officier Alfred Dreyfus, die er valselijk van beschuldigd werd een spion voor Duitsland te zijn.  Schrijver Emile Zola wijdde in 1898 het boek, ‘J’accuse’ (ik beschuldig), aan deze zaak die een grote invloed heeft gehad op de Franse geschiedenis en politiek.  Op 16 mei 1896 schreef hij in Le Figaro “Pour les Juifs” (Voor de Joden), een krachtig artikel tegen de anti-Joodse campagne waar de klerikale pers zich op hadden toegelegd.

Dan was er natuurlijk nog Vichy en het pro-Arabische beleid van generaal de Gaulle, die bijdroegen aan de vorming van een linkse oriëntatie in deze bevolkingsgroep.

Ommekeer

Vanaf het begin van de jaren 2000 en de tweede intifada, toen het conflict al in Frankrijk was geïmporteerd, kregen de Franse Joden een dubbele klap te verwerken: niet alleen werd de Joodse gemeenschap, vooral in de regio Île-de-France, lastiggevallen, aangevallen en bedreigd, maar de autoriteiten (in dit geval de PS-regering Lionel Jospin) keken de andere kant op en wilden de daders van dit ‘nieuwe antisemitisme’ niet bij naam noemen. Het woord ‘jongeren’ was nog niet zo ingeburgerd. Lionel Jospin verdween later van het politieke toneel toen Jean-Marie Le Pen (FN) er in slaagde om hem uit de tweede ronde van de presidentsverkiezingen te houden, wat voor een politieke aardbeving zorgde bij onze zuiderburen.  

De Joodse kiezers, die zich in de steek gelaten voelden door links, begonnen veel rechtser te stemmen dan voorheen. In 2002 stemden ze vooral nog op de soft-rechtse liberaal Alain Madelin (nu 77 jaar). Madelin leidde enkele weken voor de presidentsverkiezingen een demonstratie tegen antisemitisme. Hij scoorde 20% in de stembureaus van ‘Klein Jeruzalem’ in Sarcelles (departement 95), tegenover slechts 2% in de rest van de stad.

De Joodse wijk van Sarcelles is de thuisbasis van de grootste Joodse gemeenschap in Europa, met de grote synagoge in het centrum. Tientallen koosjere winkels, joodse instellingen en scholen zijn hier geconcentreerd, zozeer zelfs dat het de bijnaam ‘Klein Jeruzalem’ heeft gekregen.

Toen Nicolas Sarkozy vervolgens minister van Binnenlandse Zaken werd onder Chirac, gaf hij een aantal signalen af aan de Joodse gemeenschap. Hij verwoordde de dingen door te spreken over ‘een nieuw antisemitisme in de banlieues (buitenwijken), terwijl links, zelfs na de Ilan Halimi affaire, vasthield aan het oude antisemitisme.

Ilan Halimi was een 23-jarige Fransman van Joods-Marokkaanse afkomst die op 21 januari 2006 ontvoerd werd door een bende Afrikanen, de zogeheten ‘Gang des barbares’. Enkele weken later werd zijn stoffelijk overschot gevonden langs een spoorlijn na stelselmatig te zijn mishandeld en gemarteld.

Radicaler stemmen

Éric Zemmour is het meest recente voorbeeld van hoe het Joodse electoraat rechts is geworden tegen een achtergrond van zorgen over de veiligheid. Hij won niet minder dan 56% van de stemmen onder Franse Joden en kwam als beste uit de bus in stembureaus in ‘Klein Jeruzalem’ in Sarcelles (met bijna 35%). Zozeer zelfs dat Gérard Miller in Le Monde ‘alarm’ sloeg:

“Een groeiend aantal Joodse burgers in dit land heeft zijn morele en politieke kompas verloren, omdat ze massaal op extreemrechts stemmen”.

Hij heeft feitelijk gelijk. Behalve dat zijn redenering niet klopt. Hij vraagt zich niet af waarom Franse mensen van het Joodse geloof zijn ‘afgedreven’ van zijn standpunt en links hebben verlaten. Het is gewoon omdat ze een sociale realiteit ervaren die hij niet wil zien. Bij demonstraties tegen Israël de afgelopen jaren vermengden Palestijnse vlaggen, en soms die van Hamas en Hezbollah, zich met die van de linkse partijen en vakbonden.

Marine Le Pen van haar kant heeft gehamerd op haar strategie van normalisering: “Het is in bepaalde buurten niet goed om een vrouw, jood of homoseksueel te zijn”. Het is een langzame verschuiving in twintig jaar die onze referentiepunten op zijn kop heeft gezet.

Naar aanleiding van het huidige conflict tussen Israël en Palestina lijkt een groot deel van de linkse pers al (bewust) vergeten te zijn wat een bloedbad Hamas aanrichtte, toen het op 7 oktober 1200 onschuldige mensen vermoordde en honderden andere gijzelden, ook tijdens een ‘vredesfestival’. De eenduidige berichtgeving over het conflict is niet van die aard om Joodse kiezer van mening te doen veranderen.