Cultureel hoogtepunt tijdens festival van Avignon: ‘blanke baby’s aan het spit’

Aan het weer is het niet te zien, maar het is zomer. En zomer betekent vakantie en reizen, maar ook festivals. In het buitenland is dat niet anders. Zo zijn er in Frankrijk jaarlijks twee grote culturele evenementen: Cannes voor de film en Avignon voor het theater.

In beide gevallen zijn ze gericht op een intellectuele elite die zich terdege bewust is van de maatschappelijke en milieuproblemen die worden veroorzaakt door een verwoede race naar geld in een patriarchale, cisgender, racistische samenleving. Vaak brengen ze geëngageerd toneel dat wij – reactionaire culturele  barbaren – niet begrijpen. Je moet natuurlijk een bepaalde levensstijl op nahouden om bij het culturele clubje te horen. Pluspunten zijn als je in je thuisstad rondtoert met een bakfiets, anorexia hebt, veganist bent, tofu-sap drinkt, Trump en Bolsonaro haat en groen of rood stemt. Uitkomen voor je niet alledaagse seksuele geaardheid, plaatst je onmiddellijk ook in een gunstiger daglicht.

In juli rijden, liften, steppen of TGV’en ze massaal naar de Cité des Papes, met de vreugde van een neurotisch eerste communicantje die het verleidelijke programma ontdekt dat wordt aangeboden door de vele overgesubsidieerde gezelschappen. Dagelijks krijgen ze een of meerdere artistieke orgasmes.

Wie zijn ze, wat drijft hen

Even een terrasje doen is al voldoende om ze te herkennen. Ge haalt ze er zo uit, de opgewarmden, de wereldverbeteraars, de culturo’s, die luidruchtig door de straten van Avignon slenteren. Hun gekleurde brilletjes, dure merkkledij en drukdoenerij, zorgen voor de nodige herkenbaarheid. Velen onder hen zouden omkomen van de honger, mocht de subsidiekraan dichtgedraaid worden, maar dat zie je er niet aan. Ze drinken roséwijntjes, zogezegd om dat uit de Provence komt. Maar eigenlijk is dat zowat het goedkoopste wat men in de Franse horeca kan drinken, en niet alles is gesubsidieerd, nietwaar….

Het festival van Avignon dat gesticht werd in 1947, noemt zichzelf één van de belangrijkste internationale evenementen voor het moderne levende theater. Een maand lang wordt ‘educatief’, ‘inclusief’ en ‘geëngageerd’ toneel gebracht, met andere woorden: veel links, gesubsidieerd gezwets, gemekker en geblaat.

Stoute blanken

Avignon heeft ze zojuist een buitengewone artistieke prestatie geleverd door een allegorie te creëren van de Afrikaanse vrouw die eindelijk bevrijd is van eeuwenlange onderwerping aan het blanke westerse koloniale imperialisme. De niet-racistische toeschouwers verkeren even in ongemakkelijke situaties, maar laten nadien hun uitzinnige instemming blijken. Een staande ovatie volgt wanneer een negerin blanke baby’s(fictief) spietst, dit om het  einde van de blanke patriarchale onderdrukking te symboliseren.

En in extase waren ze hoor, onze culturo’s. Wie kan nu onverschillig blijven bij zo’n prachtige artistieke prestatie. Hoe kun je niet verblind worden door zulke gratie, zulke elegantie, zulke finesse! Pure vrouwelijke schoonheid en Afrikaanse gevoeligheid in één spektakel.

‘Carte noire nommée Désir’, zo heet het toneelstuk, is geschreven door een zwarte vrouw en alleen opgevoerd door zwarte vrouwen. De zwarte toeschouwers werden uitgenodigd om in de leunstoelen te komen leunen, terwijl de blanken buiten bleven. Maar voor het zover was werd in aanwezigheid van de minister van Cultuur, Rima Abdul Malak, de een minuut stilte in acht genomen, ter nagedachtenis aan de arme Nahel Merzouk, vermoord door een racistische politieagent in Nanterre.

Onverlaten vonden het nodig dat prachtige toneelstuk te verpesten en te verstoren door er hun ongenoegen luidruchtig te verkondigen. Sommigen riepen zelfs “on est chez nous” (Wij zijn bij ons), stel u voor. De organisatoren van het Festival d’Avignon veroordeelden de racistische verbale en fysieke aanvallen op de artiesten van de voorstelling.

Onze eeuwige dank gaat naar Rebecca Chaillon, de schrijfster van dit briljante stuk, en dank aan de nieuwe directeur van het festival, Tiago Rodriguez, voor het lef om zo’n show het publiek aan te bieden. Hij is bijna net zo goed als de vorige directeur, Olivier Py, die het festival wilde verplaatsen omdat Avignon te veel voor het Rassemblement National van Marine Le Pen had gestemd!

We hebben het hele gedoe natuurlijk in het belachelijke willen trekken. Maar eigenlijk is het een ernstige zaak. Europa is zich zelf aan het vernietigen door een ‘weg met ons cultuur’. Uitkeringsgerechtigde en gesubsidieerde vreemdelingen komen ons vertellen hoe slecht we wel zijn, en er wordt nog voor geapplaudisseerd ook. Een volk zonder weerbaarheid is gedoemd om te verdwijnen. Trouwens, wat zou er gebeuren als een blanke vrouw zwarte baby’s zou spietsen? Juist.