Mag ik aannemen dat de meeste lezers van dit blad weten dat schrijver dezes omtrent een kwarteeuw zijn pen heeft geslepen om daar omtrent elke week een gedicht mee te plegen in het satirisch weekblad ’t Pallieterke ? En ik blik daar nog met dankbaarheid en veel genoegen op terug ook! Dààrover zat ik te mijmeren, toen ik in een of ander medium dat triest bericht te lezen kreeg dat de poëet Artjom van Russische afkomst, maar ’t kan evengoed van Krimse, Oekraïense of van Wit-Russische zijn, op dit eigenste ogenblik zit af te zien in een kille gevangeniscel van het door Kameraad Poetin gesuperviseerde Moskou. Achter het IJzeren gordijn, schreven wij vroeger, maar is daar in de loop van al die jaren veel veranderd? Twijfelt u? En als ik jullie nu zeg dat mijn dichterlijke confrater in de nor is gezwierd op deze onwaarschijnlijke betichting: het maken van een… gedicht.

Het doet er naar mijn bescheiden mening niet toe of dat gedicht als onderwerp had ‘Jantje zag eens pruimen hangen’ of ‘Hij trok het schuifken open’ of  ‘Mark groet ’s morgens de dingen’ (in ’t Russisch dan of eventueel in het Oekraïens), mij stuit tegen de borst dat in het verre Rusland een dictator maar met de vingers hoeft te knippen om een mens in de bak te doen smijten, omdat hij een gedicht heeft geschreven… Op de koop toe, las ik ook nog in dat medium dat de ongelukkige dichter ook gefolterd was. Die foltering zou wel eens kunnen te maken hebben gehad met de erg bezwarende omstandigheid dat de Kameraad Artjom met zijn gedicht de weerbare Russen had willen aansporen om zich niet te laten oproepen tot dienst bij de Russische strijdkrachten die tegen de Oekraïense vrijheidsstrijders de verschrikkelijke verliezen op het slagveld  moesten gaan goedmaken. Kanonnenvlees, zeg maar, en het is daarbij niet verboden je die schier onafzienbare rijen witte kruisjes in ‘onze’ Westhoek voor de geest te halen. De Westhoek, je weet wel, beste lezer, de streek rond Ieper en IJzer, waar die heropgebouwde IJzertoren prijkt met op al zijn wanden de indringende oproep aan Vlaanderen, Europa en de wereld: NOOIT MEER OORLOG.

Het staat er in vier talen, maar nièt in het Russisch en evenmin in het Oekraïens. Ligt het dààraan dat die dodelijke oorlog ginder maar blijft aanslepen en mensenlevens eisen? En als er dan een dichter opstaat en tegen die oorlog een gedicht van eigen inspiratie voordraagt, dan wordt die bevlogen gevoelsmens met klikken en klakken en zonder Poetin-pardon in de nor gesmeten, weliswaar na eerst te zijn gefolterd… Ge moet niet vragen hoe gelukkig ik mij voel omdat het mij bij dat weekblad, hoe satirisch het ook was, in al die jaren nooit is overkomen! Ja, een mens moet wat geluk hebben bij het kiezen van de weelderige kantoren waar hij de pen ter hand wenst te nemen. Kameraad Artjom, verdom, mag ik jou als broeder in de edele dichtkunst, een spoedige verlossing toewensen en àls er gefolterd dient te worden, laat dat dan over aan de zoetgevooisde Muze van de Poëzie. Uit eigen ervaring weet ik namelijk dat die dat doet met zachte, poezelige hand.