De non-conformistische auteur slaagt er regelmatig in het establishment in de gordijnen te jagen. Van zijn boek ‘Soumission’ (onderwerping), dat een beeld geeft van Frankrijk dat geregeerd wordt door een moslimpartij, gingen er in 2015 op vijf dagen tijd maar liefst 156.000 exemplaren over de toonbank.

“Wanneer hele gebieden onder islamitische controle zijn, denk ik dat er daden van verzet zullen plaatsvinden. Er komen aanslagen op moskeeën, in cafés en theehuizen die door moslims worden bezocht, kortom, de Bataclan in omgekeerde richting. De wens van de autochtone Franse bevolking is niet dat moslims assimileren, maar dat ze vertrekken”.

Met deze woorden smeet Michel Houellebecq (1956 – ) een stevige eiken knoest in het islamitische hoenderhok. De woorden waren amper uitgesproken of Chems-Eddine-Hafiz, rector van de Grote Moskee van Parijs, diende klacht in tegen Houellebecq. Volgens islamkenners komt dat zo goed als neer op een fatwa, en is het niet uitgesloten dat de een of andere moslimgek hem naar het leven staat.

Samuel Paty

Na de onthoofding van Samuel Paty is het onverantwoord om Michel Houellebecq voor het gerecht te slepen wegens ‘het aanwakkeren van haat tegen moslims’. Zo’n klacht kan alleen maar de polemieken en tegenstellingen op de sociale netwerken aanwakkeren, waarvan we het verschrikkelijke gevaar hebben gemeten na de afslachting van de leraar. Dit is wat Mathieu Bock-Côté (Canadees socioloog) schreef na de klacht van Chems-Eddine-Hafiz tegen Michel Houellebecq:

Zelfs als het onbedoeld is, maakt deze strafklacht Houellebecq tot een doelwit. Hij is vanaf nu veroordeeld tot een uiterst veilig bestaan in een uiterst beveiligde omgeving, en het risico bestaat dat hij de volgende Salman Rushdie wordt. Bovendien doet de rector achter dit beroep op de rechter een poging tot censuur die, wat men ook moge zeggen, niet strookt met de codes van een zogenaamde ‘gematigde islam’ die de geest van tegenspraak aanvaardt die inherent is aan de geldende samenleving. Wie beledigt uiteindelijk, om een modieuze uitdrukking te gebruiken, de waarden van de Republiek?

In een artikel in Le Figaro weerlegt de rector van de Grote Moskee van Parijs, die van alle kanten is bekritiseerd omdat hij de juridische weg heeft gekozen in plaats van het debat over ideeën, dat hij een fatwa heeft gelanceerd of Michel Houellebecq enige vorm van censuur heeft willen opleggen. Het is duidelijk dat Chems-Eddine Hafiz, bij gebrek aan een geloofwaardig argument tegenover het mislukken van de integratie van een groot deel van de moslimgemeenschap, er de voorkeur aan heeft gegeven de zaak op de lange baan te schuiven en het tegenstrijdige debat naar de rechter te verschuiven. 

Er zal dus geen sprake zijn van een constructieve uitwisseling van ideeën, maar van een oratorisch steekspel tussen topadvocaten die hun respectieve cliënten verdedigen. In het land van de vrijheid van meningsuiting, het land van de grootste literaire auteurs, komt dit de democratie niet ten goede. Ligt de tijd van de inquisitie ver achter ons of is het de terugkeer van het ergste?

De Grote Moskee van Parijs heeft al meermaals blijk gegeven van haar justitieliefde, met name tegen Charlie Hebdo. Haar wapen is intimidatie tegen iedereen die kritiek durft te uiten op de islam, waarbij in feite de misdaad van godslastering opnieuw wordt ingevoerd zodra men de godsdienst van de Profeet of het gedrag van sommige moslims aanroert.

Chems-Eddine Hafiz weet dit heel goed. Hij weet ook dat zijn klacht, die de vrijheid van meningsuiting en gedachte aantast, geen kans van slagen heeft. Hij weet dat Houellebecq zo goed als zeker vrijgesproken zal worden. De Grote Moskee van Parijs daagt Houellebecq niet voor de rechter om te winnen, maar om diegenen te intimideren die zich zouden kunnen laten verleiden tot anti-moslim godslastering. Wat Chems-Eddine Hafiz wil doen is een gedachtepolitie instellen, door het aanklagen van woorddelicten.

Houellebecq wordt voor het gerecht gedaagd omdat hij zijn pessimisme uit. Bang zijn voor de toekomst van Frankrijk, bedreigd door een ongekende botsing van culturen, die de samenleving zou kunnen desintegreren, brengt u voor de rechtbank. Waar is die zogenaamde gematigde, tolerante en republikeinse islam, waar de moslims in Frankrijk zich op beroepen, als elke kritiek op de islam het voorwerp wordt van een gerechtelijke procedure.

Intellectueel terrorisme, intimidatie, opzettelijke processen en heksenjachten om het mislukken van de integratie van een groot deel van de moslimgemeenschap te verbergen, verergeren de situatie alleen maar en geven Houellebecq reden tot vrees voor een tragische toekomst. De waarheid is dat hele delen van de moslimgemeenschap weigeren te integreren en dat de autoriteiten die toezicht houden op de islam in Frankrijk te laf zijn om deze sinistere realiteit aan te kaarten.

Beter vertrekken dan assimileren, Houellebecq heeft gelijk.