Nieuwjaarswens: doe meer aan beweging!

Geregeld krijgen wij het onder de neus gewreven: wij doen bijlange niet genoeg aan beweging! Dat wens ik volmondig (niet met mijn mond vol, want dat is onbeleefd) te beamen: wij, Vlamingen, moeten met z’n allen meer aan beweging doen! Niet voor niks gebruik ik Vlamingen en beweging in èèn zin. Ik wil daarmee onderstrepen dat wij als Vlamingen meer aan Vlaamse beweging moeten doen. Toch nogal raar, vind ik, dat Vlaamse leiders hun volgelingen zo zelden aansporen om in beweging te komen voor Vlaanderen. De wel eens als romantisch bestempelde tijd toen Albrecht Rodenbach de Blauwvoet in het zwerk aan het werk zette om de Vlaamse jeugd in beweging te krijgen, ligt al bijna twee eeuwen achter ons. Hij had toen blijkbaar al zo zijn mening over ons ‘dierbaar’ vaderland, dat hij ‘die domkop van een staat’ noemde. Ik vond die benaming zo pittig dat ik ze als titel heb gekozen voor de tweede dichtbundel die ik in die tijd uitgegeven heb, weliswaar geïnspireerd door mijn uitgever, Chris Barrezeele zaliger.  

Mijn ‘domkop van een staat’ is intussen al lang aan de vrouw en aan de man gebracht, maar de staat, meer bepaald de zelfverklaarde elite die haar best doet om hem te vertegenwoordigen, lijkt er nog niet veel wijzer op te zijn geworden, de domkop. Liberaler, dàt wel, maar de vraag of liberaal een equivalent van wijs kan genoemd worden, durf ik hier amper stellen, laat staan positief beantwoorden. Durven de liberale ‘koppen’ dat? Wie de hedendaagse politiek vanop de zijkant waar staat te nemen, neemt op de eerste plaats waar dat niet alleen kopmannen, maar ook kopvrouwen, erop uit lijken te zijn het edel vaderland dat zij met de mond, bij manier van spreken, hoog in het vaandel dragen, zo rap als mogelijk in te ruilen voor een lucratieve post in de Europese Unie, bij de NAVO of bij nog een ander orgaan met internationale allure. Als het maar een post is waar je mee kan opscheppen!

Helaas, zo’n ampele ambten hangen niet zomaar voor het plukken zoals – pakweg – appelen en peren in ‘de’ Limburg tijdens het fruitseizoen. Of dacht jij soms dat raspoliticus Guy Verhofstadt – opgepast, met dt – zijn glansrijke klim op de diplomatieke ladder had kunnen uitvoeren zonder de beide handen uit de blauwe mouwen te steken? En zie hoe ver Guy het gebracht heeft! Hoè gebracht, wàt gebracht? Dat is in de politiek niet zo direct ter zake doende, maar hij heeft het wél gebracht! En dat zullen die blauwe sukkels die nog vasthangen aan hun lokaal zeteltje in Mechelen of Oostende of Sint-Maria-Horebeke geweten hebben. Zij hadden maar op tijd moeten bewegen, in de brede voetsporen van de Grote Leider, naar ander en beter. Laat dàt mijn oprechte – uiterààrd oprèchte ! – nieuwjaarswens zijn voor àlle politici in dit veelkleurige land: Kom in beweging, kom in Vlaamse beweging van in Maaseik tot in Blankenberge aan het blonde Noordzeestrand! Et pour les Flamands la même chose!