Door gastschrijver ‘Een Ander Nederland’
Op 4 augustus kopten de Duitse kranten: “Neonazi wil voor Poetin strijden!” Een 31-jarige Duitser uit Hamburg werd door de anti-terrorisme eenheid SEK van zijn bed gelicht en vastgezet. Zijn misdaad: hij zou herhaaldelijk het pro-Russische Z-symbool gebruikt hebben. Daarmee had hij volgens het ‘Internationaal Strafrecht’ een strafbaar feit gepleegd, aldus het Openbaar Ministerie in Hamburg.
Het verbod op het gebruik van het Z-symbool in Duitsland werd eind maart ingevoerd. De autoriteiten van de deelstaten Nedersaksen en Beieren waarschuwden toen al voor strafrechtelijke sancties tegen degenen die het alsnog durfden te gebruiken. Ondertussen zijn in Duitsland al meer dan 140 gevallen van “steun aan Russische militaire agressie in Oekraïne” onderzocht. Hiermee is het gesinnungsstrafrecht voor het eerst sinds 1945 weer terug in Duitsland: vrije meningen worden verboden en bij overtreding ervan worden door het regime jarenlange celstraffen opgelegd.
Het laatste slachtoffer is Marcel Jacobs uit Hamburg. Geen “neonazi”, maar initiatiefnemer achter het nationaalrevolutionaire netwerk “Das Andere Deutschland”. Hij was onder andere betrokken bij de Querdenken-bewegung (de Duitse anti-lockdown beweging), auteur in politieke publicaties en organisator van diverse protestacties voor politieke gevangenen in het buitenland en ten gunste van de bevolking in de Donbass.
Marcel had de innige wens dat Duitsland, maar eigenlijk ook elk ander land, een soeverein en sociaal beleid voert in naam van het welzijn van het eigen volk en uiteindelijk dat van alle volkeren ter wereld. Hij miste dit erg in het moderne Duitsland en wees daarbij o.a. op de sancties tegen Rusland, het energiebeleid en de sociale gevolgen die dit heeft voor de werkende bevolking in het land. Met enkele weken zou hij naar Wit-Rusland vertrekken, om daar een nieuw leven te beginnen.
Zover mocht het niet komen. Marcel werd gearresteerd en wordt nu door het Duitse regime wegens “poging tot ronselen voor buitenlandse militaire dienst” en “het goedkeuren van strafbare feiten volgens het internationaal recht” vervolgd. Zijn belangrijkste misdaad: hij heeft openlijk sympathie getoond voor de interventie van Rusland tegen de terroristische vernietigingsoorlog die de, met Amerikaans geld aan de macht geholpen, fascistische junta in Kiev voert tegen Russische minderheden in Oekraïne. Als bijzonder belastend bewijs wordt aangehaald dat hij maar liefst “in ten minste vier gevallen het symbool ‘Z’ in een duidelijke context heeft gebruikt” en wel “zes keer in andere sociale netwerken”. Hij kan alleen al voor dit feit tot wel 3 jaar celstraf veroordeeld worden!
Er kunnen veel kanttekeningen worden geplaatst bij de verklaringen van het Openbaar Ministerie en zoals die door de systeemmedia zijn weergegeven. Het verbod op het Z-symbool berust op een opzettelijke verkeerde interpretatie waarbij het Westerse establishment de Russische interventie als een aanvalsoorlog bestempeld. Het past in een bredere Russofobe politiek die het Westen momenteel voert en waarin iedereen die “pro-Russische” standpunten verkondigt, onderworpen wordt aan verdachtmakingen, demonisering en zoals we nu in Duitsland zien, zware repressie en criminalisering. Terwijl zware criminelen en verkrachters met relatief lichte straffen snel vrij komen, worden activisten met een dissidente politieke mening op vage gronden jarenlang in de kerkers van het systeem gegooid!
Of de beschuldiging van ronselen voor dienst bij een buitenlands leger al dan niet waar is, valt natuurlijk moeilijk te controleren. Het is bekend dat Marcel zich bezig hield met humanitaire hulp voor de bevolking in de Volksrepublieken Donetsk en Loegansk, die dagelijks te lijden hebben onder de beschietingen door de Oekraïense strijdkrachten. Das Andere Deutschland pleitte echter alleen voor de “ondersteuning van de talrijke vrijwilligers en activisten” – van welke aard dan ook – die zich reeds in de Donbass bevinden, zonder op te roepen tot strijd. Dat terzijde: waarom wordt Marcel wel vervolgd, terwijl andere uitreizigers geen strobreed in de weg wordt gelegd? Het Duitse Ministerie van Binnenlandse Zaken liet eerder weten dat “de Duitse regering haar eigen burgers niet principieel zal beletten naar de oorlog in Oekraïne te reizen – zij zouden daarvoor niet door justitie worden vervolgd.” Is niet iedereen gelijk voor de wet? Blijkbaar niet.
Ja, Marcel steunde de Russische vredesmissie in Oekraïne en pleitte voor zelfbeschikking voor de Russische minderheden in de Donbass. Hij sprak die steun expliciet uit, soms met meer en soms met minder context – maar er is altijd een uitgebreidere context en er zijn altijd argumenten voor en tegen te vinden! De arrestatie van Marcel betekent feitelijk de afschaffing van vrije meningsuiting en het vrije debat in Duitsland!
De Duitse staat is hypocriet en meet met twee maten. Het Westen (en dus ook Duitsland) is bij uitstek de grootste agressor: van de terreurbombardementen op Servië, de illegale aanvalsoorlog op Irak die miljoenen onschuldige burgers het leven zou kosten, tot de bloederige “regime-change actions” in Libië, Mali, Somalië en andere landen wereldwijd. Allen werden steevast gerechtvaardigd met verzonnen oorzaken of schromelijk overdreven mandaten – of het nu gaat om steun aan “democratische” oppositiekrachten, humanitaire interventie, voorkoming van genocide, non-proliferatie van massavernietigingswapens, vergelding voor vermeende aanslagen of voorkoming van toekomstige aanslagen en meer.
Aan de andere kant zijn veel, zo niet bijna al deze argumenten, volledig geldig wanneer ze worden toegepast op de Russische vredesmissie in Oekraïne. Een presentatie van het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken over de redenen voor de interventie in de burgeroorlog die al sinds 2014 in Oekraïne woedt, geeft daarvan een goed overzicht. Sinds februari 2022 namen de Oekraïense beschietingen op de burgerbevolking van de Donbass sterk toe, zoals onder meer blijkt uit de rapporten van OVSE-waarnemers. In een reactie erkende Rusland de onafhankelijkheid van de twee Volksrepublieken. Nadat de beschietingen aanhielden beriep Poetin zich op de internationale verplichting van “responsibility to protect (R2P) en deed een beroep op artikel 51 van het VN-Handvest. De juridische onderbouwing is in veel opzichten sterker dan die waarmee het Westen haar vele interventies rechtvaardigde.
De vervolging van Marcel moet gezien worden in de context van de demonisering en criminalisering van pro-Russische standpunten die het Westerse narratief niet onderschrijven. We begeven ons op gevaarlijk terrein, waar gedachten niet langer strafrechtelijk gezien vrij zijn. Activisten met dissidente meningen worden tot zwijgen gedwongen uit angst voor represailles en jarenlange celstraffen. Het is het recht, de verantwoordelijkheid en de plicht van ieder individu om eigen onderzoek te doen en feiten van fictie te onderscheiden. Als politieke standpunten omstreden zijn, moeten zij worden beantwoord met een beredeneerde discussie en debat, niet met censuur en onderdrukking. Marcel zit vast omdat hij de verkeerde mening heeft en wij kunnen het volgende slachtoffer zijn. Daarom verdient hij onze solidariteit.
Vrijheid voor Marcel Jacobs!
Voor correspondentie en financiële steun:
Untersuchungshaftanstalt Hamburg
Holstenglacis 3
20355 Hamburg
Postbank Hamburg
IBAN: DE59 2001 0020 0146 0602 04
BIC: PBNKDEFF
ovv: Zusatzeinkauf Marcel Jacobs 20.12.1990
Hans T. beweert dat er een link te trekken zou zijn tussen de Vlaamse nationale zaak en de Russischtalige bevolking in Oekraïne. Dat klopt, maar totaal niet op de manier waarop hij dat ziet! De werkelijkheid is immers anders “De” Russischtalige bevolking bestaat niet in Oekraïne. Er zijn immers verschillende etnische groepen die zich van het Russisch bedienen. Slechts een minderheid is etnisch Russisch. Het grootste deel zijn Oekraïners die door de agressieve imperialistische politiek van Rusland en ook de Sovjet-Unie gerussificeerd werd. Oekraïens werd toen beschouwd als een achterlijk boerentaaltje dat geen bestaansrecht had bij het “verheven” en “edele” Russisch. De parallellen tussen de imperialistische francofonie in België en de russificatiepolitiek zijn wel heel opvallend. In België was het ook het ultieme doel om het achterlijke “flamand” van de kaart te vegen ten voordele van “le français, cette langue grande et noble”. Ook de Oekraïners hebben hun taal- en cultuurstrijd moeten voeren, en moeten nog steeds waakzaam zijn. In toenemende mate schakelen Russischtalige Oekraïners over op Oekraïens, steunen volmondig de verdere emancipatie van het Oekraïens of vinden het heel normaal om hun – van huis Russischtalige – kinderen naar een Oekraïenstalige school te sturen. Hans T. praat als een volleerd papegaai slechts de Russische propaganda na als zouden de Russischtaligen vervolgd worden. Dat is helemaal niet het geval. Alleen is het duidelijk dat Moskou niet kan verdragen dat er geraakt wordt aan de primauteit van het Russisch en iedere emancipatie van andere talen in de voormalige Sovjet-Unie knarsetanden aanziet. Dat is ook heel duidelijk in de Baltische staten. Daar gelden trouwens nog veel strengere en stringentere taalwetten dan in Oekraïne. En ook daar probeerde Moskou de Russischtaligen te misbruiken om die staten te destabiliseren. Wat het overige proza van Hans T. betreft: niet Hans T. is aan het woord, maar wel Doegin, de dolgedraaide haatideoloog van Moskou.
Stefaan stelt terecht dat er slechts een minderheid in Oekraïene etnisch-Russisch is. Dat klopt en voor 1991 waren de gebieden waarin ze hoofdzakelijk wonen ook nooit Oekraïens geweest. Dat is nu juist het hele punt! Zouden Basken of Catalenen bv geen recht op afscheiding hebben, omdat Spanje ooit eenzijdig een republiek uitriep? Dat is in het geval van de Donbass niet anders.
Verder geeft hij nu toe dat er dan toch wel “gerussificeerde” Oekraïeners zijn. Maar dat zij een andere historisch-culturele ontwikkeling doormaakten en een andere invulling aan hun volksidentiteit geven dan West-Oekraïeners blijft hij glashard ontkennen. Hij vult voor hen in dat ze “geen problemen” zouden hebben met de taalwetten en andere onderdrukking van hun taal, cultuur en geschiedenis. Er is echter sinds 2014 nog steeds een overgrote meerderheid “gerussificeerde” Oekraïeners, die dit als regelrechte onderdrukking ervaart door het westerse Maidan-regime. Ze voelden zich niet anger gerepresenteerd door Kiev, wat o.a. tot uiting kwam in hun stemgedrag, protesten, verzet tegen de taalwetten, enz., enz. De reactie daarop keiharde staatsrepressie en een waar bloedbad in het Russischtalige Odessa.
Het lijkt erop dat Stefaan erg incosequent is als het om zelfbeschikking gaat. Het recht op zelfbeschikking lijkt bij hem vooral te bestaan bij gratie van zijn persoonlijke voorkeur mbt de ene of andere cultuur/etniciteit. Zijn betogen zijn doordrenkt met Russofobie, waarvan akte.
Verder volgt nog wat ononderbouwd geneuzel over de zgn. “haatideoloog Doegin” (kan zo van het AFF komen). Echter alles wat ik uiteen zette wordt bevestigd door publicaties van NAVO strategen zelf! Boeken zoals “The Geographical Pivot of History” van Mackinder en “The Grand Chessboard” van Brzezinski lezen weg als een handleiding voor het Westerse buitenlandse beleid en hetgeen zich momenteel in Oekraïene voltrekt. Victoria Nuland en andere neoconservatieve warhawks steken hun rol in de Oekraiënse staatsgreep niet onder stoelen of banken. Het is allemaal toegankelijk en gedocumenteerd voor ieder die zich interesseert voor de waarheid mbt het NAVO imperialisme en voorbij de goedkope staatspropaganda wilt kijken.
We hebben Doegin niet nodig om te begrijpen wat zich sinds 1945 in Europa voltrok. Ieder goed geschiedenisboek kan inzicht geven in de insteek van de Marshallhulp, de Amerikaanse ondermijning van Europa als zelfstandige grootmacht, de Amerikaanse invloed in de oprichting van het EU wangedrocht, het pushen van diversiteitspolitiek, massacultuur, massa-immigratie en cultureel-“marxisme” door de CIA en US state department, teneinde de naties en volkeren van Europa op te breken, ten gunste van het globalisme en neoliberalisme.
Dat is het ware gezicht van het transatlantisme: het zgn. “vrije westen” van Stefaan. Het Pax Americana waar Europa mag dienen als semi-kolonie en frontlinie voor de belangen van Washington. Met zulke (globalistische) vrienden heb je geen vijanden nodig.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe groot de steun voor Poetin en zijn oorlog is binnen dissident rechts/alt right/alt lite. Als ik de usual suspects op sociale media zie moet dit toch vrij massaal zijn.
Mag ik de schrijver van het artikel trouwens vragen waar hij deze informatie vandaan heeft en of er ook een Duitse bron voor dit alles te geven is? Op het net staat er niets over dit voorval. Wel duikt de naam Herman Jacobs op in enkele minder frisse kringen. En dan druk ik mij nog heel voorzichtig uit…
“Sinds februari 2022 namen de Oekraïense beschietingen op de burgerbevolking van de Donbass sterk toe, zoals onder meer blijkt uit de rapporten van OVSE-waarnemers.” Wil de auteur van deze lijnen eens de verwijzing geven naar het desbetreffende OVSE-rapport. Ik heb die rapporten immers gelezen en NIETS gevonden van die aard, net alsof het Oekraïens leger de burgerbevolking in de Donbas zou viseren. Het lijkt er sterk op dat de schrijver van het artikel het Russisch narratief na-aapt alsof er in de Donbas een genocide op de Russischtaligen aan de gang zou zijn. Laat dat nu echter een bewering zijn die door geen enkele internationale organisatie wordt bevestigd.
“De Russische vredesmissie in Oekraïne”. Echt???
Blijkbaar schurkt de auteur van het artikel aan bij het narratief van Moskou alsof de Russen de Oekraïners aan het bevrijden zijn. Vreemd toch… Toen de Duitse troepen Sudetenland binnentrokken, stond er een dichte massa Volksduitsers aan de kant van de weg te juichen. In Oekraïne zien we niets van dat alles. Zelfs op de Russische TV komen dergelijke beelden niet voor. Het zegt dan ook iets hoe “welkom” de Russische troepen wel zijn en hoe het Oekraïense volk denkt over de komst van hun buren…
Dat een symbool , of je achter dat symbool staat of niet , strafbaar is , is te zot voor woorden . En dat ook het westen boter op zijn hoofd heeft voor het oekrainse drama ,is een vaststaand feit . Maar Rusland is, hier duidelijk de agressor . Door dit te ontkennen , ontneem je aan een aantal gefundeerde standpunten hun geloofwaardigheid .
De soevereiniteit van Oekraïne werd in 2014 al geschonden en de nek omgedraaid toen het Westen miljoenen dollars pompte in een gewelddadige staatsgreep, om zo een pro-Westers regime te vestigen.
Waarom zou Rusland een Westerse sattelietstaat met Westerse raketten op haar buitengrenzen moeten accepteren? Een sattelietstaat die bovendien de rechten van Russische minderheden in het land met voeten treed (denk bv aan de Oekraïense taalwetten en de onderdrukking van de Russische taal en cultuur in het openbare leven)?
De echte agressor in deze is het Westen (en dus ook het proxy-regime in Kiev), dat als zelfverklaard doel heeft om Rusland te isoleren dmv een agressieve expansiepolitiek.
Het Westen dat een democratische regering destabiliseert dmv regime-change actions en etnische tegenstellingen uitbuit, om zo korte metten te maken met een concurrerende grootmacht. Dat was immers al het Westerse (Anglosaksische) geopolitieke beleid sinds de 19de eeuw (Mackinder’s heartland theorie) en tevens de reden waarom de NAVO opgericht is: “To keep the Americans in, the Germans down and the Russians out!” (Lord Ismay).
De werkelijkheid zit wel een beetje anders in elkaar. Oekraïne is sedert 1991 een onafhankelijke republiek, een soevereine natie, een land dat de vrijheid heeft om haar eigen politieke keuzes te maken. Niet in 2014 zijn de problemen begonnen, maar reeds in 2004 met de verkiezing van Joesjtsjenko tot president. Vanaf toen hebben de Oekraïners een heel duidelijke keuze gemaakt: hun land als deel van het vrije Westen. Dat heeft Poetin en de zijnen nooit kunnen verteren, omdat ze Oekraïne niet willen zien als een onafhankelijke en soevereine staat. Moskou beschouwt het nog steeds als haar eigen speeltuin. De echte agressor is bijgevolg niet het Westen, maar wel Rusland dat in een achterhaald wereldbeeld vastgeroest zit en denkt dat de oude machtsverhoudingen van de Sovjet-Unie nu nog altijd van tel zijn. De rest van het bericht van Hans T. bevat de gebruikelijke leugens uit de Russische propaganda.
Oekraine is net zo min een natie als dat het Belgische wangedrocht dat is. Het is huis van verschillende etnische en culturele groepen, die bovendien om historische redenen niet per definitie op beste voet met elkaar staan. Komt bij dat veel territorium van deze slechts enkele deccenia oude “republiek” omstreden is en meerdere claims kent. Zo was de Krim sowieso al Russisch en hoorde de Donbass nooit tot het historische Oekraine, zoals dat bv kortstondig in het interbellum bestond (in de eeuwen daarvoor bestond er uberhaupt al niet zoiets als een onafhankelijke “Oekraiense staat”). Iedereen die zich een beetje in de geschiedenis van dat “land” verdiept kan dat weten.
Naast dat Stefaan moeite heeft met de definitie van ‘natie’, heeft hij klaarblijkelijk ook problemen met termen als ‘soeverein’ en ‘onafhankelijk’. Het is algemeen bekend dat de kleurenrevoluties Westerse regime-change actions waren, waarbij miljoenen dollars in oppositiegroepen werden gepompt. Toen de kleurenrevolutie van 2004 klaarblijkelijk niet de gewenste effecten had, werd in 2014 dit trucje nog eens over gedaan dmv een gewelddadige staatsgreep. Daarmee kan men vanzelfsprekend niet langer meer spreken over een “soevereine staat”, Oekraiene werd een NAVO sattelietstaat.
Veelzeggend in deze is dat notabene Zelensky zelf ook op basis van een relatief “pro-Russisch” programma werd verkozen, alvorens hij zijn koers 180 graden draaide nadat nationalistische milities hem onder druk zette in Zolote (en daarmee zijn approval ratings eveneens kelderde). Dus over de sentimenten onder de bredere lagen van de bevolking daar valt nog wel eea te zeggen.
Als Stefaan de moeite had genomen zich in de Westerse geopolitiek te verdiepen, dan snapt hij wellicht ook waarom Rusland zich bedreigt voelt door de NAVO expansie (en meermaals daartegen waarschuwde). Mackinder stelde in de 19de eeuw immers al dat de Westerse wereldhegemonie afhangt van de dominantie over het Euraziatische heartland. Inzet van het conflict was de politieke, economische en militaire invloed over Eurazië en dus het isoleren van Rusland (en Duitsland) als concurrende grootmachten. Dat leidde uiteindelijk tot twee wereldoorlogen. NAVO-strategen hangen die visie nog steeds aan. Zo dichtte bv Brzezinski in de jaren ’90 de Oekraiene al een centrale rol toe in het vernietigen van Rusland.
Het mag dus duidelijk zijn dat de NAVO expansie dus een bedreiging voor Rusland zijn nationale belangen is. Als een zelfverklaarde vijand een staatsgreep steunt, het leger van dat land traint en bewapend, dan kun je gerust van een dreiging spreken. Dan laat ik voor het gemak de etnische spanningen in Oekraiene zelf nog maar buiten beschouwing (denk aan de historische scheurlijn tussen het Katholieke westen en Russisch-orthodoxe oosten, de taalwetten die de Russische taal en die van andere minderheden onderdrukken in het openbare leven – geen propaganda, allemaal gedocumenteerde feiten, ook bekritiseerd door bv buurlanden als Hongarije en Roemenie).
Komt bij dat de NAVO en het Transatlantisme, het “vrije Westen” waar Stefaan zo vol van is, nefast voor Europa zijn. Immers wie de Anglo-Saksische geopolitiek begrijpt, snapt dat dit niet enkel op een isolatiepolitiek mbt Rusland bouwt, maar evenwel op de onderwerping van continentaal Europa tot een protectoraat, ten gunste van Amerikaanse (dus vreemde) belangen. Mocht Oekraiene daar op termijn deelgenoot van worden, dan zullen ze ook daar de vruchten van de verwestering (amerikanisering) plukken en gereduceerd worden tot een gedegenereerd multikulti neoliberaal shithole. Dat wens je niemand toe.
Eens te meer brengt Hans T. een doorslagje van wat de Russische propaganda tracht te verkopen. Niet echt verwonderlijk dat het weer eens bulkt van de halve waarheden en hele leugens. Laten we beginnen bij het beginnen: de claim dat Oekraïne een wangedrocht is omdat het “een huis is van verschillende etnische en culturele groepen”. Inderdaad, het klopt dat er een aantal historische minderheden in Oekraïne wonen: enkele plukjes Hongaren, enige dorpen bevolkt met Roemenen, de Tataren op de Krim… en – natuurlijk – als gevolg van de imperialistische politiek van tsaristisch Rusland als de latere Sovjet-Unie een minderheid Russen. Is er daardoor geen Oekraïense meerderheid? Geen Oekraïens volks- en natiebesef? Natuurlijk wel, ook al lijkt Hans T. op losse grond het tegendeel te suggereren (bewijzen doet hij immers niet). Het Oekraïens identiteitsbesef is nu eenmaal een gegeven dat niet te ontkennen, tenzij men, net als in Moskou, denkt vanuit een bepaalde imperialistisch-ideologische agenda. In de ogen van Poetin en losgeslagen mensen als haatideoloog Doegin bestaan Oekraïners net als een apart volk, maar zijn het Russen. Ook wel eens door de Moskouse heerser denigrerend omschreven als “Klein-Russen” die een “gedegeneerd taaltje” spreken, hun Russische identiteit verleerd hebben… en die bijgevolg weer – desnoods met geweld – bij de Russische “moedervolk” geïntegreerd moeten worden. Dit narratief lijkt Hans T. toch te onderschrijven als hij Oekraïne omschrijft als “een wangedrocht”. Trouwens… Volgens de logica van Hans T. zijn zowat alle Oost- en Midden-Europese staten “wangedrochten”. Bijna alle staten daar zijn “huizen van verschillende etnische en culturele groepen”. Slovakije heeft zijn Hongaars minderheid. Polen heeft een Silezisch-Duitse minderheid. Roemenië heeft zijn Hongaarse minderheid. De Baltische staten hebben een Russische minderheid. Bulgarije heeft een Turkse minderheid. In Vojvodina heeft Servië een lappendeken van etnische en culturele groepen. En nog veel meer, want bij de opgesomde landen heb ik mij beperkt, terwijl er bijna steeds nog andere minderheden te vinden zijn. Denk maar aan de Roethenen die te vinden zijn in Polen, Slovakije, Oekraïne, Hongarije, Roemenië, Servië…
Stefaan legt mij woorden in de mond en gaat verder volledig voorbij aan mijn betoog. Nergens ontken ik de Oekraiense volksidentiteit. Ik erken echter wel dat in het huidige Oekraiene verschillende etnische en culturele groepen wonen, die om historische redenen complexe en moeilijke relaties hebben. Een veel gezien probleem in multiculturele samenlevingen.
Echter de Oekraiense republiek die in 1991 gesticht werd door de desintegratie van de USSR, omvat allerhande gebieden die historisch, cultureel en etnisch gezien niet tot de Oekraiene behoorde. Het oosten en zuiden van Oekraiene heeft weinig van doen met de eerste Oekraiense volksrepubliek van 1918, noch met bv het Kozakken-Hetmanaat, enz., enz. Het Katholieke Westen is cultureel weer anders dan het Russisch-orthodoxe oosten. De Krim is etnisch Russisch, net als een groot deel van het Donbass bekken.
Stefaan wijst er inderdaad op dat tal van landen etnische minderheidsgroepen kennen. Dat klopt. Ook dat ontken ik niet. Ik erken echter dat een staat meerdere naties (volkeren) kan omvatten en wijs hem erop dat dit ook in Oekraiene het geval is. Het probleem begint pas als die etnische en culturele groepen zich niet langer door de heersende staat gerepresenteerd voelen, in hun rechten onderdrukt worden en dus autonomie, afscheiding en zelfbeschikking gaan nastreven. Wat natuurlijk ook volkomen gerechtvaardigt is in het licht van het recht op zelfbeschikking; grenzen van staten zijn immers niet in steen gebeiteld (anders was Oekraiene ook nu nog gewoon onderdeel van Polen en Rusland).
Dan komen we toch weer bij mijn belangrijkste argument: door de Westerse regime-change actions die sinds 2004 in Oekraiene plaats vonden en in 2014 in een stroomversnelling kwamen, werden de etnische tegenstellingen in het land bewust op scherp gezet. De Maidan opstand werd door het Westen gefinancieerd en representeerde op zijn best slechts het westerse (Katholieke) deel van Oekraiene. Een groot deel van de Oekraiense bevolking werd niet gerepresenteerd door de Maidan-demonstranten. Bovendien werd de opstand zelf georkestreerd door een vreemde macht (Washington).
De eerste acties van het nieuwe post-Maidan regime in Kiev waren veelzeggend; het in ere herstellen van de OUN, West-Oekraiense nationalisten als Stephan Bandera (die door veel oost-Oekraieners als massamoordenaar wordt gezien) en steeds verdere inperkingen van de rechten van minderheden (met de taalwetten die Russisch en andere minderheidstalen uit het openbare leven bannen als belangrijkste valkuil). Iedereen die zich een beetje in de geschiedenis van Oekraine verdiept heeft, begrijpt dat dit een regelrechte oorlogsverklaring is aan de Russische minderheden in het oosten van het land.
Dit leidde dan ook tot anti-Maidan protestacties in andere delen van de Oekraiene. Pro-Russische symphatieen werden zwaar onderdrukt door het nieuwe regime in Kiev, met het bloedbad in het vakbondsgebouw in Odessa als trieste hoogtepunt. Deze minderheden willen nu hun rechten veiligstellen en zich dus afscheiden. Daarbij kijkt de bevolking in de Donbass vanzelfsprekend naar Rusland (eveneens om historische redenen), die daar maar al te graag bij helpt.
Deze hele ontwikkeling in Oekraiene komt uit precies hetzelfde NAVO draaiboek als de regime change actions in Joegoslavie, Irak, Syrie en al die andere landen die de vruchten van de zgn. “democratisering” plukten. Oekraiene werd bewust gedestabiliseert, etnische tegenstellingen aangewakkerd en tot NAVO sattelietstaat gemaakt. Iets wat Rusland sinds 2000 tegenover de NAVO altijd als harde grens heeft gesteld; het zou geen NAVO sattelietstaten aan zijn directe grenzen tolereren! (Wat bv ook de reden was tot de inval in Zuid-Ossetie in 2008.)
De Russische invasie kan dus niet los gezien worden van de regime change actions die de NAVO in Oekraiene sinds 2004 in het land ontplooit. In die context is de Russische interventie geen “aanvalsoorlog”, maar een defensieve reactie op de agressieve imperialistische NAVO expansie, die tot zelfverklaard geopolitiek doel heeft Rusland te isoleren en uit te schakelen. Bijkomend doel is ongetwijfeld de herintegratie van Russische minderheden en hun historische grondgebied terug in het Russische moederland.
Dus nogmaals: de echte agressor in deze is (zoals gewoonlijk) het Westen, het Oekraiense volk betaald de bloederige rekening.
Hans T. blijft overduidelijk rondjes draaien en herhaalt in andere bewoordingen eigenlijk weer hetzelfde. De Oekraïense staat zou “een wangedrocht” zijn omwille van… – hop, daar komt een nieuw konijn uit de hoek – de religieuze verscheidenheid. Oekraïens-orthodox versus Grieks-katholiek (niet echter “katholiek versus Russisch-orthodox”, wat sedert de oorlog een achterhaalde stelling is). Alleen: waar gaat dit dan over? Grieks-katholieke Oekraïners celebreren dezelfde liturgie als hun orthodoxe broeders. Het gaat hier immers niet om katholieken van de Latijnse ritus, maar wel van de Byzantijnse ritus. De verschillen zijn minimaal en betreffen eigenlijk alleen de kerkjurisdictie en enkele aspecten van het dogma. Als de redenering van Hans T. gevolgd wordt, dan is ook Duitsland een “wangedrocht”: het lutherse noorden tegenover het katholieke zuiden. Ook Nederland is een regelrecht wangedrocht: het calvinistische noorden versus katholieke zuiden. Hongarije, ook zo’n “wangedrocht”: Szabolcs-Szatmár-Bereg en ook het oosten van Hajdu-Bihar is grotendeels calvinistisch, terwijl centraal en westelijk Hongarije in meerderheid rooms-katholiek is. Als religie en de daaruit voortvloeiende culturele verschillen de graadmeter worden, moeten we de kaart van heel wat Europese landen dringend hertekenen. De rest van Hans T.’s is weer de gebruikelijke Russische propaganda die ontkent dat Oekraïne een zelfstandige natie, een onafhankelijke staat, een onderscheiden volk is… dat recht heeft op eigen politieke toekomst, desnoods ook los van Rusland. In die redenering is iedere keuze van de Oekraïners die westwaarts gericht is, een daad van agressie. Bij die imperialistische wangedachte zit de misgroei van Moskou. De schuld ligt daar en nergens anders: Moskou leeft in het verleden, zit vast in een concept dat er volkeren zijn die geen recht van bestaan hebben buiten de invloedssfeer van Rusland.
En weer blinkt Stefaan uit in mij woorden in de mond leggen en om de hete brei heen draaien.
Hij weigert steevast in te gaan op het belangrijkste punt hier: namelijk dat de NAVO in 2014 een staatsgreep orkestreerde in Oekraïne en daarmee de neutraliteit en onafhankelijkheid van dat land de nek om draaide!
Dat ligt aan de absolute basis van de heropleving van etnische tegenstellingen (burgeroorlog in het oosten) in dat land en de Russische militaire reactie daarop!
Verder volgt er wat religieus geneuzel over liturgie en riten. Hij gaat echter weer volledig voorbij aan de historische etnisch-culturele gevoeligheden, die ik al meermaals noemde en de scheurlijn die weldegelijk langs die religieuze en culturele lijnen loopt.
Wat vandaag de dag Oekraïene heet, was immers eeuwenlang verdeeld tussen Polen/Oostenrijk-Hongarije (het katholieke deel) en Rusland (Russisch-orthodox – ook na 1991 nog).
Natuurlijk ontwikkelde er sinds de 14de eeuw in de regio zoiets als een “Oekraïense volksidentiteit”, maar het Oekraïense nationalisme is feitelijk pas een relatief nieuw fenomeen.
Buiten een paar maanden in 1918 na het Brest-Litovsk vredesverdrag, bestond er nooit zoiets als “Oekraïense natiestaat”.
In die tijd was de Russischtalige Donbass-regio (nu Oost-Oekraïene) overigens eveneens een onafhankelijke staat: de Krivog Rog Sovjet-Republiek. Later pas werd de Donbass door Lenin aan Oekraïene toegevoegt, om zo het aantal arbeiders in het overwegend agrarische Oekraïene op te krikken. De bevolking daar heeft zich dus uberhaupt nooit “Oekraïens” gevoelt.
Andere gebieden in het moderne Oekraïne, zoals de westerse regio’s Lviv en Lemberg, zijn etnisch dan weer hoofdzakelijk Pools. Enz., enz.
Er zijn dus meerdere volksidentiteiten binnen het territorium van het moderne Oekraïene. Dat is geen Kremlin-propaganda, maar gewoon algemeen bekende feitelijke geschiedenis!
De geschiedenis van het moderne Oekraïense nationalisme begint pas in de 20ste in het westen van het land, met Kozakkenleiders zoals Pavlo Skoropadsky en Symon Petljura. Deze waren niet bepaald subtiel en verantwoordelijk voor de nodige progroms tegen andere etnische groepen, maar ook tegen andere Oekraïeners die hun visie niet deelden.
Tijdens de tweede wereldoorlog accumuleerde dat uiteindelijk in een collaboratie van west-Oekraïense nationalisten met nazi Duitsland, terwijl men in het oosten van Oekraïene vooral tegen de Sovjet Unie aanschurkte. Tijdens de oorlog resulteerde dat in de nodige gruwelijkheden in beide kampen.
Die historische scheuring heeft het land, ook na 1991 nog, altijd parten gespeeld. Er is nooit een “nationale eenheid” bereikt in de moderne Oekraïense staat, de tegenstellingen west versus oost en verschillende perspectieven in de beleving van die volksidentiteit, bleven een belangrijke en bepalende rol spelen.
Met de inmenging van de NAVO in de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïene en daarmee de schending van de Oekraïense neutraliteit, zijn die oude etnusch-culturele tegenstellingen weer op scherp gezet. Het land valt uit elkaar langs exact diezelfde historische scheurlijnen, daar waar west en oost van elkaar scheiden.
De enige kans op duurzame vrede is nu een “balkanisering” van het land langs die etnisch-culturele lijnen. Dat zal ongetwijfeld ook de uitkomst worden, de vraag is enkel hoe lang vreemde machten nog bereid zijn het te rekken.
Het is grappig dat Stefaan de calvinisten en katholieken aanhaalt in zijn betoog, want deze hebben historisch ook meer dan een eeuw zeer bloederige strijd geleverd. Die culturele verschillen tussen het protestantse noorden en katholieke zuiden zijn tot vandaag de dag (eeuwen later dus) nog voelbaar.
Denkt Stefaan nu echt dat een gloednieuwe staat die in 1991 bij toeval ontstond als gevolg van de desintegratie van de Sovjet Unie, in een paar decennia die oude twitsen en strijd zomaar op kan lossen?
Dit is een nieuw hoofdstuk in de aloude Oekraïense geschiedenis als grensland waar westerse en oosterse grootmachten elkaar treffen en met elkaar vechten.
Stefaan maakt zichzelf er gewoon erg makkelijk vanaf door moord en brand te schreeuwen over de vermeende “imperialistische ambities” van Moskou, maar géén enkel woord rept over de machinaties van het Westerse imperialisme in Oekraïene, waar zelfs Victoria Nuland en consorten over lopen te pochen. Dat is ronduit hypocriet.
Ja, ik gun de west-Oekraïeners hun volksidentiteit en een zelfstandige natiestaat. Maar niet ten koste van de oost-Orkaïeners, etnische Russen en andere minderheden. Die hebben evengoed recht op zelfbeschikking. Dat staat helemaal niet ter discussie, behalve in Stefaan zijn fantasie.
Maar we moeten kijken naar het grotere verhaal hier: Oekraïene wordt misbruikt als frontlinie voor de NAVO, om komaf te maken met Rusland – een doel die het Anglo-Saksische westen zich al sinds de 19de eeuw gesteld heeft (Mackinders Heartland theorie was en is nog steeds de drijvende kracht achter de Westerse geopolitiek!!!).
Had Oekraïene een neutraler positie weten te handhaven als grensland tussen oost en west, dan had de geschiedenis zich wellicht niet hoeven te herhalen. Het is erg jammer dat de Oekraïense bevolking daar nu de bloederige prijs voor betaald. Het trieste resultaat staat immers allang vast; de herverdeling van het land tussen de VS/EU en Rusland.
“Moskou leeft in het verleden, zit vast in een concept dat er volkeren zijn die geen recht van bestaan hebben buiten de invloedssfeer van Rusland.”
Ik denk dat de kern van het probleem is dat de unipolaire Amerikaanse wereldorde (Pax Americana, ofwel de NAVO) nu juist die globalistische wereldmacht is, die volkeren uberhaupt géén bestaansrecht gunt. Alles moet worden onderworpen aan de Amerikaanse “one world” droom.
Er was van Russische agressie jegens Oekraïene geen enkele sprake tot de NAVO zich actief met de binnenlandse aangelegenheden van dat land ging bemoeien, dat uiteindelijk in 2014 accumuleerde in een geweldaddige staatsgreep. Zelfs na die NAVO staatsgreep greep Rusland niet direct in.
Gezien dat de NAVO de zelfverklaarde vijand van Rusland is, is het niet meer dan logisch dat Rusland defensieve acties tegen NAVO expansie in Oekraïene onderneemt.
De Westerse machten (eerst Groot-Brittanië en later de VS) waren het er altijd al aan gelegen om continentaal Europa en Rusland te onderwerpen, om zo hun eigen wereldheerschappij veilig te stellen.
De Britse geograaf Halford John Mackinder legde in de 19de eeuw al de basis voor het Anglo-Saksische buitenlandse beleid met zijn Heartland-theorie. Wie het Euraziatische heartland weet te beheersen, heeft volgens hem een centrale strategische wereldpositie en beheerst zo dus de gehele wereld.
Historisch gezien werd het heartland altijd gedomineerd door Rusland, dat zich uitstrekte van de Volga tot de Yangtze en van de Himalaya tot de Noordpool. Dit leidde in de 20ste eeuw tot een strijd enerzijds om het vaste land tussen Rusland en Duitsland en aan de andere kant een strijd op zee tussen Groot-Brittanië en Duitsland. De uitbraak van twee wereldoorlogen dus.
Ook na de Koude Oorlog bleef dit de basis voor het Westerse buitenlandse beleid. De NAVO werd opgericht “to keep the Americans in, the Germans down and the Russians out”, aldus Lord Ismay. De huidige Pax Americana berust op die Amerikaanse onderwerping van continentaal Europa (middels het transatlantisme) en een omsingelingspolitiek tegen Rusland.
NAVO-strategen zoals Zbigniew Brzezinski borduren verder op Mackinder zijn werk. In The Grand Chessboard bepleit hij in de jaren ’90 al een omsingelinspolitiek mbt Rusland dmv imperialistische NAVO expansie. Oekraïene speelt daarin een centrale rol als de plek waar de NAVO Rusland op zijn knieën kan dwingen.
Het is dus geenszins verwonderlijk dat Moskou NAVO expansie als een grote existentiële bedreiging ziet voor de Russische nationale veiligheid. Men kan gerust stellen dat Rusland juist uitermate terughoudend is geweest mbt Oekraïene.
De ellende begon pas met de NAVO coup d’etat in Kiev en de actieve bewapening en training van de Oekraïense krijgsmacht, teneinde het land in de NAVO te integreren.
In tegenstelling tot wat Stefaan graag beweert was dit niet een “vrije keuze” van de Oekraïense bevolking, maar een met Westers geld en Westerse logistiek gesteunde staatsgreep, die slechts een klein deel van de Oekraïense bevolking representeerde. Niet voor niets dat na de Maidan staatsgreep in het oosten en zuiden van het land tal van anti-Maidan protesten uitbraken.
En net zo min dan dat continentaal Europa bij het transatlantisme van de Amerikaanse bezetter gedient is, is de Oekraïense bevolking daar niet bij gedient. Oekraïene zal net als de rest van “het vrije westen” geamerikaniseert worden en tot gedegeneerde neoliberale multikulti heilstaat gemaakt worden. De Oekraïense bevolking wordt opgeofferd voor de belangen van Washington, die ongetwijfeld tot de laatste Oekraïener door zullen blijven vechten.
Hans T. schijnt niet te beseffen dat heel zijn tirade tegen de Oekraïense staat een aanval inhoudt tegen het huidige Vlaanderen. Net zoals het huidige Oekraïne eeuwenlang verdeeld was tussen de verschillende grootmachten van die tijd, was dat ook met het huidige Vlaanderen. Ten oosten van de Schelde behoorde het huidige Vlaanderen eeuwenlang tot het Duitse Rijk; ten westen ervan heerste de Franse koning. Als het huidige Oekraïne op basis van een ver verleden een “wangedrocht” is, dan is Vlaanderen dat ook. Als de culturele verscheidenheid binnen Oekraïne wordt aangehaald, dan moeten we concluderen dat bijvoorbeeld ook het huidige Duitsland een regelrecht “wangedrocht” is. De mentaliteit tussen Noord- en Zuid-Duitsland is sterk verschillend. Ook in Vlaanderen bestaat er verschil tussen bijvoorbeeld de gesloten en ietwat stuurse West-Vlaming en de open en bourgondische Pajottenlander. Vervangen we enkele namen en data uit de tekst van Hans T. en we lezen een oproep om Vlaanderen en Duitsland als “ware gedrochten” van de kaart te vegen.
Als Stefaan dan toch de link met de Vlaamse nationale zaak wilt leggen, dan zou deze momenteel beter van toepassing zijn op de Russischtalige bevolking in Oekraïene.
Sinds de Maidan-staatsgreep in 2014 voert deze immers ook een culturele- en taalstrijd om behoud van de eigen identiteit en zelfbeschikking.
Zoals al meerdere keren aangehaald is oost-Oekraïene het westen niet. Oost-Oekraïene voelt zich dus niet vertegenwoordigt door de Maidan regering in het Westen, die met geweld werd opgedrongen.
Waar west-Oekraïene vooral beïnvloed is door Galicië/Roethenië (wat Stefaan ongetwijfeld weet), is dat in het oosten – vroeger bekend als de “de wildernis” en later als “Novorossiya” (nieuw-Rusland) – veel meer door Russische invloeden beïnvloed (wat hij ongetwijfeld ook weet, maar niet graag toegeeft).
Het Oekraïene van 1991 heeft dus meer van België weg, dan Stefaan wilt doen vermoeden in zijn betogen.
Feitelijk is de Oekraïense bevolking verdeeld tussen een westers en oosters deel, dat een verschillende taal spreekt, verschillende religie aanhangt, een andere cultuur en andere geschiedenis heeft; het westen neigt om historische redenen naar Europa, het oosten naar Rusland.
Niet zo anders als de Walen en de Vlamingen in België (wat we wel een wangedrocht mogen noemen?) dus.
Dat terzijde: kleinburgerlijk mini-nationalisme bied sowieso geen soelaas.
Iedereen met een klein beetje geopolitiek inzicht snapt dat een Vlaanderen of zelfs een Groot-Nederland nooit echt onafhankelijk kan zijn en altijd zal moeten steunen op grotere machtsblokken om haar eigen belangen te kunnen verdedigen.
Immers steunt echte onafhankelijkheid per definitie op demografie, toegang tot grondstoffen, afzetmarkten en militaire middelen.
Een transatlantisch Vlaanderen is net zo min onafhankelijk als een transatlantisch België: beiden zijn immers slechts protectoraten in dienst van Amerikaanse belangen.
Die Amerikaans belangen zijn per definitie anti-Europees, omdat de Amerikaanse wereldheerschappij is gebouwt op de onderwerping van Europa als semi-kolonie van Washington (om dit te begrijpen is ook hier Mackinder’s Heartland theorie weer van toepassing).
De strijd in Oekraïene gaat dus om veel meer dan de vermeende “zelfbeschikking” van de (west-)Oekraïense bevolking, die voor de NAVO als globalistisch instituut uberhaupt geen enkele rol speelt.
De NAVO als belangrijkste globalistische kracht ter wereld, heeft nog nooit de zelfbeschikking van volkeren gerespecteerd, tenzij het deze militair kan instrumentaliseren.
Willen we daadwerkelijk Europa bevrijden van de Amerikaanse bezetter om haar weer zelfstandig, vrij en onafhankelijk te maken, dan zullen we allereerst komaf moeten maken met het transatlantisme zelf.