Laffe aanslag op graf Vlaamsnationale voorman Dr. August Borms

Het onverdraagzame linkse tuig heeft weer toegeslagen. Enkele dagen geleden werd het graf van de Vlaams-nationalistische voorman August Borms op het oude kerkhof van Merksem vernield. Ook het stoffelijk overschot van zijn echtgenote, Cesarina ‘Rientje’ Smet, bevindt zich in het graf. Deze ‘heldendaad’ getuigt nog maar eens van de lafheid van het linkse uitschot, dat meent een patent op morele superioriteit te bezitten. Niet dus.

De ééncellige idioot (of idioten) die voor deze schanddaad verantwoordelijk is, beseft niet eens dat we het aan idealisten zoals een August Borms te danken hebben dat we in Vlaanderen onderwezen, bestuurd en berecht worden in onze eigen taal, waar dat voorheen in het Frans was. Zelfs de journalisten van onze veelgeprezen ‘kwaliteitspers’ krijgen niets anders uit hun pen dan ‘collaboratie’. Veel verder reikt hun geschiedkundige kennis niet, maar het zijn dan ook niets anders dan historische analfabeten. Wat hopen zij trouwens te bereiken met hun eenzijdige versie van de geschiedenis? Nog meer haat? Dr. Borms is verdorie al 76 jaar dood!

Het is waar dat August Borms een activist was in de Eerste Wereldoorlog en dat hij dus samenwerkte met de Duitsers. Wat de Vlamingen van België niet kregen, verkregen ze wél van de Duitsers: de vernederlandsing van de Gentse rijksuniversiteit. Na de oorlog werd deze maatregel door de verdraagzame Belgische staat teniet gedaan (uiteraard!) en werd het Frans opnieuw de voertaal. Als activistisch voorman stelde Borms alles in het werk om alle naar Duitsland weggevoerde Belgen (dus niet enkel Vlamingen) terug naar huis te laten keren, wat niet lukte. Het enige resultaat was dat keizer Wilhelm het bevel gaf om het wegvoeren van werklozen uit België te staken.

Op zijn eerste proces eist Borms dat alle dossiers in het Nederlands worden opgesteld, dit zeer tot ongenoegen van de Franstalige voorzitter van de rechtbank. Borms verklaart gehandeld te hebben uit idealisme: ‘Wij hebben niet voor de Duitsers gewerkt; wij hebben geen stap voor Duitsland gedaan, enkel en alleen voor Vlaanderen hebben we geijverd. En ik had me liever zien vernietigen, of mijn hand door melaatsheid afvallen, dan dat ooit een woord uit mijn mond zou zijn gekomen of een regel uit mijn pen gevloeid voor een Duits belang tegen Vlaanderen’. Dat werd na het proces bevestigd door niemand minder dan Emile Vandervelde, de grote socialistische voorman, die verklaarde: ‘Ik keur het Activisme af maar ik aanzie het als een plicht te verklaren, dat de meeste activisten niet gehandeld hebben uit winstbejag. Zij handelden uit idealisme’. Dat zal deze superhumanist er later evenwel niet van weerhouden elke vorm van amnestie te weigeren.

Borms dus de gevangenis in, voor levenslang nog wel. Maar hij komt vervroegd vrij, omdat hij in 1928 vanuit de nor wordt verkozen; een gebeurtenis die de geschiedenis zal ingaan als de Bormsverkiezing.

In de jaren ’30 is hij een gevierd spreker. Hij staat mee aan de wieg van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV). Maar in 1940 slaat het noodlot wéér toe. De Duitsers bezetten voor de tweede maal in korte tijd het land, deze keer niet onder keizerlijke vlag, maar onder de vlag van het nationaal-socialisme. Meteen na de inval wordt August Borms aangehouden en met de ‘spooktrein’ weggevoerd naar Frankrijk, samen met andere zogezegde ‘verdachten’: VNV’ers, rexisten, dinaso’s, communisten, Joden en zelfs brave Davidsfondsers. Tijdens de reis naar Frankrijk en het verblijf in een concentratiekamp aldaar wordt hij op een beestachtige manier behandeld. Het is een wonder dat  de ondertussen 62-jarige man het overleeft. Na de nederlaag van Frankrijk tegen Duitsland keert hij terug naar huis in Merksem.

Weer in Vlaanderen kiest Borms alweer de kant van de Duitsers. Dat kan nu vreemd lijken, maar dat was het in die tijd allerminst. Ook het Belgische establishment schurkte aan tegen de Duitsers. De voorzitter van de socialisten, Hendrik de Man, droeg zijn leden op om geen verzet te plegen, want de tijd van het socialistische nieuwe Europa was aangebroken. Het nationaal-socialistische Duitsland had dan ook een enorme indruk nagelaten: van een gebroken en vernederd land had Hitler het in enkele jaren heropgebouwd tot een economisch performante natie met vooruitstrevende sociale voorzieningen, terwijl de liberale democratie verworden was tot een puinhoop, met schandalen, corruptie en partijgekrakeel (wat is er veranderd?). Bovendien ging zowat iedereen ervan uit dat de Duitsers de oorlog gingen winnen. Pas na de inval van Duitsland in het Rusland van Stalin in de zomer van 1941 verzuurde de atmosfeer. Vanaf dan kwam het communistische verzet in actie, wat dan weer leidde tot represailles van de Duitse bezetter.

Borms zelf speelde geen rol van betekenis in de Tweede Wereldoorlog. Hij trad vooral op als symboolfiguur. Fel anticommunistisch als hij was, hielp hij wel om vrijwilligers te werven voor het Oostfront. Zelf verdedigde Borms zich door na de oorlog tegen de rechtbank te verklaren dat hij met om het even welke bezetter dan ook zou hebben samengewerkt om betere omstandigheden voor de Vlamingen te bekomen. Het had evengoed Engeland kunnen zijn.

Oorlogsmisdaden kon men Borms niet aanwrijven. Zelfs de gebruikelijke beschuldiging van ‘verklikking’ voert men niet tegen hem aan. Maar omdat zijn naam nu eenmaal Borms is, krijgt hij nogmaals de doodstraf. De oud-activist Gustaaf Doussy, die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog afzijdig hield, probeert nog genade te bekomen voor August Borms. De zoon van Doussy kwam om in het concentratiekamp van Neuengamme. Borms had zich tevergeefs ingespannen voor zijn vrijheid. Maar Borms weigert een knieval te doen. Hij sterft aan de executiepaal op 12 april 1946.

Achteraf is het natuurlijk gemakkelijk om met de vinger naar een zondebok te wijzen, in dit geval het Vlaams-nationalisme. De Vlaamse Beweging en August Borms herleiden tot de collaboratie is intellectueel oneerlijk en leidt tot het hatelijke gedrag waarvan we vandaag weer getuige zijn. Vlaamsgezindheid werd overigens altijd al als een misdaad beschouwd in België, ook zonder de Tweede Wereldoorlog. Die wordt nog altijd gretig misbruikt om rechtmatige Vlaamse eisen verdacht te maken. Het doel daarvan is voor iedereen die een minimum aan hersenen in zijn kop heeft duidelijk: een politieke tegenstander verdacht maken en de aandacht afleiden van het eigen falen. Maar van enig verstand kan je links gespuis niet verdenken. Die vergrijpen zich liever aan het graf van een idealist in plaats van zich bezig te houden met de problemen van deze tijd. Die zijn er genoeg: om te beginnen de stijgende prijzen voor basisbehoeften als voedsel en energie, maar ook het probleem van de omvolking. Terwijl de stoere linkse helden het graf van August Borms en zijn echtgenote vernielden, vierde de multiculturele samenleving weer hoogtij, met allochtoon geweld tegen Vlamingen en zelfs het martelen van een dier in de Gentse Blaarmeersen.

Gelukkig heeft het Antwerpse stadsbestuur aangeboden om het vernielde graf te herstellen. Van de dader(s) is tot op heden geen spoor, maar we mogen hopen dat dit tuig hun straf niet ontloopt.

IJzerwake veroordeelde intussen de grafschennis en riep op om zeker deel te nemen aan de volgende IJzerwake, als hulde aan alle Vlaamse voorvaderen die opkwamen voor volk en vaderland.

Voorpost-voorman Luc Vermeulen riep op tot een spoed-bloemenhulde op zondag 27 juni om 11 uur aan het vernielde graf op de oude begraafplaats van Merksem (Van Heybeeckstraat, Merksem)