Al voelt deze (g)rillerige maand april nu en dan nog koeltjes aan, in het Vlaams-Brabantse Grimbergen lijkt het volk al in lentemodus. Zoals in de stroomlijnpers met heimelijke binnenpretjes meegedeeld, is daar namelijk een nieuwe burgemeester aangetreden die afstand genomen heeft van de winter. Zo hoort het als je op de politiek correcte weegschaal (waagschaal) belandt en niet te licht gewogen wil worden. De nieuwe burgemeester mag dan nieuw zijn in het ambt, hij heeft familie en hij heeft een verleden. De spreekwoordelijke volksmond zegt dat men zijn familie niet kiest, maar als je burgemeester worden wil, kan je, grote uitzonderingen daargelaten, niet om politiek getinte aanhorigheid heen. En als je aanhorigheid dè media ter ore komt, dan is, reken maar, de gort gaar. Dan wordt je verleden gemeengoed, met liefst de klemtoon op gemèèn. Je persoon mag dan integer zijn en proper in ’t kwadraat, de Vlaams genoemde pers die blinkt van belgitude, vindt wel weer die spreekwoordelijke stok waar zij een ingebeelde hond mee te lijf kan gaan. In onderhavig geval een stok met een vermeend reukje aan. Al haalt de gemene pers uiteraard haar betweterig neusje op voor dat geurtje, zij weet het wel te benoemen: extreem-rechts! Als de zogezegde Vlaamse pers dat neerschrijft, voelt de inktkoelie als het ware zijn gazet rillen onder zijn pen. Een vloek als het ware, waar diè van Toetanchamon bij in de nevelen van de vergetelheid vervliegt. De burgemeester mag dan tot in den treure verkleuren – pardon, verklaren – dat hij met extremisme geen mieter te maken heeft, de Vlaams genoemde media weten wel beter. Natùùrlijk weten de media beter. 

Daarbij gaan mijn gedachten spontaan naar dat destijds grijs gedraaide liedje “’t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo knap bent als ik”. Vervang “ik” door de meervoudsvorm media en we zitten op dezelfde golflengte. Mij – maar ik ben de media niet – heeft in de ferme verklaring van de nieuwe burgemeester, wèl dat onderdeel getroffen waar dé media stilletjes overheen gegleden zijn: “Ik ben altijd een Vlaams-Nationalist geweest”. Een verklaring – een statement heet dat tegenwoordig – die kan tellen, al telt ze voor de media niet mee. Als de nieuwe burgemeester “over de schreve” had gewoond, zou hij eraan  toegevoegd hebben: “Et alors?” (En dàn?) Intussen lijkt in het Vlaams-Brabantse Grimbergen de winter vroeger plaats te ruimen dan elders te lande. Mijn uit het hart gegrepen wens voor alle inwoners, ongeacht hun geslachtelijke en gedachtelijke aanhorigheid: Mogen jullie alle grim bergen en samen voorspoed en welvaart verwerven! Leve de lente! Lang leve het non-conformisme! En lang leven de lezers die aan een woord genoeg hebben om de zin te verstaan en als ’t pas geeft ook de onzin. En leve het kaliber van Vlaanderens burgemeesters die maar één partij zouden mogen kennen: de partij van het volk, van hùn volk! Ik heb (weer eens) gezegd.