Het was geen voer voor de stroomlijnpers en dat vind ik eigenlijk een gemiste kans. Voor die pers, bedoel ik. Een verkeken kans om eens de Nederlandse politie onder de spotlichten te zetten als kindervriend. Let wel, die spotlichten wens ik deze keer géén negatieve bijklank mee te geven. Daarmee zit ik – mag het ook eens een keer? – op dezelfde golflengte als de Nederlandse politie, nadat die met de neus was gedrukt op wat een peuter van vier had aangericht met de automobiel van pa. Het ondernemende joch had het handje weten te leggen op de autosleutels van zijn vader en toen het daarmee deed wat het papa al zo vaak had zien vóórdoen, tufte de auto van pa als vanzelf in de straat alsmede tegen het koetswerk van een paar andere auto’s, die niét van papa waren, maar op het verkeerde moment op de verkeerde plaats stonden. Toet, toet. De arm der wet, die doorgaans als gestreng wordt voorgesteld, zélfs in breeddenkend Nederland, liet zich gewillig door de snotneus bij de neus nemen en in plaats van de zware overtreding met meervoudige schade, te bestraffen met een ouderwets en heden ten dage verboden pak(je) slaag of minstens een leeftijd gerelateerde berisping of – nog een mogelijkheid – een boetebon op naam van pa die het katje niet bij de figuurlijke melk had mogen zetten, werd het ondernemende overtredertje ‘bestraft’ met een reuze teddybeer.

De politie, je vriend, en meer moet dat niet zijn, al zal er in politiekringen wel worden gehoopt dat peuters van vier of daaromtrent, in hun vurig verlangen naar een reuze teddybeer, niet massaal naar de sleutelbos van papa gaan speuren om zich in zijn automobiel te beuren en op hun beurt een grote beer in de wacht te slepen. Voorbeelden wekken, teddyberen trekken. Het zou een nieuw kinderdeuntje kunnen worden bij onze buren in het kindvriendelijke noorden, al zal men ook daar in politiekringen wellicht weldra een ander wijsje willen gaan zingen. Ook in het kindvriendelijke noorden stuit het budget van de arm der wet op zijn limieten. Ook in het kindvriendelijke noorden zouden papa’s dus maar beter op hun tellen alsook op hun sleutels passen. Dacht ik zo, maar ik leef niet in het noorden, maar in het zuiden van de Nederlanden en dat scheelt een slok op de borrel en een teddybeer in het kinderverkeer. Pol van Ostaijen had er destijds wel iets ongerijmds bij weten te bedenken, want HIJ kon dat.