Wanneer je, zoals ik, in vredige tijden langs de boorden van de Indische Oceaan, van Richardsbaai naar Durban te mogen rijden of omgekeerd, kan je niet anders dan geschokt zijn door de beelden van een ontketende natuur die ginds al een week lang huizen en mensen meesleurt in een hedendaagse soort zondvloed. Huizen, soms nog met de bewoners erin, zijn meegesleurd in het tempeest dat volgens de jongste berichten, reeds meer dan 450 mensenlevens eiste, terwijl nog tientallen als vermist zijn opgegeven. Onder de dodelijke slachtoffers een moedige reddingswerker die zijn paraatheid voor de naaste, met zijn leven heeft moeten bekopen. Het wordt vermeld als een fait divers, maar die mensenhelper zal maar je echtgenoot, je vader of je broer geweest zijn. En wie heeft zich ooit thuis gevoeld in wat je hieronder ziet, nadat de zondvloed zijn ‘werk’ heeft gedaan?   

Hoe moeten de naaste familie en vrienden zich voelen bij de onzekerheid over het lot van hun dierbaren die als vermist zijn opgegeven? Twee families leven samen in angst om tien vermisten van wie zij hebben vernomen dat zij zouden meegesleurd zijn door een rivier – de Mzinyathi – die in normale tijden rustig door dit vruchtbaarste landschap van Zuid-Afrika kabbelt, maar nu is ontaard in een levensbedreigende stormrivier. In het gebied zijn, behalve huizen, ook 500 scholen beschadigd, waarvan er een aantal nog niet hersteld waren van een vorig ontij in het gebied. Omdat vooralsnog niet naar uitziet dat er een einde aan het mateloze natuurgeweld gaat komen, wordt de bevolking in de natte gebieden aangeraden om voorzichtig te zijn en, zo mogelijk, hoger gelegen terrein op te zoeken. Dat bewoners met gemengde gevoelens tegen die goed bedoelde aanmaning zullen aankijken, laat zich makkelijk raden, maar het gezond verstand ziet niet meteen een nieuwe Ark van Noë opdagen om het natuurgeweld te trotseren.

Intussen blijken de stortregens al te zijn opgeschoven naar de provincie Gauteng, het vroegere Transvaal, terwijl het westelijke Namakwaland en de Westkaap te maken krijgen met een hittegolf. Hoe luidt ook weer die propaganda om toerisme te promoten: Suid-Afrika die wêreld in een land? Al die daklozen en rouwende familieleden van de oostelijk gelegen stormvloedgewesten, zullen zich vandaag niet zo goed verbonden voelen met dié wereld. Toen ik die rampfoto’s onder ogen kreeg, dacht ik niet zonder een zweem van droefheid terug aan dat ruime terras aan de oever van de Indische Oceaan, waar ik met mijn toenmalige gastvrouw een skemerkelkie gedrink en lekker gekuier het.