Rare titel, hoor ik u denken, maar na lezing van dit stukje proza, zal u verstaan waarom ondergetekende daarop antwoordt: Rare staat. Inderdaad vind ik het raar dat staat zijn voeten veegt aan het onderhoud van de door zijn burgers gebruikte én met belastingen betaalde wegeninfrastructuur. Dat die staat op dat terrein (letterlijk!) schromelijk tekortschiet, leek mij een voor de hand liggende gevolgtrekking na lezing van dat persartikel over een knaap van 12 jaar jong die zijn vrije tijd opvulde met het… opvullen van de schier ontelbare slaggate die het uitgebreide weggennet niet alleen lelijk om aan te zien maken, maar op de koop toe – en dat is vèèl erger – hoogst gevaarlijk om te berijden. Dat euvel was die pientere knaap van 12 dus ook al opgevallen, maar in plaats van daar schouderophalend aan voorbij te gaan, nam de puber met de voorbestemde familienaam Dempers de schop ter hand om in zijn woonplaats Bloemfontein de lelijke paaie op te schonen.    

Nu kan je een hoop kritiek te spuien hebben op wat er in ons eigen ‘dierbaar belgië’ allemaal in de soep draait, de spui- en andere –gaten uit loopt, maar een twaalfjarige die met een schop naar de A12 of een andere autoweg trekt om er de oneffenheden weg te werken, dàt tafereel kan ik mij te onzent echt niét voorstellen, zelfs niet inbeelden! En breek mij nu a.u.b. niet de bek open om mij ‘Leve belgië !’ te doen roepen: er zijn grenzen. Ook in Zuid-Afrika – het ‘nieuwe’ na de machtsovername door wijlen Nelson Mandela in 1994 – regent het bittere klachten over het staatsverzuim om het weggennet in een fatsoenlijke staat te houden, maar voor het bewind zijn die klachten van belastingbetalers niet meer dan wind, al dan niet in een fles. Ach, als die jongen dat écht zo graag doet, laat de 12-jarige Anco Dempers de holen in de wegen dan maar dempen.

Wil nu niet het toeval dat op dezelfde dag dat Anco het nieuws haalde, het tragisch wedervaren in de pers kwam van die 20-jarige jongedame die na 26 uren doodsangst was bevrijd uit het verkeerswrak waarin zij bekneld was geraakt na een ongeluk dat te wijten was aan slaggate in een verwaarloosde autoweg. ‘Ik had dood kunnen zijn’, zei de bevrijde Selana Biggs aan de media. Mag die uitspraak worden aangevuld met de bedenking ‘en mijn dood zou de schuld van de staat zijn geweest: de staat van de weg en de staat van de macht’? Dat die aanvulling uit de pen van uw dienaar komt en niet uit de pers in Zuid-Afrika zal de lezer allicht wel duidelijk zijn, maar dat pleit, als je ’t mij vraagt, niet bepaald voor het kritische gehalte van de pers in mijn tweede vaderland. Die pers blijkt dan ook heel nauwlettend in de gaten te worden gehouden door de regering, in tegenstelling tot de gaten in de wegen. Werk aan de winkel, ik bedoel aan de gaten, Anco!