Van mijn solotoer per kamperwa in oktober 1982 is mij, behalve een resem andere positieve herinneringen, bijgebleven hoeveel zorg de toenmalige regering in die dagen besteedde aan het onderhoud van het uitgebreide wegennet. Dat de republiek toen werd geregeerd door blanken, zal daar wel geen ene moer mee te maken hebben, maar als ik vandaag over de toestand van het wegennet persberichten onder ogen krijg die erg negatief ogen en daarbij een beschuldigende vinger opsteken naar de regering in Kaapstad, die gekleurd is, dan betrap ik mijzelf op vergelijking van hoe het toen was en hoe het nu is.

Zou het kunnen, rijst dan bij mij de vraag, dat de regering vandaag minder begaan is met de staat van het wegennet dan het bewind dat in de jaren tachtig aan de macht was. Racist! Hoor ik vanuit de verte krijsen of is het vanuit mijn eigen onderbewustzijn? Met die verwijtende kreet staan ze tegenwoordig om de haverklap gereed, zelfs als je gewoon een bedenking over de toestand van het wegennet wil neerpennen. Sta ik alleen met die bedenking? Verre van, stel ik vast bij het doorbladeren van de pers in Zuid-Afrika, waarin de belabberde toestand waarin vandaag het wegennet erbij ligt, meer en meer onderwerp van kritiek is. Neem daar nog bij de treurige berichten over ongevallen met dodelijke afloop die volgens die pers te wijten zijn aan de slechte staat van die paaie die ontsierd worden door slaggate, die de rijvaardigheid van automobilisten ernstig op de proef stellen. Uiteraard komen zo’n kritische persberichten ook de dames en heren politici ter ore, maar die lijken er niet direct door uit hun lood te zijn geslagen. Er is geen geld, klinkt het in die hoge kringen als verweer, waarop de zogezegde kleine man dan in zijn pen klimt en de vraag stelt waarvoor de bewindslui dan eigenlijk de inkomsten gebruiken van de verkeers- en autobelastingen die geregeld aan de levensduurte worden aangepast en waarvoor de belastingbetaler dus steeds dieper in de buidel tasten moet.   

Als commentaar bij bovenstaande foto van ’n slaggat in die pad, schreef een lezeres dat zij veel lelijker slaggate in paaie was tegengekomen. Zij voegt daar vrankweg aan toe dat dit aan de regering ligt. Of inwoners van dit land nu sterven op verwaarloosde wegen of door de hand van misdadigers, schrijft lezeres Annie, het kan onze regering duidelijk niks schelen zolang wij maar niet bezwijken zonder virusentstof in ons lijf. Gaan intussen helaas automobilisten, fietsers en voetgangers dood aan of op wegen die slecht of helemaal niet onderhouden zijn van staatswege, voor de regering lijkt het geen kwestie te zijn van wikken en… wegen. Wat voor de ministers heel waarschijnlijk het zwaarste weegt, is hun niet onaardig salaris, maar dergelijke waardeschaal is, mij dunkt, hier te lande in de cenakels van de macht, ook niet onbekend als instrument om de balans te doen doorslaan.