Wat ik eens graag zou willen ontbloten       

                                                    Honni soit qui mal y pense

Ja, omdat ik zie en hoor en lees dat ontbloten zo in is tegenwoordig en blijkbaar in ’t geheel niet wordt belemmerd door een schier eindeloze reeks onderdrukkende maatregelen die wegens het virus van de eeuw door de zelfbenoemde experts noodzakelijk worden geacht en ‘voor uw eigen goed’, heb ik de titel van dit stuk maar die relativerende ondertitel meegegeven. Ik ben er namelijk bijna zeker van dat menig lezer dezes in mijn titel heeft menen te lezen wat ik niét bedoeld heb. En noteer daar maar meteen bij dat ik géén exhibitionistische aandrang te onderdrukken heb om mezelf te beletten uit te trekken wat zedelijker wijs ààn moet blijven. Waar ik dan met die geheimzinnige titel naartoe wil? Wat ik, al was ’t maar één keer in mijn leven, echt eens graag zou willen ontbloten, dat lijkt omtrent duizend keer moeilijker dan een kledingstuk uittrekken. Vandaar wellicht dat ik het als zelfverklaarde moedwilligaard, zo graag eens zou willen doen. Geloof het of geloof het niet, ik zou eens graag de kroon willen ontbloten!

Geef toe, lezers van beider kunne, dat is een heel andere wens dan eens een keer de Himalaya tot aan de top beklimmen, de Atlantische Oceaan over zwemmen of ontbijten in een leeuwekooi bij mannetjesleeuwen die een volle maand lang geen homp vlees hebben gezien, laat staan verorberd. Laat die anderen wensen wat zij willen, ik wil dus de kroon ontbloten. Voor de verknochte vaderlanders die geen benul hebben van wat inhoudt, zo’n ontbloting van de kroon, misschien toch een woordje toelichting. Het gaat over het openbaar maken van wat de koning tijdens de audiëntie op het paleis die hij jou heeft verleend, tegen jou heeft gezegd. Of dat nu ging om een audiëntie in het Frans van een francofone uitverkorene of een in het Nederlands, dat maakt geen enkel verschil, behalve dat onze zuidelijke medelanders het plegen te hebben over decouvrir la couronne. Als ik dat voor de vuist weg mag vertalen, zou ik gewagen van de kroon ontdekken, zoals wij dat in de humaniora als ‘meermensen’ hebben geleerd, maar als ik nu even over dat werkwoord nadenk, lijkt decouvrir best zinnig: de kroon van zijn dekking ontdoen. Zelfs in het Frans mag dat niet.

In alle talen waarmee dit land gezegend is, wordt een gesprek met de koning immers beschouwd als strikt vertrouwelijk, niet voor openbaring vatbaar. In de taal van de minderheid, die zich in dit land, door een doorluchtige politicus ooit apenland genoemd, graag als meerderheid gedraagt, wordt ook wel eens gesproken, àls er al over gesproken wordt, over colloque singulier, dat ik op het eerste gezicht zou vertalen als  eenzame samenspraak, al klinkt dat nogal raar, zélfs in een apenland. In Nederland heeft men het iets neutraler over de ‘eenheid van de kroon die in gevaar komt’. Kwam bij ons die eenheid ook maar eens in gevaar, verzucht ik dan en op slag krijg ik dan weer grote goesting om de kroon te ontbloten, maar tussen droom en daad, zoals Willem Elsschot in zijn Bormsgedicht schreef, staan wetten in de weg en praktische bezwaren. En zo’n praktisch bezwaar is in mijn geval: hoe geraak ik als kleine garnaal aan een audiëntie ten paleize, zodat ik werk kan maken van dat ontbloten, waarbij mij een rijmwoord te binnen schiet dat begint met kl en voortgaat met puntje, puntje, puntje, maar niét eindigt met paaltje. Ach, het is in dit land zo aartsmoeilijk om de kroon te ontbloten dat ik het maar zal laten bij de puntjes, de twee puntjes van impossible. Dan misschien toch maar de klim naar de top van de Mount Everest overwegen? Puntje, puntje, puntje.