Wij leven allen in Amerika

Door gastschrijver Noah Visser

“We’re all living in America

Amerika ist wunderbar

We’re all living in America

Amerika, Amerika”

Het in 2004 uitgebrachte lied ‘Amerika’, van de Duitse muziekgroep Rammstein, leverde een destijds broodnodig geluid tegen het culturele en politieke imperialisme van de VS, een invloed die tot op de dag van vandaag blijft doordreunen in Europese en in mindere mate Aziatische en Afrikaanse landen. Niet eerder was deze invloed zo groot als in deze turbulente tijd, waarin de democratie ondergraven wordt door het wegcijferen van de gewone man. Specifiek de blanke man, verkiezingsdata uit de VS laat zien dat de blanke man in meerderheid stemde voor Trump en niet voor Biden. Deze blanke man die door heel Europa zich aangetrokken voelt tot rechtspopulisten als de Alternative für Deutschland, de Partij voor de Vrijheid, Rassemblement National en de Brexit party.

Deze blanke man ziet zijn land veranderen en laat bij de stemgang duidelijk zien dat hij deze verandering niet ziet zitten. Deze verandering, die duidelijk door de amerikanisering van de maatschappij wordt gedreven, houdt een voorkeur in voor immigratie, tolerantie en acceptatie van alles wat voorheen als duivels werd bestempeld. Deze verandering wordt grotendeels teweeggebracht door bedrijven als Netflix, Twitter en Facebook die een monopolie hebben op onze informatievoorziening en culturele beleving. Al deze bedrijven zijn gevestigd in het liberale paradijs dat zich California laat noemen en dat zie je terug in de culturele beleving van de moderne Europeaan; Halloween wordt bijvoorbeeld sinds kort ook in Nederland en andere Europese landen gevierd door jongvolwassenen, als een excuus om een feestje te vieren met verplichte aanwezigheid van de door Amerikaanse films en series zo beruchte ‘red cup’. (rode, plastieke beker, meestal gevuld met sterke drank /rn)

Zo hoorde ik op de middelbare school met enige regelmaat mijn leeftijdsgenoten enkel in het Engels converseren. Ook moet ik toegeven schuldig te zijn aan het gebruik van de Engelse taal, terwijl ik mij onder louter Nederlands sprekenden bevond.  Het lied ‘Amerika’ van Rammstein is dus actueler dan ooit, in een land waar 54% van de mensen vindt dat Nederlanders met een migratieachtergrond zich volledig moeten aanpassen aan Nederlandse culturele tradities, normen en waarden, is het nodig dat men ook weet wat die normen en waarden zijn.

Maar in de realiteit zien we een overheid en een bevolking die zich zoveel mogelijk afzijdig houden van deze integratie en al helemaal de normen en waarden van het hele land niet wilt voorschrijven. Alhoewel de meerderheid van het volk integratie verkiest, doet ze er zelf vrij weinig tot niks aan en zijn partijen die een hands off-aanpak wensen aan de macht.

Als we dan kijken naar waar die Nederlanders met migratieachtergrond zich bevinden, specifiek Nederlanders met een niet-westerse migratieachtergrond, zien we dat ze zich vooral ophouden in de grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam, waar meer dan de helft van de bevolking een migratieachtergrond heeft, ongeveer 35% als we alleen niet-westerse migranten tellen. De grote steden staan ook bekend om hun diversiteitvierende links-liberale bewoners die het erg gezellig hebben met migranten en dus geen enkele druk uitoefenen op hen om te integreren in de Nederlandse cultuur. Het gemak waarmee de gemiddelde Nederlander overschakelt op het Engels draagt dan ook niet bij aan de integratie.

De vraag komt dan bij mij op, in welke mate verschilt de cultuur in een stad als Amsterdam tegenwoordig wezenlijk van New York, Los Angeles of Berlijn? Demografisch zijn al deze steden erg divers, erg links, liberaal en theoretisch opgeleid. De grote steden van het westen zijn een eenheidsworst van diversiteit geworden. Het in 2004 uitgebrachte nummer ‘Amerika’ sloeg toen dus al de spijker op zijn kop.