Sinds 1 november is het dus zover: zowel de Belgische als de Vlaamse regering hebben de coronopas ingevoerd.  We leven nu dus in een ‘pasjesmaatschappij’, net als in het destijds zo verguisde apartheidsbewind van Zuid-Afrika.  De stelling van de zogenaamde ‘komplotdenkers’ bij de invoering van de EU-covidpas blijkt andermaal volledig waarheid te worden: wie zich niet laat vaccineren komt geen café of restaurant meer binnen. 

Maar is dat nu eigenlijk allemaal wel wettig?  Wij legden de vraag voor aan jurist en voormalig advocaat Rob Verreycken.  Zijn oordeel: de coronapas is volkomen illegaal.  Hij is minstens 7x strijdig met onze fundamentele rechten en vrijheden, zoals die verankerd zijn in internationale verdragen en de Belgische Grondwet.

Meer uitleg door jurist Rob Verreycken:

’29 oktober is een historische dag voor de democratie in Vlaanderen.  Op die dag werd de coronapas ingevoerd door een Vlaams decreet op voorstel van de Vlaamse parlementsleden Katrien Schryvers (CD&V), Lorin Parys (NVA), Freya Saeys (Open VLD), Elke Sleurs (NVA), Maaike De Rudder (CD&V) en Tine van der Vloet (NVA).  Alle Vlaamse partijen keurden de discriminatie in de pasjesmaatschappij goed, behalve de PVDA en het Vlaams Belang.’

‘Die coronapas is na een eerste onderzoek al minstens manifest strijdig met 7 volgende rechtsregels:

•  Het Internationale Verdrag inzake economische en sociale rechten, artikel 15: recht op deelname aan het culturele leven

Artikel 15 garandeert eenieder het recht om deel te nemen aan het culturele leven.  Wie met een coronapas uitgesloten wordt van bezoeken aan cafés, restaurants, bioscopen, theaters, voorstellingen en evenementen wordt uiteraard verhinderd deel te nemen aan het culturele leven. 

• Het Europese Sociale Handvest, artikel 11: recht op bescherming van de gezondheid

Artikel 11 bepaalt dat eenieder recht heeft op een ‘onbelemmerde uitoefening van het recht op bescherming van de gezondheid’.  Elders wordt dat verduidelijkt als: ‘ Een ieder heeft het recht om gebruik te maken van alle voorzieningen welke hem in staat stellen in een zo goed mogelijke gezondheid te verkeren.’

De coronapas verbiedt alle niet-gevaccineerden de toegang als bezoeker tot ziekenhuizen, woonzorgcentra, revalidatieziekenhuizen, en voorzieningen voor personen met een handicap.  Ook dus als een familielid, ouder of kind zwaar ziek of stervend is.  Het verhinderen van het bezoek aan een zwaar zieke, zelfs stervende patiënt is manifest schadelijk voor zowel de gezondheid van die patiënt als voor het door de coronopas getroffen familielid, en dus in strijd met dit verdrag.

•  Europees verdrag voor de rechten van de mens, artikel 3: verbod onmenselijke behandeling

De coronapas verbiedt zoals gezegd alle niet-gevaccineerden de toegang als bezoeker tot ziekenhuizen, woonzorgcentra, revalidatieziekenhuizen en voorzieningen voor personen met een handicap.  Ook dus als een familielid, ouder of kind zwaar ziek of stervend is.  De schending van artikel 3 is daarmee duidelijk: het verhinderen van het bezoek aan een zwaar zieke, zelfs stervende patiënt, zelfs aan een eigen ouder of aan een eigen kind, is een onmenselijke behandeling van zowel de stervende patiënt die bezoek ontzegd wordt als het familielid dat op basis van de coronapas bezoek verhinderd wordt. 

•  Europees verdrag voor de rechten van de mens, artikel 9:  vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst

In alle openheid wordt door de voorstanders van de coronapas bekend gemaakt dat het de bedoeling is de mensen die zich niet willen laten vaccineren daartoe te dwingen, omdat zij ‘de wetenschap niet respecteren’, of zich laten leiden door ‘verkeerde argumenten’.

Het EVRM garandeert echter in artikel 9 expliciet de vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst.  Het is dus het basisrecht van elke burger om zijn eigen gedachten te hebben, en zijn eigen geweten te volgen.  Hij mag zich daarbij ook in alle vrijheid laten leiden door religieuze overwegingen.  Of die gedachten ‘juist’ of ‘fout’ zijn, daarover mag de staat niet oordelen; of juister gezegd, de staat mag de burger geen sancties opleggen, louter gebaseerd op diens gedachten, geweten of godsdienst.  De staat mag dus wel propaganda verspreiden voor de gedachtes die zij als ‘juist’ beoordeelt, maar de burger is niet verplicht die te volgen.    

Door een coronapas te gebruiken om de burger te straffen die niet de door de staat gewenste gedachtes deelt en de door de staat gewenste handelingen stelt, begaat de staat een brutale inbreuk op dit artikel 9.

•  Europees verdrag voor de rechten van de mens, artikel 11: vrijheid van vergadering en vereniging   

Dit artikel 11 garandeert het recht om op een vreedzame manier met andere mensen te ‘vergaderen’, zowel in de vorm van kleine besloten vergaderingen in een afgesloten ruimte als (zeer) grote vergaderingen, zowel in zalen als in de open lucht. 

De coronapas wordt nu ingezet tegen publieke evenementen die ‘als massa-evenement moeten worden beschouwd’, omdat ze toegankelijk zijn voor ‘een publiek van ten minste 3000 personen en maximaal 75.000 personen wanneer het binnen wordt georganiseerd of voor een publiek van ten minste 5000 personen en maximaal 75.000 personen wanneer het buiten wordt georganiseerd.’

In praktijk betekent dit dat de tegenstanders van de coronapas nog enkel manifestaties ertegen mogen organiseren, wanneer zij voor het regime ongevaarlijk blijven, met minder dan 5000 deelnemers;  zodra evenwel bv. via Facebook duidelijk wordt, dat er méér dan 5000 deelnemers zullen komen, kan de staat eisen dat de coronapas wordt toegepast, en de vergadering dus in feite onmogelijk gemaakt worden.  Zoals eerder bleek in het Terkamerenbos wordt inderdaad het grofste politiegeweld ingezet, met traangas, waterkanonnen en cavalerie, om publieke vergaderingen tegen de coronamaatregelen uit elkaar te slaan.  De schending van artikel 11 is daarmee duidelijk.

•    Belgische Grondwet, artikel 23: recht op culturele en maatschappelijke ontplooiing.

De Belgische Grondwet garandeert in artikel 23 het recht een menswaardig leven te leiden, en daaronder het recht op culturele en maatschappelijke ontplooiing.

Wie met een coronapas uitgesloten wordt van bezoeken aan cafés, restaurants, bioscopen, theaters, voorstellingen en evenementen wordt uiteraard verhinderd zichzelf cultureel en maatschappelijk te ontplooien: hij wordt in de praktijk immers verbannen naar zijn privéwoning, de privéwoningen van anderen en de publieke ruimte.

•  Belgische Grondwet, EVRM:  gelijkheid voor de wet, verbod op discriminatie

Een basiselement van de ‘democratische rechtsstaat’ waarin wij zogezegd leven is het juridische leerstuk van enerzijds de gelijkheid van alle burgers en anderzijds het verbod op discriminatie.  Heel kort samengevat komt het erop neer dat de overheid elke burger gelijk moet behandelen; en dat een onderscheid tussen burgers, of categorieën van burgers, enkel toegestaan is wanneer dat onderscheid wordt gemaakt op basis van een objectief criterium dat redelijk verantwoord is.

Het is duidelijk dat vandaag een enorm onderscheid ingevoerd wordt op basis van al dan niet gevaccineerd zijn, waarbij de burgers worden ingedeeld in een categorie ‘volwaardige burgers’ en een categorie ‘tweederangsburgers’.  De volwaardige burgers mogen alles; de tweederangsburgers zonder coronapas worden verbannen uit het culturele leven, alle zorginstellingen, alle publieke grote evenementen.  Het criterium lijkt op eerste zicht objectief: al dan niet gevaccineerd zijn.  Maar het tweede element, ‘redelijk verantwoord’, rammelt aan alle kanten. 

Tal van wetenschappers en experten bevestigen dat de coronapas een vals gevoel van veiligheid geeft:  ook wie gevaccineerd is kan het virus oplopen en het virus doorgeven.  Er lijkt dus geen enkele redelijke verantwoording te zijn voor het feit dat een mogelijke zieke persoon met coronapas overal zonder verdere controle wordt toegelaten, terwijl een mogelijk gezonde persoon zonder verdere controle overal geweerd wordt, louter omdat hij niet gevaccineerd is.    

Het doel van de coronapas is dus niet, besmettingen tegen te gaan of gezondheid te beschermen; het doel is, zoals ook publiek wordt toegegeven, het ‘sanctioneren’ van niet-gevaccineerden.  Dat doel is in een zogezegd ‘democratische rechtsstaat’ niet redelijk verantwoord.’