Eric Zemmour blijft maar stijgen in de peilingen voor de Franse presidentsverkiezingen. Volgens een opiniepeiling van IPSOS in opdracht van ‘Le Parisien’ van afgelopen vrijdag kan de auteur/polemist – zelfs niet eens officieel kandidaat – op meer dan 15% van de stemintenties rekenen in de eerste ronde. Hij staat zelfs nek aan nek met Marine Le Pen (RN) die slechts twee procent voor ligt en met dag aanhang blijkt te verliezen. Daardoor is het alles behalve zeker dat Marine Le Pen zich voor de tweede ronde kan handhaven.

Zemmour ligt voor het eerst ook voor op ‘alle’ centrumrechtse kandidaten, of het nu gaat om Xavier Bertrand, Valérie Pécresse of Michel Barnier. Dit is een stijging van 7% sinds de vorige peiling, een maand geleden.

Pijnlijke keuze

Voor vele nationalisten wordt het dus een hartverscheurende keuze: Marine of Eric? Nooit, sinds de oprichting van het Front National in 1972, zal de verdeeldheid in het patriottische kamp zo pijnlijk zichtbaar worden. Het regime, en haar lakeien van de media, zullen nu al glunderen.

Hoe is het zover kunnen komen?

Sinds enige tijd doet Marine Le Pen verwoede pogingen om zichzelf en haar partij salonfähig voor te stellen. Daarvoor nam ze zelfs (tijdelijk) ontslag als voorzitter van het RN, om zogezegd de presidentskandidaat van ‘alle’ Fransen te zijn. Door geleidelijk de grondbeginselen van de partij overboord te gooien, kreeg ze een bredere zichtbaarheid in de media, dat wel. Maar denkt ze nu waarlijk dat lezers van Le Monde of Libération ooit voor haar en haar ‘afgezwakt’ programma zullen stemmen? Jamais!

Marine is sinds juni met tien procent gezakt in de peilingen, en dit voor het eerst in negen jaar. Ze heeft haar sterke uitgangspositie te grabbel gegooid. Die plaats wordt nu ingenomen door Eric Zemmour. Na de (barslechte) regionale verkiezingen in juni riep Jean-Marie Le Pen het RN op om zijn ‘viriliteit’ te herwinnen. Wanneer de oude garde van het FN – la Vieille Garde meurt mais ne se rend pas – twijfelt en in de richting van Zemmour kijkt, dan is er iets ernstig aan de hand.

Nu het kalf zo goed als verdronken is, hebben ze het signaal blijkbaar toch opgevangen. Plots wordt er teruggegrepen naar oude programmapunten en slogans uit het verleden. Maar we vrezen dat het daarvoor te laat is. In de gerijpte geesten zijn de teerlingen wellicht al geworpen.

Denk nu niet dat we plezier hebben met deze gang van zaken, integendeel. Het lijkt wel of nationalistische partijen gedoemd zijn om onder te gaan door broedertwisten en persoonlijke belangen. Als ze de handen niet in elkaar slaan, en vooralsnog aan een zeel proberen te trekken,  is het gedaan met Frankrijk. Hopelijk beseffen ze dat nog……