Op 10 en 24 april 2022 gaan de Fransen naar de stembus voor de verkiezing van hun president. Daarbij ligt één vraag op ieders lippen: doet hij het, of doet hij het niet: zal de bekende polemist, columnist en mediafiguur, Éric Zemmour, zich kandidaat stellen voor Frankrijks hoogste ambt? Indien dit inderdaad het geval zou zijn, dan wordt het voor de trouwe patriotten, die decennialang het Front National van Jean-Marie en Marine Le Pen hebben gesteund, een hartverscheurende keuze.  

Zemmour houdt er graag de spanning in

Een tweetal weken geleden, tijdens een bijeenkomst in het Provençaalse departement Vaucluse, zei Zemmour onverwachts aan een journalist van La Provence: “Ik weet het niet, het is vaag, ik observeer, ik denk, ik probeer helder te zien. Geef me het verlangen om te willen”.  Eric Zemmour herinnerde er uiteindelijk aan dat niet zijn persoon “de inzet van de volgende presidentsverkiezingen mag worden” , maar wel de volgende vraag: “zullen onze kinderen nog leven in de Franse beschaving?” Waarop Eric Zemmour meteen zelf het antwoord gaf:  “nee, als Macron wordt herkozen”.

Intussen heeft zich Charles Gave aangemeld. Die naam zal u wellicht niets zeggen, vooral omdat de man zich lang afzijdig heeft gehouden van het openbare leven. In 1981 verhuisde Gave naar Londen, de dag na de verkiezing van François Mitterrand (PS): “niet om fiscale redenen, ik had geen cent, maar om ideologische redenen: ik weigerde te leven in een land waar communisten mee in de regering waren gekomen”.

Maar sinds hij in 2015 naar Frankrijk is teruggekeerd, investeert de zakenman, die in de loop der jaren een fortuin heeft vergaard in de financiële wereld, gul in zijn gedachtengoed. De ‘extreemrechtse ondernemer’ (volgens de MSM) zou niet op enkele miljoentjes kijken om een identitaire president in het Elysée te krijgen. Zijn laatste beschermeling is Zemmour.  Charles Gave, die over enkele dagen 78 jaar wordt, is een van de belangrijkste aanhangers van de polemist van CNews en Le Figaro.

“Hij (Zemmour) komt uit de diepten van de Sahara en spreekt over Frankrijk in de geest van Bernanos” (belangrijke katholieke Franse auteur), aldus Gave in Paris Match. “We zullen een YouTube-kanaal vanuit Rusland lanceren en we zullen ons ontdoen van de bloedzuigers en volksverraders,” kondigde hij aan.

Moeilijke keuze

Moeten we ons nu verheugen over het toenemend succes van Éric Zemmour, of moeten we ons zorgen maken over de tanende populariteit van het Rassemblement National van Marine Le Pen?  Is het weer die verdomde verdeeldheid die Europees-nationalistische partijen zo vaak parten speelt? We hebben het gevoel dat het zowat alles samen is.

Bijna 20%

Éric Zemmour heeft zich nog niet eens kandidaat gesteld voor de Franse presidentsverkiezingen, en bijna één op de vijf Fransen (19%) zegt al klaar te staan om op hem te stemmen. Van een debuut gesproken! Deze kiesintenties blijken uit een exclusieve opiniepeiling van IFOP voor het tijdschrift L’Incorrect en werd op 7 en 8 september uitgevoerd bij 995 personen, die representatief zijn voor de Franse bevolking van 18 jaar en ouder, d.w.z. het gehele electoraat.

Een andere belangrijke – zo niet de belangrijkste – bevinding van deze peiling is dat kiezers die bij de presidentsverkiezingen van 2017 op Marine Le Pen (RN) of François Fillon (LR) hebben gestemd, massaal bereid zijn om nu op Zemmour te stemmen: 29% van de kiezers van de voorzitter van het Rassemblement National en 27% van die van de oud-premier overwegen om op de journalist te stemmen!

Je hoeft geen superintellectueel te zijn om te begrijpen dat  Zemmour profiteert van zowel het gebrek aan geloofwaardigheid van de kandidaten van de centrumrechtse Républicains, als van de kiezers die niet meer geloven in de mogelijkheid dat Marine Le Pen ooit president van de Republiek zal worden.

Natuurlijk slaat Zemmour’s discours en radicalisme aan bij een groot deel van rechts-nationalistisch Frankrijk, vooral bij de hardere kern en de jongere kiezers. Bij het RN tracht men de kansen van Zemmour te minimaliseren, zelfs te marginaliseren. Maar toch voelt men achterliggende ongerustheid.  “Zijn programma is hetzelfde als dat van Marine”, zegt een oudere militante. “Waarom de politieke familie dan opsplitsen”, voegt ze er aan toe. “Zo zorgt hij voor de herverkiezing van Macron”, zegt een jongere.

Dan spreken we nog niet over de mindere goden, die weliswaar geen kans maken maar wel stemmen wegplukken en voor verdeeldheid zorgen in het rechtse kamp, zoals de rechts-soevereinistische Nicolas Dupont-Aignan, of de voorzitter van ‘Les Patriotes’ Florian Philippot, ooit de campagneleider van Marine.

Wordt vervolgd. (en gevolgd)