De teerlingen zijn geworpen, de Franse regionale- en departementale verkiezingen behoren tot het verleden, ook in de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur, afgekort PACA, waar naar uitgekeken werd.
Uiteindelijk heeft Thierry Mariani (RN) de verwachtingen niet kunnen inlossen. Met 42,70% van de stemmen (524.881) moet hij zijn tegenkandidaat van het centrumrechtse kartel, Muselier, laten voorgaan met 57,30% van de stemmen (704.428). In zetels betekent dat 84 voor Muselier en 39 voor het Rassemblement National. Daarmee doet Mariani het 2% minder goed dan Marion Maréchal, lijstrekker zes jaar geleden.
Op zich is dat natuurlijk geen slechte uitslag, maar als de verwachtingen hoog gespannen zijn, en men verwacht de regio te kunnen besturen, is het wel zeer teleurstellend. Verheugend – eerder een magere troost – is dan weer dat er de komende zes jaar geen enkele gauchist of groene in de regioraad van de PACA zal zetelen, wat zes jaar geleden ook al het geval was.
Zondebokken zoeken na een nederlaag hoort erbij in de politiek, en vandaag is dat uiteraard niet anders. Marine Le Pen moet toch eens goed nadenken waar ze met de partij naar toe wil en hoe ze zich gaat positioneren voor de presidentsverkiezingen van volgend jaar. Want fouten heeft ze wel degelijk gemaakt. Zo bestempelde ze Éric Zemmour, de populaire auteur, polemist en medestrijder, als een ‘extremist’. Men doet dat niet met gelijkgestemden, zeker niet wanneer die ‘eretitel’ uzelf massaal wordt toegemeten door de politiekcorrecte kliek.
De eventuele kandidatuur voor het presidentschap van Zemmour zorgt voor onrust in het RN-hoofdkwartier, zoveel is zeker. Misschien is een dialoog beter dan verwijten die geen steek houden. Ook van sommige acties van identitaire jongeren distantieerde de voorzitster van het RN zich. De tijd dat nationalistisch Frankrijk als één man achter het FN (nu RN) stond, is blijkbaar voorbij.
De poging van de leiding van de partij om salonfähig over te komen, heeft niet voor het beoogde resultaat gezorgd, integendeel. De sterkte van identitaire partijen is net de duidelijkheid van hun programma: beschaafd maar radicaal. Met een soort afkooksel van de centrumrechtse partijen, is niemand gebaat. Om de woorden van stichter Jean-Marie Le Pen te herhalen; “een braaf Front National, dat interesseert niemand”.
Laat dat een boodschap zijn voor vele nationalistische partijen in Europa.
Zeer goede en noodzakelijke analyse die volgens mij volledig correct is!
Ook in Vlaanderen dreigt volgens mij hetzelfde met VB te gebeuren door TVG en SVR.
Ze gooien hier en daar al identitairen buiten!
Links omarmt zijn extremisten. Rechts niet. Daarom wint links de cultuuroorlog.
Niet alleen tov Zemmour en de Identitairen in Frankrijk ontstond vanuit de FN-top wrevel. Ook binnen de partij boterde het niet goed tussen Marxine le Pen en enkele functionarissen, dat zorgde ook al voor het uiteindelijke ontstaan van enkele splinterpartijen, zoals Les Patriotes en Le Parti De La France.
Marxine heeft vooral een brokkenparcours nagelaten. En als mensen als Van Grieken en Van Rooy ook blijven gokken op het civiel libertarisme ipv het echte en radicale volksnationalisme, staat VB hetzelfde lot te wachten.
Terwijl Marine Le Pen wierookkorrels brandt aan “la République” van de framasonnen en zich distantieert van “de extremisten” in de hoop zo te mogen plaatsnemen op de presidentsfauteuil van het republikeins Antifrankrijk te midden van gezwaai met de sansculottische driekleur doet die “République” de “extremist” Johan Livernette wegkwijnen in de gevangenis met achteruitgaande gezondheid omdat hij mensen alert maakte betreffend de verborgen hand achter de muren van dat regeringssysteem.
Partijpolitiek, het terrein van de eerloze compromissen.
Ook is er de prangende vraag dat sinds de verkiezingen in de VS getrukeerd zijn,
voortaan in vele andere landen (zoals in Frankrijk) zo zullen worden, in het belang van (extreem) links.
Hier bij ons is het erger: de verkiezingen zijn misschien nog niet getrukeerd -ik ben voorzichtig-,
het cordon zorgt al jaren voor een vervalste democratie en is dus is de nood van trucage minder groot.
Al verwacht ik wel dat (ondanks de peilingen) de volgende verkiezingen een daverend succes voor links zal worden.
Spijtig is dat, zoals in de VS, de rechtsen blijkbaar geen moed noch goesting hebben om daartegen te strijden of onderling te verdeeld;
terwijl verkiezingen eigenlijk steeds waterdicht en fraude-nihil zouden moeten zijn, want de hoeksteen van de democratie.