Zombieland aan de Noordzee

Volgens Graydon is een zombiebedrijf een bedrijf dat jarenlang overleeft, maar op geen enkele manier rendabel is gedurende jaren. Een bedrijf dat gedurende drie jaar op rij meer schulden heeft dan bezittingen, zit in de gevarenzone en is amper nog levensvatbaar. Hoe konden ze dan overleven? Dankzij de coronasteun van een gulle overheid. Het aantal bedrijven die door de pandemie kopje onder dreigen te gaan, wordt door Eric Van den Broele — werkzaam bij Graydon — geschat op 50.000 (bpvenop de 10.000 ‘gewone’ failissementen die elk jaar stof voor het Staatsblad zijn. Van hogerhand wordt met alle (geld)macht geprobeerd om, bedrijven in nood met corona-steun boven water te houden, maar Van den Broele heeft daar kritische bedenkingen bij. De staat krijgt van hem de raad zuiniger én kieskeuriger om te springen met het manna dat van bovenaf neerdwarrelt, maar waar door de belastingbetaler van vandaag en morgen en overmorgen én over-over-overmorgen diep in de buidel zal moeten worden gescharreld. De economie-ontleder, filosoof van opleiding, vindt het alvast knettergek dat bedrijven die vóór de uitbraak van het Chinese virus reeds bijna of helemaal op apegapen lagen, aan het infuus van de staat in leven worden gehouden. Tevens ziet Van den Broele het nut niet in van overheidsmanna voor buitenlandse bedrijven met een bijhuis in dit koninkrijk met twee snelheden, die alle winsten van hun belgisch bijhuis vlotjes versassen naar hun buitenlandse boekhouding, zodat hun belgische tak bij gebrek aan financiële sappen dreigt af te knappen. Dat gaat daarbij niet om een paar gevallen, maar om honderden bedrijven.

Een juist getal krijgt de lezer niet onder ogen, maar met de ogen knipperen zal hij wél als hij leest dat voor de redding van alle bedrijven die vóór de krisis gezond waren en nu niet meer, een inbreng – input moet je tegenwoordig schrijven, maar dat vertik ik, Vlaming zijnde – vereist is van 80 miljard! Neenee, ogenknipperende lezer, niét BEF, maar euro. Als je weet dat Vivaldi nu al tegen het hoogste begrotingskort van heel de Europese Unie zit aan te kijken, ben je direct geneigd om kabouterleider Alexander in het oor – het linkse uiteraard – te fluisteren dat hij de lenteseizoenstonen van Antonio maar liefst ‘vollenbak’ moet opendraaien. Géén enkele van de regeringen waarmee dit kleine land grotelijks is gezegend, kan zich zo’n astronomische uitgave veroorloven. Dat beter dan vele anderen beseffende, heeft Eric van den Broele een praktisch voorstel uitgekiend. Vermits de overheid het niet alleen kan, moet de kapitaalkrachtige burger maar hand- en spandiensten leveren, met dien verstande dat hij daar ook wat garen bij spinnen kan. De overheid wordt aangeraden een fonds te vormen waarin iedereen geld kan investeren om zieltogende ondernemingen van de ondergang te redden. Stel dat jij als burger 500 euro in dat fonds stopt, klinkt de redenering, dan moet de staat er borg voor staan dat je die som altijd terug krijgt als je dat wil, onder het motto dat gezonde bedrijven een staatswaarborg waard zijn. Als belegger krijg je allicht – dat is niet moeilijk – een hogere rente dan op een spaarboekje. Van de geredde bedrijven wordt verwacht dat zij die rente betalen, al kan de overheid de eerste jaren bijspringen om de bedrijven wat op adem te laten komen. Vrij logisch dat in het voorstel ook rekening wordt gehouden met zelfbedruipende bedrijven om eveneens te investeren in ademnood-bedrijven. En daarmee ben ik dan aanbeland waar ik begonnen ben: bij het zombieland aan de Noordzee. Met deizelfde sprong kom ik dan bij Vivaldi-premier De Croo, die in een stout artikel  op Doorbraak onder die titel wordt neergezet als ‘de vleesgeworden leegte van een partij zonder identiteit.’ Hallo, Ogenblik, Meneer Lachaert, ik heb nog een uitsmijter: ‘In Zombieland aan de Noordzee vormt het liberalisme het nieuwe socialisme’. Vreemd dat mij dat nog niet opgevallen was. Misschien moet ik wat meer in ‘tScheldt gaan lezen…