Neen, beste lezers, de enige b in deze titel is géén tikfout, maar een bewuste zinspeling op de boerengemeenschap in Zuid-Afrika, die dagelijks moet BEVEN voor haar leven. Omdat het nu alweer een tijd geleden is dat ik in deze internetkrant nog eens een artikel heb gewijd aan plaasmoorde, leek het mij niet ongepast die verschrikkelijke bedreiging van al wie er ginds aan de evenaar voor zorgt dat de miljoenen bewoners van de veelrassige natie onder de zinnebeeldige regenboog voedsel op tafel krijgen, nog eens in de schijnwerper te zetten. Ik wil dat doen, gewaardeerde lezers, niét omdat er sinds mijn laatste artikel daarover geen aanvallen of geen moorden op plase meer gepleegd zouden zijn – integendeel helaas – maar omdat vorige week weer eens metterdaad de barbaarsheid van dergelijke overvallen getoond is. Probeer je even zo’n boerderij voor te stellen: aan de buitenkant van de stad Nelspruit in oosten van Transvaal, een boogscheut van de beroemde Kruger Wildtuin. Aan de buitenkant van de stad, wil in Zuid-Afrika zoveel zeggen als een eind weg van de bewoonde wereld, afgelegen. In die plaas bevonden zich vorige zaterdag de 64-jarige onderwijzeres Annemarie Botha, samen met haar mentaal gehandicapte  zoon van 30 die in de week in een zorgcentrum verbleef, maar in het weekeind zijn ouders kwam bezoeken. Kwam kuier klinkt dat zo typisch in ‘t Afrikaans. Van die ouders was vader, die als plaasbestuurder van dienst was, op patrouille in zijn domein om te zien of daar alles in orde was. Heel waarschijnlijk hebben de schurken de boer zien wegrijden en hebben zij daarop gewacht om hun laffe slag te slaan. Toen boer Fanie met zijn inspectieronde klaar was en door een zijdeur zijn huis instapte, zag hij dat zijn woonst geplunderd was.

Omdat er op zijn geroep naar zijn vrouw geen antwoord kwam, ging hij de zitkamer in en werd daar geconfronteerd met de verschrikkelijke aanblik van zijn dode vrouw, die zich klaarblijkelijk heftig verweerd had en zijn dode zoon die duidelijk zijn mama te hulp was gesneld, maar net als zij was bezweken onder de overmacht. Het is immers ‘gebruikelijk’ dat zo’n moordaanslagen niet door een enkeling worden gepleegd maar door een bende van twee tot vijf. Fanie’s vrouw was doodgestoken met een scherp voorwerp en de gehandicapte zoon was doodgeslagen. Van de barbaarse daders, waarschijnlijk gevlucht toen zij de boer hoorden aankomen, zoals meestal, geen spoor. Cynisch klonk in de oren van de boer en van zijn neef die was langsgekomen om bijstand te verlenen, de verklaring die de politiewoordvoerder kwijt wilde: ‘We zijn onmiddellijk een grootschalige zoekactie gestart. Het motief voor de moord is in dit stadium niet bekend’. In de talrijke commentaren onder het moordbericht, klinkt een bittere ondertoon die vaak terugkomt: Motief niet bekend? Het motief kennen wij allemaal: zij zijn blank en zij wonen op een plaas. In dit verdomde land, voegt een verontwaardigde lezeres daar nog aan toe. Intussen vanwege de president en de minister van politie, geen teken van medeleven, laat staan van enige bereidheid om prioriteit te verlenen aan de beteugeling van deze niet aflatende terreur tegen boeren die ervoor zorgen dat de diverse samenleving dagelijks aan verse voeding geraakt. Hoe zong Boudewijn de Groot dat ook weer van die president die maar zacht moest slapen?…