In een eerste opwelling vroeg ik mij af of dat nu wel goed Nederlands was, maar toen ik in het journaal hoorde dat er nu weer een nieuwe spraakkunst is goedgekeurd voor onze lage landen, met een lagere drempel voor wie dat véél te moeilijke Nederlands onder de knie (…) wil krijgen, besloot ik dat klimaatmeervoud maar te laten staan. Wel wil ik de lezer dezes proberen uit te leggen waarom ik in mijn titel ook de Verenigde Staten een andere naam heb gegeven. Je weet wel, die staten die na de rampzalige Trump, de Republikeinen hebben geruild voor Democraten en in de kortste keren de leiding zijn gaan opeisen over de klimaathysterie. De nieuwe en goeie (vraag het maar aan Björn Soenens !) president Joe Biden vindt dat klimaat niks met hysterie vandoen heeft, net zo min als de veroordeling door het gerechtelijk apparaat en het gerecht van de staat in Minneapolis, van de racistische agent Derek Chauvin, die het gekleurde rolmodel George Floyd de adem heeft afgesneden. Applaus in alle staten!
Ook in ‘onze’ media, die geacht worden het publiek in te lichten, nergens een kritische noot of enige ‘onderzoeksjournalistiek’ omtrent de ‘wellicht toch niet zo voorbeeldige en onbesproken levenswandel’ van cokesmoker Floyd. Toch wel straf dat je voor enige tegendraadse commentaar, zowaar digitaal meer dan tien duizend mijl over zee moet reizen om in een Zuid-Afrikaans medium een sterk stuk proza te kunnen lezen waarin ene Monica Muyshondt haar lezers ’n ander prentjie wys. In de vette kop van haar artikel geeft zij al aan waar zij naartoe wil, namelijk dat in de George Floyd-moordzaak Amerika wordt gegijzeld. Ogenblikkelijk, schrijft zij, is door de socialegerechtigheidsbende, de stroomlijnmedia en de politieke ‘elite’, zijn dood bestempeld als wéér eens een bewijs van Amerika’s systemisch racisme. Na een zomer asjeblief van de meest gewelddadige protesten en plunderingen uit de geschiedenis van Amerika, waarin Floyd postuum een geraamde schade van tussen 1 en 2 miljard dollar heeft aangericht. Dié buitensporige verwoesting heeft later ook agent Chauvin de adem afgesneden. De moordflik moest hangen, ook omdat ettelijke hogerangspolitici, onder wie de huidige president en vice-presidente, voortdurend het narratief hebben opgevijzeld van Amerika’s systemisch racisme.
Sommige politicasters, zoals Maxine Waters, hebben het zelfs bestaan te waarschuwen voor dreigend geweld indien Chauvin vrijuit zou gaan. Zij aasden op een schuldigverklaring en zouden massaal tot geweld overgaan als ze die niet kregen. Als voorproefje is alvast een van de getuigen ten ontlaste een paar dagen voor het proces, gewaarschuwd: zijn huis werd met beestenbloed beklad en voor de deur werd een varkenskop achtergelaten waarvan de symboliek geen tekening behoefde: jij bent een racistisch varken! Toch heeft die getuige nog de moed opgebracht om te verklaren dat volgens hem de dood van Floyd een ongeluk was en niét de schuld van Chauvin. Je zal maar in een jury zitten en heel de Democratische partij, heel het media-establishment en de president durven trotseren door Chauvin onschuldig te verklaren, om van je eigen veiligheid nog te zwijgen. Je moest geen helderziende zijn om te weten dat het in deze zaak niet zou gaan om gerechtigheid, maar om vulgaire politiek. De Amerikaanse activist voor burgerrechten (ja, ook dàt soort bestaat nog) Al Sharpton, heeft dat goed verwoord: ‘Chauvin staat terecht, maar Amerika wordt vervolgd’. De feitelijke of morele schuld van de agent doet hier simpelweg niet ter zake. In Minneapolis ging het om een symbolische aanslag tegen Amerika’s systemisch racisme. Omdat Amerika in de grond racistisch is, moet het hele systeem ‘vernieuwd’ worden door een klassieke revolutie. Dit hele gedoe gaat over rassen-Marxisten die het systeem omver willen smijten en nu de tijd rijp zien. Jawel, dank zij slome Joe, Donald… Nu moet het systemische Barbertje hangen, maar dat is voor BLM en diergelijken lang niet genoeg.
BLM is al bij de burgemeester van Minneapolis aan de bel gaan trekken met het verzoek – zeg maar eis – de plaatselijke politiemacht te ontbinden. Ware gerechtigheid zal pas echt zijn geschied als alle systemisch racisme zal zijn opgedoekt. Hypocrieten waren het die na afloop van het proces kwamen zeggen dat zij die ‘rechtvaardige’ uitslag niet hadden verwacht. De jury moést Chauvin schuldig over heel de lijn verklaren, omdat de feiten van de zaak verbleekten tegen de overmacht van de politiek. Journaliste Monica van Zuid-Afrika ziet voor haar geestesoog gepeupelgerechtigheid (mob rule) als mensen met fakkels, pikken en knuppels door de straten rennen, op naar het volgende doelwit. Zij heeft het over ‘kruipende revolutie’ die constant met afbraak dreigt: duizenden gewelddadige betogers die de samenleving in angst gegijzeld houden. Een mobiele bende activisten die hun volgende slachtoffer de stuipen op het lijf jagen nadat ze het vorige uitgeschakeld hebben.
Joe Biden, die de idee van Amerika’s systemisch racisme steunt, bezwaddert ‘zijn’ Amerika links en rechts, maar neemt er, samen met andere elitaire politici, zelf aan deel om het van binnenuit te verbeteren. Hij misbruikt daarvoor nu het klimaat in de atmosfeer, maar de verduistering van het klimaat in de geesten, is niet aan hem besteed. Denk je daarbij aan de Chauvin-gerechtszaak – omstreden en gevaarlijk – moet je hopen dat de gemoederen binnen afzienbare tijd tot rust zullen komen, zo niet dreigt een breekpunt. Democraten en Republikeinen strijden niet meer over verschillende middelen om hetzelfde doel te bereiken, maar in het huidige klimaat verschillen zij fundamenteel van mening over wat de ware aard van Amerika is en hoort te zijn. Het klassiek Republikeinse liberalisme is niet te verzoenen met het rassen-Marxisme van de Democraten. Grote vraag voor beide partijen: zijn er genoeg overeenkomsten tussen ons om ons bij mekaar te houden? Wanneer hebben wij dat soort vragen ginder nog gehoord van zuid tot noord?….