Deze (al te) bescheiden sfeerschepper in poëzie en proza heb ik mogen leren kennen, het ene jaar ver van onze gemeenschappelijke heimat en het andere jaar weer wat dichter bij huis, op de jaarlijkse Europeades van de Europese volkscultuur die hartje zomer in telkens een andere Europese stad duizenden volkskunstenaars uit alle gewesten van ons Avondland bij mekaar brachten. Behalve ‘zoete’ Waaslander Eddy, ontmoette ik daar ook jarenlang wijlen Bert van Woensel die in betere tijden hoofdredacteur was geweest van Het Vrije Waasland. Volksverbonden als wij alle drie waren, vonden wij dat de harteklop van Europa niet te horen was in Straatsburg of Brussel, maar in die Europeadesteden waar die jonge mensen met elk hun eigen klederdracht, hun eigen vaandels, hun eigen muziek en zang, hun eigen dansen en hun eigen vrolijke verscheidenheid in verbondenheid.
Voor wie zijn hart ervoor wou openen, waren die feesten van het Europa der harten véél meer Europa dan het kille Europa van de munten en van de politici die vanuit hun ivoren toren neerkijken op de burgers voor wie zij nu en dan Ludwig van Beethoven laten horen met zijn muzikale boodschap dat zij alle Brüder werden. Eddy, net als alle andere volwassen deelnemers aan dat jaarlijkse hoogfeest van broeder- en zusterschap, beleefde die luttele Europeadedagen met volle teugen bij de stijlvolle en zeer afgewisselde voorstellingen van dans en zang en aan tafel bij het copieuse avondmaal (in de zuiderse landen nachtmaal) dat traditioneel werd aangeboden door de burgemeester van de gaststad, waarop elke Europeaan zijn eigen taal sprak. Dat die plezante kakafonie voor niemand een probleem leek te zijn, zal ook wel veel, om niet te zeggen alles, te maken hebben gehad met die ‘harten’. Het grote hart van Eddy is stilgevallen in het WZC ‘Ter Engelen’ in Lokeren op 20 maart, vooravond van de lente. Wegens corona kon ik geen lijfelijk afscheid van hem nemen, maar de verzen uit zijn dichtbundel ‘De laatste rozen’ spreken voor zich:
AFSCHEID
In de tuin van stil verlangen
bloeien zoveel rozen
om alles wat jij mij ooit gaf
en ik met jou mocht delen.
Draden van vriendschap en van trouw
doorheen zovele jaren,
gevlochten tot een stoere band,
wil ik steeds bewaren.
Nu komt echter stilaan de tijd
voor rust en voor geborgenheid.
Vaarwel, Eddy, rust zacht in vredige geborgenheid.