Wie had het voor mogelijk gehouden dat de dames en heren die hebben gekozen voor vrijwillige isolatie in de ivoren toren van een Europese Unie, hoog genoeg verheven boven de begane grond en het gewone volk om erop neer te kunnen kijken, opeens de onschendbaarheid zouden opheffen van hun ‘achtbare collega’ Carles Puigdemont die deze status van onschendbaarheid nochtans te danken had aan zijn Europese verkiezing?
Het ‘gewone’ volk daar beneden dat, uitzonderingen niet te na gesproken, beschikt over genoeg gezond verstand om verontwaardigd een vuist te maken naar de toren daarboven, met de vraag: Waarom gooien jullie de vrijheid van een ‘achtbare collega’ te grabbel voor een Spaans regime dat de Universele Verklaring van de Rechten van de mens niet meer waard acht dan een vodje papier ? Het ‘gewone’ volk beseft met zijn gezond verstand maar al te goed dat het opheffen van Puigdemonts onschendbaarheid voor de Catalaan tot ergere gevolgen kan leiden dan een lockdown in corona-tijden. Die andere ver van huis en geliefden gekerkerde vrijheidsstrijders zijn daarvan de zielige bewijzen. Met hun meerderheidsstemming pro opheffing onschendbaarheid hebben de bange hazen in hun hoge toren met de hoge lonen hun ‘achtbare collega’ tot hetzelfde trieste lot voorbestemd.
Juist, Sr. Puigdemont, als je over zó’n vrienden beschikt, heb je stellig geen vijanden meer vandoen. En reken maar niet op de voorbeeldige democraten van Vivaldi, want precies op uw Europese dag des oordeels zat de liberale minister van justitie gemoedelijk per telefoon te keuvelen met zijn confrater van de centrale regering in de centraliserende Spaanse hoofdstad Madrid. En wedden dat het onderwerp van hun collegiale babbel haatspraak was? Hoe dat in het Spaans genoemd wordt, weet ik niet, maar u wél, meen ik te weten. Ik wens u nog een lang verblijf in DEMOCRATISCH belgië toe, maar daar mijn hand voor in het vuur steken, dàt durf ik niet.