In de voormalige kwaliteitskrant ‘De Standaard’ verscheen afgelopen weekeinde een lang artikel over ‘de opmars van extreem-rechts’. Het was het klassieke belgische propagandastuk met de bedoeling de burger bang te maken voor de boze extremistische Vlaamsnationalisten. ‘Er is nog geen aanslag gepleegd, maar de dreiging blijft’; ‘ Ze doen niets strafbaars maar de veiligheidsdiensten maken zich zorgen’; dat soort bangmakerij. ‘ Het journalistiek resultaat is zoals het te voorzien en te verwachten was: ideaal om je aardappelen op te schillen’, aldus Johan Sanctorum.
Dé onthulling van het stuk van journalist Stijn Cools komt echter helemaal op het einde, waar openlijk gemeld wordt dat het stuk geschreven werd ‘met documentatie aangeleverd door het Anti-Fascistisch Front’. Het staat er echt:
Nu zal die naam AFF bij de jongere generatie wellicht geen belletje meer doen rinkelen, want de club is weggezonken in vergetelheid, maar voor oudere nationalisten is die extreemlinkse knokploeg die zelfs betrokken was bij moord géén onbekende.
Vanaf de jaren ’80 van vorige eeuw opereerde het AFF als een soort koepel van alle (extreem)linkse clubs in het Antwerpse, met als symbool de communistische rode ster. Minstens één keer per jaar organiseerde de club een betoging in Antwerpen ‘tegen fascisme’, waarmee alles wat Vlaamsnationaal bedoeld werd; die betogingen waren relatief goed georganiseerd, kregen de steun van het socialistische ABVV, en lokten tussen de 1000 en 1500 deelnemers. Na die betogingen probeerden harde extremistische kernen van het AFF dan Vlaamsnationale lokalen aan te vallen, waaronder het VB-secretariaat in de Van Maerlantstraat en lokaal De leeuw van Vlaanderen in de Jezuïetenrui; die werden echter met succes en harde hand verdedigd door de verdedigingsploegen van NSV, het Jongeren Aktief van Xavier Buisseret en het VBJ van Filip Dewinter.
Het AFF probeerde ook met geweld congressen en bijeenkomsten van het VB te verhinderen, met gewelddadige blokkades en bezettingen. Het AFF wilde zo een Nederlands scenario creëren: daar had het geweld van Antifa wel degelijk de werking van de Centrumpartij van Janmaat onmogelijk gemaakt, met de brandstichting van Kedichem van 1986 als triest dieptepunt. Nederlandse Antifa-knokploegen kwamen op uitnodiging van het AFF geregeld naar Antwerpen, en namen deel aan de veldslagen met NSV en VB.
Het dieptepunt van het AFF kwam er in 1990. Een honderdtal Vlaamsnationalisten verzamelden in Borgerhout voor een ‘moskeewandeling’ van het VB om de islamisering van de buurt aan te klagen. Het AFF, de PVDA en een lokaal Marokkaanse jeugdhuis sloegen de handen in elkaar: een massa van 300 linkse extremisten werd opgehitst door woordvoerder Kris Merckx (PVDA). Ze vielen de VB’ers aan en sloegen verschillenden het ziekenhuis in.
Maar daarmee was hun woede nog niet gekoeld: ze trokken bewapend met stokken de wijk in, op zoek naar Vlamingen. De 70-jarige Ludo Hannes, die niet aan de wandeling had deelgenomen, kruiste nietsvermoedend hun pad. De man werd door een groepje AFF’ers aangevallen, en door de jonge AFF-Marokkaan Boubker Zarouali tegen het hoofd gestampt, waardoor hij stierf aan zijn verwondingen.
Het AFF had zo voor het eerst een dode op zijn geweten. Uiteraard werd de organisatie door de belgische dictatuur niet vervolgd; ook woordvoerder van die dag Kris Merckx (PVDA) werd ongemoeid gelaten. De moordende allochtoon kreeg een lachwekkende straf, want minderjarig. Wat wel volgde was het interne einde van het AFF: de socialistische beweging wilde niet langer met de dodelijke knokploeg geassocieerd worden. Ook de ruime steun van linkse culturo’s voor het AFF smolt weg. Dat was het einde van de grote betogingen van het AFF. De club animeerde nog een tijdlang een website, maar ook die ging ter ziele.
Wat echter wél bleef bestaan, is het STASI-archief van het AFF. Daar worden gevoelige persoonsgegevens over de politieke overtuiging van Vlaamsnationalisten geficheerd, bewaard, verwerkt, opgeslagen en gedeeld met belgische veiligheidsdiensten en linkse journalisten. Dat is volstrekt illegaal, maar dat is in België geen probleem, zolang het tegen Vlaamsnationalisten gericht is.
Dat De Standaard openlijk erkent samen te werken met dat geheime illegale AFF-archief is voor zover bekend een primeur. Voor zover die er nog waren laat de linkse leugenpers alweer de maskers vallen.
Dit is waarom iedereen een pest heeft aan Antifa-journalisten zoals Stijn Cools. Wie betrouwt die mensen nog? Een goede journalist streeft naar objectiviteit en geeft feiten weer. Stijn Cools is een loopjongen voor het extreemlinkse kartel en dus een vijand van het Vlaamse volk. Er bestaat geen waarheid in de hoofden van links activistische journalisten, enkel propaganda of wat schriftelijke diarree. Gelukkig zijn er nog websteks als Reactnieuws of Frontnieuws, die deze linkse propagandavoering uitvoerig in kaart brengen.
De Standaard? De Stasi zou een betere naam zijn.
Natuurlijk, de PoCo-Loge Dictatuur doet in zijn broek, anticipatief naar ons electoraal vonnis van 2024 toe. DAAROM schuiven ze hun PoCo-Repressieapparaat naar voren, zeker die terecht wanhopigen der bijna “gesloten” VLD, amper het zevende partijtje in de pikorde maar wel dat met de aller”dikste nek”, cfr Bart S. uit M. , Vincent Q. uit K. en hun half dozijn PoCo-geïntoxiceerde trawanten, die nog niet uit het partijtje gedeserteerd zouden zijn omwille van Sihamegate.