Bij de tragikomedie omtrent de bevrijdende inentingen die ons van het Chinese longvirus gaan verlossen, dacht ik spontaan terug aan dat gedicht uit mijn prille jeugd: Het Geschenk van R. Loveling.

Hij trok de vrieskast open,
Van Ranst keek toe van opzij
naar waar de spuitjes lagen.
’t Is nog niet aan u, zei hij.

Ge zult er wel een krijgen,
Toekomende jaar misschien,
als ze dan nog niet op zijn,
zei de prof dof, wij zullen zien.

“Toekomend jaar!” klonk het weerwoord,
“Zo lang in de rij nog staan,
dan zou ‘k al dood kunnen zijn;
er zijn er zoveel al gegaan”.

En de viroloog stond te peinzen
en dacht: misschien is het waar,
en hij streelde met zijn vingers
wat nerveus door zijn haar.

Hij peinsde “Wat nu te doen,
geef ik ’t spuitje maar cadeau
of moet ik eerst gaan overleggen
met VDB en met De Croo?”

Ge moet mij, lezer, vergeven
dat ik het vervolg u bespaar.
Ga dat maar aan Vivaldi vragen,
dat zevenkoppig allegaar.

Het belgicistisch tintje
van die ploeg van elf miljoen
het wordt de Vlaming opgedrongen,
want om ZIJN poen is het te doen.

Nochtans, het is niet MIJN regering,
bedenkt de Vlaming en het doet hem zeer.
Van Ranst strijkt door zijn haren
en verschijnt op alle schermen weer…