In memoriam Ivo De Cock

Met de Vlamingen van Stekene heb ik altijd al een bijzondere band gehad. Die stamt al uit de tijd van de rondborstige Fons Dhollander zaliger, de onvermoeibare activist met het hart op de tong, die de politieke zeispreuk heeft bedacht: ‘Ze moete mè eulder puéten uit de schuif blijv’n!’ Op die volkse wijsheid heeft Fons zijn bezige leven geënt tot aan zijn overlijden op 4 maart 2004. Geen jaar ging sindsdien voorbij zonder dat zijn heengaan werd herdacht rond Allerheiligen-Allerzielen op initiatief van Vlaamse actieveling Ivo De Cock, die op het Vlaams-politieke terrein de voetsporen van Fons heeft gedrukt, onkreukbaarheid inbegrepen.

Al deed Ivo op een wat bescheidener wijze aan Vlaamse politiek, altijd en overal waar er aan Vlaamse Beweging werd gedaan, kwam je Ivo tegen. Hij had ook altijd en overal zijn camera in de aanslag, want fotograferen was zijn meest geliefde vrijetijdsbesteding. De resultaten mochten beslist gezien worden en ze werden ook gezien, want in de loop van de jaren hebben wij in Stekene een hele reeks tentoonstellingen kunnen bezoeken met fotografisch werk van deze beginselvaste Vlaams-Nationalist. Dat hij door dik en dun aan zijn beginselen trouw bleef, al deed hij dat zonder noemenswaardige heisa en stemverheffing, wist iedereen van Stekene en omstreken die het geluk heeft gehad Ivo te hebben mogen leren kennen, was het niet als voorzitter van het plaatselijke Vlaams Belang, dan wellicht als gemeenteraadslid voor die partij of als voorzitter van het OCMW.

Ivo heeft metterdaad aan Stekene en verre omgeving laten zien dat Stekene ‘leeft’. Hij deed dat door het organiseren van voordrachten, lezingen of leerzame uitstappen, officieel onder de mantel van Dr. Geert de Rijcker Kring.  En, je bent Vlaming of je bent het niet, ook de jaarlijkse feestmalen van Ivo en zijn vlijtige medewerkers konden bij zowel Stekenaars als sympathisanten van de wijde omgeving, tot Antwerpen toe, op grote bijval en waardering rekenen, niet alleen om de spijzen en dranken, maar om de warme gastvrijheid die ze uitstraalden. Overal en altijd deed Ivo zijn best om als gastheer de Vlaamse vrienden te onthalen, maar als Ivo er was, stond Ivonne aan zijn zij, ook en vooral de laatste jaren, toen het met Ivo minder goed begon te gaan. En ja, toen kreeg ik, zoals veel andere Vlaams bewegers, dat bericht in mijn e-post dat op 31 december, oudejaarsavond in corona-tijd, die standvastige Vlaming in Woonzorgcentrum Vlashof de Vlaamse strijd had gestaakt.

Weer een ouwe getrouwe van de AVV-VVK-generatie die de door de Vlaamse fronters gekoesterde droom van zelfbestuur, die dr. Borms in 1917 tevergeefs heeft uitgeroepen, niet meer zal mogen beleven. Wegens corona – hoe lang nog??? – wordt van deze innemende strijder voor een onbevoogd Vlaanderen in (te) beperkte kring afscheid genomen in de kerk van het H. Kruis te Stekene op zaterdag 9 januari en op de begraafplaats van Stekene-Hellestraat. Rouwadres: Polenlaan 79 bus 1 9190 Stekene.

Dierbare Ivo, in de geest van ‘als gij morgen valt en ik blijf alleen, kameraad, ‘k blijf trouw en ik vecht voor twee’, zetten wij de vrijheidsstrijd voort. Tot Vlaanderen… Vlaanderen heet. Dank voor uw leven als voorbeeld ! Dank voor alles !