Zoals de kippen voel ik mij, al even immobiel en opgehokt.
Alleen gekakel valt er uit mijn bek tot nader order niet te horen.
Van virologen komt ’t gekakel: al van ’s morgens tot het ’s avonds stokt
en geen blaast even hoog, me dunkt, als deze virologen van de toren.

Al wordt de pandemie uniek genoemd en ook universeel verklaard,
’t verschijnsel deed zich al eens in de middeleeuwen voor, heb ik gelezen.
De zwarte pest werd ’t moordend virus toen genoemd dat hier heeft rondgewaard
en dat de spot dreef met de charlatans die ’t volk probeerden te genezen.

Er gingen in die dagen flagellanten rond met zweep van deur tot deur,
maar bitter zeldzaam de verhalen over deze lui in de annalen,
in fel contrast met virologen nu, de hedendaagse fine fleur,
die Abraham allicht miste toen hij niet wist waar de mosterd te halen.

Ik, hier zoals de kippen opgehokt, zou hem niet van dienst kunnen zijn,
want regels en geboden dwingen mij om in mijn kippenkot te blijven,
al doen van met de avondklok op stok te gaan mijn ledematen pijn.
En zeggen da’k die ledematen nodig had om geld binnen te rijven…

Aan geld en binnenrijven dacht ik plots toen ik Vivaldi bezig zag,
de ploeg van elf miljoen die postjes ziet als na te streven idealen
en die de Vlaamse meerderheid laat vallen als een baksteen met een lach.
Is immers niet een kieken, maar een haan die kraait het zinnebeeld der Walen?

De zeven dwergen van Vivaldi laten Vlaanderen kraaiend in de steek
en zijn daarbij zo vrank Corona schaamteloos als schaamlap te misbruiken.
De Vlaamse kiekens zonder kop zijn opgehokt en helemaal van streek.
Al zijn zij grote kiekens, zij gedragen zich als pas ontloken kuiken.

Sneeuwwitje aan de kant, vermomd als Bart De Wever, kijkt naar het gedoe,
maar laat, helaas, ’t Momentum andermaal als zand tussen zijn vingers glippen.
Hij wil wel graag die domme Vlaamse kiekens helpen, maar hij weet niet hoe.
Maar wacht, misschien eens aan Monsieur Magnette gaan vragen of die hem wil tippen?…