Thuislandbescherming betekent ook natuurbescherming. Dat begrepen alle grote conservatieve denkers – lang voor dat er zoiets als ‘GroenLinks’ bestond. Kritiek op de tegennatuurlijke overmoed van de moderne techniek, het vooruitgangsdenken en het groeimodel – kritiek die een essentieel deel vormt van het Nieuw Rechts gedachtegoed – gaat ruim twee eeuwen terug.
Het Nieuw Rechtse – en patriottisch-identitaire – verzet tegen de globalistische vijandelijke elite kan zich een kat-en-muis-spel met het thema milieupolitiek niet langer veroorloven. Integendeel: de afkeer van de dubbel neo-liberale en cultuur-marxistische vooruitgangsideologie ligt noodzakelijkerwijs ten grondslag aan de door het patriottisch-identitaire verzet beoogde wedergeboorte van de Westerse mensheid. Anders dan de cynische, belastinggeld graaiende links-liberale symboolpolitiek, met haar talloze ‘deugmodel’-projecten (zinloze ‘milieuzones’, landschapsverpestende windmolenparken, misleidende ‘emissiedoelen’, etc.), richt de Nieuw Rechtse ecologie zich op de oorzaken van de milieucrisis.
Ongeacht haar diepere (eco-)politieke oorzaken en haar directe (socio-)politieke implicaties biedt de huidige ‘Coronacrisis’ een goede gelegenheid voor een kort ‘meditatief moment’. Hier zijn zeven thesen uit Duitsland die ook Nederlands Nieuw Rechts te pas kunnen komen: zij geven een basisschets voor een authentiek cultuur-revolutionair alternatief – een EcoNLogisch alternatief voor het evident onhoudbare beleid van de globalistische vijandelijke elite.
(1) Overbevolking is de uiteindelijke kern van het milieuvraagstuk. De groei van de wereldbevolking dreigt, op zijn huidige traject, nog voor de 22e eeuw op een totaal van 12 miljard mensen uit te lopen. Gezien de daarmee samenhangende groei in energievraag zijn de nu in ontwikkeling zijnde ‘hernieuwbare’ energiebronnen niet meer dan een druppel op een hete plaat. Het globale ecosysteem kan deze honderden miljoenen nieuwe vleeseters, kunststof-consumenten, smartphonegebruikers, autobezitters en vakantievliegers simpelweg niet aan. Om onomkeerbare schade en eco-catastrofale ineenstorting te voorkomen dient de wereldbevolking op een veel lager niveau gestabiliseerd te worden.
(2) Kernenergie met innovatieve afvalopslag is een levensvatbare toekomstoptie. Kerncentrales kunnen draaien zonder verontreinigende uitstoot. Zij leveren bovendien onafhankelijk van wind en weer continu schone energie – een absoluut vereiste voor de industriële en IT-sectoren. Ook is er gedurende de afgelopen decennia aanzienlijke vooruitgang geboekt met de eindopslag van radioactief afval – zo experimenteren een aantal landen nu al met transmutatietechnieken die isotopische halfwaardetijden aanmerkelijk kunnen verkorten. Het potentieel van innovatieve kernenergie-technieken moet goed onderzocht worden – voordat kernenergie als alternatief voor fossiele brandstoffen wordt afgeschreven.
(3) Het groeiparadigma hoort op de schroothoop van de geschiedenis. De neo-liberale utopie van de onbeperkte groei als uitgangspunt voor economisch, sociaal en politiek beleid is niet langer houdbaar – het neo-liberale groeimodel is een levensgevaarlijke politieke fout. Het sociaal-darwinistische denkbeeld dat een constante sociaal-economische rat race-competitie tussen individuen en collectieven overeen komt met de ‘natuurlijke staat’ van de mensheid is volkomen achterhaald. Er zijn reële grenzen aan de grondstoffenvoorraad en het zelfherstellend vermogen van de aarde – de mensheid leeft nu ver boven haar stand. Dit is geen nieuw inzicht, maar dit inzicht dient nu wel in het collectieve bewustzijn te verankeren. Verlangzaming, matiging en consolidatie zijn essentiële onderdelen van de door Nieuw Rechtse beoogde culturele revolutie.
(4) De massa-consumptie en de overmaat-maatschappij hebben geen toekomst. De wegwerp-, mode- en impuls-cultuur van eindeloos herziene online bestellingen en eindeloos herhalende shoppingdagen is niet langer houdbaar. Westerse consumenten produceren honderden kilo’s niet-organische vuilnis per jaar. De wereldzeeën zijn nu bezaaid met eilanden van plastic vuilnis terwijl bij de Westerse consumenten het meest fundamentele besef van ecologisch rentmeesterschap ontbreekt. Absurd gevarieerde en totaal overbodige consumptieopties scheppen geen blijvend geluk, maar wekken slechts onmogelijke verwachtingen – ze scheppen ook permanente afhankelijkheid van globalistische infrastructuren en denkpatronen. Het neo-liberale consumentisme heeft de Westerse mens gereduceerd tot een zombie-achtige parasiet op de planeet. Nieuw Rechts wil deze existentiële conditionering ongedaan maken door immateriële waarden te laten prevaleren boven de vluchtige ‘genotmomenten’ van de neo-liberale wegwerpconsumptie.
(5) Maximaal-zelfvoorzienende plaatselijke, regionale en nationale economieën hebben de toekomst. Basale producten als aardappels en melk worden omwille van a fistful of dollars van de andere kant van het continent naar onze supermarkten gehaald. Het van alle redelijkheid losgeslagen winst-denken moet ophouden: waar eeuwenlange plaatselijke productie in elementaire plaatselijke behoeften heeft voorzien hoeft niet zo nodig iets nieuws te worden bedacht. Maximale plaatselijke, regionale en nationale autarkie geeft bovendien maximale bescherming tegen onvoorziene omstandigheden zoals natuurcatastrofes, epidemieën en oorlogen. Plaatselijk, regionaal en nationaal kopen is niet alleen een kwestie van sociale verantwoordelijkheid en vaderlandsliefde, maar ook van simpel gezond verstand.
(6) Minder mobiliteit komt het milieu ten goede. Het globalisme moedigt iedereen aan om constant ‘mobiel’ te zijn en te blijven. Men moet zoveel mogelijk op het platteland wonen en elke dag eindeloos in de file staan om in de binnensteden te werken. Men moet zoveel mogelijk in het buitenland studeren om vervolgens een internationale carrière na te streven met zoveel mogelijk ‘landjes zien’. Dit is economisch onzinnig en ecologisch funest. In het digitale tijdperk kan men juist vaak heel goed thuis werken, thuis winkelen en thuis ontdekken. Het dagelijkse miljoenenverkeer van hamster-wiel ‘forenzen’ en de seizoensgebonden volksverhuizingen van maniakale ‘toeristen’ belasten niet alleen de luchtkwaliteit, het ecosysteem en de klimaatbalans, maar ook de psychische gesteldheid van de totaal ontwortelde consumentenmassa. Waar men naar believen op elk moment van woonplaats en woonland kan – wil, moet – wisselen gaat iedere organische band met de natuur en de medemens – familie, volk – verloren. Basale verantwoordelijkheidszin voor de leefomgeving en de gemeenschap gaat verloren. ‘Totale mobiliteit’ vernietigt niet alleen de natuurlijke leefomgeving, maar ook de menselijke samenleving.
(7) Gesloten grenzen beschermen het milieu. De bevolking van Afrika stijgt elke week met 1,2 miljoen mensen. Er wordt dus in Afrika elke tien dagen een aantal kinderen geboren dat hetzelfde is als het totaal (en record!) aantal door Duitsland tijdens de ‘vluchtelingen’crisis van 2015 opgenomen ‘asielzoekers’. Zolang Afrika zijn ‘mensenoverschot’ kan exporteren, zal er geen einde komen aan de Afrikaanse bevolkingsexplosie. Maar wanneer de ‘migratie’routes naar Europa worden gesloten zullen Afrikaanse samenlevingen – vroeger of later – tot een alternatieve bevolkingspolitiek worden gedwongen. Tegelijkertijd zal het sluiten van de Europese grenzen voor niet-Europese immigratie de toch al te dicht bevolkte Europese ruimte nog verdere demografische overbelasting besparen. De totale ‘ecologische voetafdruk’ van Europa is toch al te hoog – een verminderde demografische druk op Europa van buitenaf is essentieel voor zowel de Europese natuur als de Europese mens.
(Uit het tijdschrift Recherche, november 2019 – vrij naar het Duitstalige origineel door gastschrijver Alexander Wolfheze)