Deze maand was er weer een zorgelijk verhaal in het nieuws over toenemende oligarchische controle en censuur. Ditmaal betrof het niet rechts, maar een dame die betroken is bij antifa-activisme in de VS. Haar werk vereiste een achtergrondcontrole, iets dat op zichzelf al een redelijke invasie van privacy betekent, maar in sommige gevallen begrijpelijk is. Het bedrijf dat deze controle deed, FAMA, wist haar anonieme Twitterprofiel op te sporen en merkte meer dan 8000 tweets aan als ‘gevoelig’. Nu was dit twitterprofiel niet heel erg goed beveiligd, de dame had haar stad in haar profiel staan en had slecht verhulde foto’s van zichzelf geplaatst. Het is echter nog steeds zorgelijk dat werkgevers zoveel inzicht in het leven van werknemers normaal vinden. De aangemerkte tweets varieerden van vermeende aanmoediging van alcoholgebruik, diverse vormen van ‘onwenselijk gedrag’ zoals schelden of druggebruik in de nabijheid van kinderen, maar nog zorgelijker was dat sommige berichten ook als ‘positief’ werden aangemerkt. Wat men wenselijk gedrag vindt is een positieve houding naar minderheden en behulpzaam zijn naar anderen. Sociale sturing door de werkgever.

Het doet denken aan de ergste voorbeelden van Cyberpunk fantasieverhalen, waarin het internet meer een middel van controle wordt dan een platform voor open communicatie en kennis. De toenemende oligarchische controle over individuen is zorgwekkend, niet alleen middels wetten maar ook door sociale controle via werkgevers en sociale media.

Yoram Hazony’s National Conservatism

Het grootste nieuws van deze maand is het komen overwaaien van Yoram Hazony’s ideeën over het nationaal-conservatisme naar Europa. Op 4 februari organiseerde een tweetal instituten, geïnspireerd door zijn opvattingen, een congres in Rome onder de titel “God, Eer, Vaderland: Ronald Reagan, Johannes Paulus II en de vrijheid der naties”, met als belangrijkste aanwezigen Matteo Salvini, Viktor Orban, Marion Maréchal Le Pen en uit Nederland Thierry Baudet. Dit is tegelijk een positieve en een negatieve ontwikkeling. Aan de ene kant is het positief dat er samenwerkingsverbanden ontstaan tussen Europese nationalisten. Aan de andere kant is het negatief dat dit gebeurt onder invloed van een Amerikaans en Engelse instituut dat zal wedijveren om nationalisten en populisten aan de kant van Amerika te houden.

Daarnaast is Yoram Hazony een Israëlische staatsburger en een fervent zionist. In zijn boek ‘De Deugd van Nationalisme’ pleit hij voor een nationalisme dat multiracialisme accepteert maar multiculturalisme verwerpt. Een gedeelde cultuur met meerdere volkeren dus. Hij pleit in feite voor een soort imperialisme-in-een-staat, waar men andere groepen accepteert maar geen politieke soevereiniteit of culturele autonomie gunt. Dit idee van nationalisme is uiteraard volledig gemoduleerd op basis van de situatie van Israël. Een dominante Joodse meerderheid die moet leven met minderheidsgroepen die in de regel de meerderheid haten. Niet een model voor Europa om te volgen dus, al is het alleen maar omdat ik het model dat minderheidsgroepen als deel van het sociaal bestel ziet onwenselijk acht. Het is al met al wel een harder model van nationalisme, met meer nationale trots, dan veel rechtse partijen momenteel bepleiten.

Verder, wat heeft Ronald Reagan te zoeken in een opsomming tussen God, Johannes Paulus II en Vaderlandsliefde? Reagan was de man van het generaal pardon voor illegalen, massale privatisering en de economie boven Volk. Hij was een van de mensen die Neoliberalisme volledig de vrije loop liet. Ik vrees dat Hazony’s bemoeienissen op het Europese continent slechts een poging zijn om populisten en nationalisten aan boord te houden van de Amerikaanse agenda, al te radicale verandering tegen te houden en uiteraard zeker te stellen dat de steun aan Israël onvoorwaardelijk is en blijft. Dat men niet tegen NAVO gaat ageren of gaat proberen uit het Amerikaans gedomineerde internationale financiële systeem te ontsnappen. Iets dat ook geldt voor Steve Bannons pogingen om zich te moeien met Europese politiek. Gelukkig is dat initiatief een stille dood gestorven. Europeanen weten zelf het beste wat goed is voor Europa en een van de hoogste prioriteiten is vrij zijn van Amerika’s hegemonie.

Ontmaskering Paul Kersey

Een ander belangrijk nieuwsitem was de ontmaskering (‘doxing’ in Engels) van Michael J. Thompson, beter bekend als Paul Kersey. Onder de naam Paul Kersey is Thompson al langere tijd de rechterhand van Jared Taylor. Hij is de co-host van Radio Renaissance en een regelmatige schrijver voor American Renaissance, Jared Taylors website en NGO. Wat onthulde de ontmaskering van Thompson? Dat hij lobbyist was voor een belangrijke conservatieve denktank, The Leadership Institute. En dat hij een journalist is die voor diverse conservatieve nieuwssites schreef en schrijft. Geen schokkende onthullingen dus. Maar het feit dat deze man ook maar enigszins in de buurt van de instituten van de Republikeinse Partij en daarmee werkelijke invloed heeft kunnen hebben, was reden genoeg om zijn naam publiek te maken en zijn hele leven onder een vergrootglas te leggen.

Dit ‘doxen’, het onthullen van privé-informatie van personen die anoniem zijn of onder pseudoniemen opereren, is een politiek wapen in de tijd van het internet en hoewel niet illegaal, wel immoreel. Het is puur het richten op de persoon en niet op zijn woorden en argumenten. Een dox wordt vaak opgevolgd met ontslag, intimidatie campagnes naar familie, vrienden, werkgevers als deze niet direct gevolg geven aan eisen om ontslag, en naar de persoon zelf. Dit is de reden dat veel nationalisten anoniem (moeten) opereren. Openlijk staan voor ideeën die illiberaal zijn is al te vaak sociale suïcide.