Rond Kerstmis besloten de Duitse Groenen hun ware gelaat te tonen. De puberale watermeloenen van ‘Fridays For Future’ nemen aanstoot aan het feit dat grootouders met heimwee terugblikken op de weihnachten van weleer, waarbij niet op een lampje in de kerstboom gekeken werd en waar gezellig gebabbeld en gezongen werd bij de open haard, waarin grote houtblokken lagen te knetteren.

Kortom, grootouders, waarom verveelt u ons met uw verhalen over kerstfeesten uit het verleden, waar elektriciteit werd verspild voor feesten en verlichting, die echt nefast waren voor onze planeet. Door al wat jullie verkeerd deden, zitten wij nu opgescheept met een zieke wereldbol.

Eigenlijk komt het hierop neer: ‘Houd je mond, oude, je hebt al een voet op het kerkhof, je hebt geen recht meer om te spreken. Door jullie omspringen met vervuilende energie, verdienen jullie niets meer’.

(Waarom praten grootouders hier nog elk jaar met ons over? Ze zullen toch snel weg zijn. #Kerstmis en klimaatcrisis)

Zo’n vijftig jaar geleden schreef de Italiaanse auteur Dino Buzzati zijn roman, Cacciatori di vecchi (Ouderenjagers). Een zekere Roberto Saggini werd bij valavond achtervolgd door een bende jonge militieleden waarvan zelfs zijn zoon deel van uitmaakt. De jongerenmilitie, geleid door ene Sergio Régora, maakt jacht op alle 40-plussers. Aan het eind van het verhaal merkt Sergio dat ook hij ouderdomsverschijnselen, die hij tot dan toe zo verachtte, begint te vertonen. Hij heeft nauwelijks tijd om weg te rennen, als nieuwe aanvallers, net zo jong als hij aan het begin van het verhaal, hem achterna zitten.

De pukkelgroenen zouden dat boek zeker eens moeten lezen, desnoods op hun, met wind functionerende, smartphone.

Och, het zijn maar pubers die hun weg nog moeten zoeken, zal u misschien denken. Voor een deel is dat waar. Maar anderzijds stelt men vast hoe die jonge mensen gemanipuleerd worden door klimaathysterici à la Al Gore en Co, die er veel geld aan verdienen. Dat is gewoon misdadig.