KVS over kindermoordenares Winnie Mandela: ‘een voorbeeld’

De Vlaamse regering heeft besloten een paar voorzichtige besparingen uit te voeren bij de subsidieslurpende linkse cultuursector, en dat bevalt hen allerminst.  Ze spuwen op al wat ‘Vlaams’ is, maar willen wel het geld.  Ook op de website van de Brusselse linkse subsidiespons KVS staat dus een oproep om een petitie tegen de Vlaamse besparingen te ondertekenen.  Waarnemers zijn het erover eens dat een centrum-rechtse regering er allicht geen moeite mee heeft de cultuursector wat te kietelen, omdat die waanzinnig éénzijdig links tot extreemlinks is.  Een vaststelling die door de culturo’s verontwaardigd ontkend wordt: zij, éénzijdig links?  Wie zou dat nu durven beweren?

Het is dan wel weer tekenend dat de KVS momenteel als schoolvoorstelling (!) een theaterstuk programmeert dat een ode is aan… de veroordeelde kindermoordenares Winnie Mandela.  Winnie is de ex-vrouw van Nelson Mandela, de linkse ANC-terrorist die in de jaren ’80 en ’90 van vorige eeuw een heleboel blanke én zwarte burgers liet vermoorden in Zuid-Afrika met bomaanslagen, waaraan ook door Vlamingen en Nederlanders werd meegeholpen.  Nelson Mandela riep achteraf wel op tot vrede en verzoening, maar Winnie was van een ander kaliber: in Soweto voerde zij een waar terreurbewind.  Het in brand steken van vermeende ‘verraders’ met een brandende autoband rond hun nek was in die tijd één van haar geliefde technieken.  In 1988 beval zij aan haar lijfwachten de ontvoering en de moord op een jongen van amper 14 jaar oud, Stompie Seipei.  In 1990 kreeg Winnie Mandela (in hoger beroep) twee jaar voorwaardelijk en een boete voor de ontvoering van Stompie Seipei, het was haar lijfwacht Richardson die uiteindelijk werd veroordeeld voor de moord.  Winnie Mandela viel daardoor in ongenade zowel bij het ANC als bij Nelson, die van haar scheidde.

Bij de Brusselse KVS is kindermoord echter geen onoverkomelijk bezwaar.  Citaat vanop de website van de KVS:  ‘  Binnen het huidige Europese klimaat van verdeeldheid dat groepen mensen tegen elkaar opzet, vindt hij (de regisseur) de tijd rijp om haar als inspiratiebron op het toneel te brengen. De voorstelling verhoudt zich niet alleen tot deze bijzondere vrouw die, ondanks vernedering, misbruik en ballingschap, haar verzet tegen het apartheidsregime onverminderd bleef voortzetten, maar gaat ook over wat wij vandaag kunnen leren van de strijdlust die haar kenmerkte. Winnie is geen smetteloze vrouw. Ze is een zwarte vrouw die leefde in een wereld van blanke suprematistische mannen. Ondanks alle tegenslagen maar ook fouten gaf ze nooit op. En net daarom is ze een voorbeeld voor vele mensen, zwart maar ook wit.’

Een kindermoordenares aan schoolkinderen presenteren als ‘inspiratiebron’, ‘bijzondere vrouw’, ‘voorbeeld’: je moet maar durven.  Maar tja, volgens de linkse culturo’s is de context duidelijk: het is allemaal de schuld van de oerduivel, de blanke man.  Klein detail: Stompie was zwart.  Maar misschien was Winnie kleurenblind?

Bron:  https://www.kvs.be/nl/agenda/200/JR_CE_SA_R_KVS_NNT/Dear_Winnie_/