Parijs was vorige weekeinde nog maar eens getuige van buitensporig, extreemlinks geweld, wat in feite een pleonasme is geworden. Banken, handels- en horecazaken, auto’s, bushokjes, alles moest eraan geloven. Zelfs een gedenkplaat ter ere van oorlogsheld Maréchal Juin werd verbrijzeld. In de buurt van de Place d’Italie werd voor miljoenen euro’s schade aangericht. Je zal er maar een handelszaak uitbaten. Wat een revival van de gerechtvaardigde strijd van de Gele Hesjes moest worden, ontaardde in geweld en vernielzucht.

Daarbij kunnen we ons de vraag stellen waarom er niet harder wordt opgetreden tegen dat extreemlinks zootje ongeregeld. Waarop wacht het regime om hen het definitieve genadeschot te geven, door hen onvoorwaardelijk en definitief buiten de wet te stellen. Want met vrije meningsuiting of ideologie heeft dat al lang niets meer te maken. Dat is puur geweld om zoveel mogelijk schade aan te richten, mensen ernstig te kwetsen, kreupel te slaan, en als het tegenvalt (of meevalt voor hen) te doden.

Het wordt duidelijk dat het regime van Macron hen laat begaan om de acties van de Gele Hesje te discrediteren.  Alle aandacht gaat immers naar het geweld, waaraan de legitieme eisen van de Gele Hesjes ondergeschikt worden.  Macron houdt van verdeeldheid, hij zaait verdeeldheid en hij voedt zich met verdeeldheid. De populariteit van de Zonnekoning – hij zit zowat in de helft van zijn mandaat (quinquennat) – bereikt intussen een dieptepunt. De aangekondigde hervormingen qua pensioenen en belastingen dreigen hun doel te missen.  Uit een recente, neutrale studie blijkt dat al die nepmaatregelen, waaronder een lichte belastingvermindering, alleen de rijksten te goede komen en nog rijker maken. De laagste inkomens zijn immers zo laag, dat de belastingdiensten hen zelfs niet meer kunnen lastig vallen.

Maar wie zijn die Black Blocs?

Vaak zijn dat leeggangers die niets serieus om handen hebben, verwende kinderen, fils-à-papa’s uit de betere kringen, die zich vervelen. De tactiek van de Black Blocks – over gans Frankrijk zouden er zo’n 1000-tal aanhangers zijn –  bestaat erin om kortstondige groepjes te vormen die van geweld hun hoofddoel hebben gemaakt. Daarvoor dragen ze die specifieke zwarte of zeer donkere kledij, wat het moeilijk maakt om ze te identificeren. Ze kleden zich op het laatste moment en veranderen onmiddellijk van kledij als de baldadigheden achter de rug zijn, waarna ze zich onder het volk mengen en doen alsof hun neus bloedt. Naar eigen zeggen zijn het anarchisten die strijd voeren tegen de globalisering.

 

Génération Identitaire

Een dag later, zondag 17 november,  vond dan een betoging plaats van een zevenhonderdtal jongeren (en een paar niet zo jonge) van Génération identitaire. De deelnemers aan de manifestatie die aan het Denfert-Rochereauplein (XIVe) in Parijs vertrok, manifesteerden tegen het islamisme en de islamisering in Frankrijk. Ondanks de ernst van het thema vond dit evenement plaats in een rustige, vrolijke en kameraadschappelijke sfeer. Geen afgebrande auto’s, geen kapotte ruiten, geen gewonde politiemensen, en zelfs geen omvergegooid vuilnisbakje. Ook een aantal Vlamingen van Schild & Vrienden betoogde mee.

Wat of wie er niet was, was de leugenpers. Het interesseert hen immers niet dat een groot deel van de Franse jeugd bereid is om in opstand te komen tegen de vreemdelingeninvasie en tegen het systeem dat islamisering mogelijk maakt, zelfs ondersteunt. Van goed opgevoede en goede geklede jongeren, die hun land en cultuur willen beschermen, krijgen ze zure oprispingen.

En dan was er nog een schietpartij, waarbij Franse gendarmes en een Vlaamse trucker beschoten werden door vreemdelingen

In de nacht van donderdag op vrijdag werden er op de A10 in Châtellerault-Usseau, in de buurt van Poitiers, gendarmes beschoten door vreemdelingensmokkelaars. Bij de schietpartij was ook een Vlaams vrachtwagenbestuurder uit Ieper betrokken. De man, wiens vrachtwagen geparkeerd stond op een rustplaats langs deze snelweg, werd opgeschrikt door geweerschoten afkomstig van asielzoekers en mensensmokkelaars, die o.a. gendarmes en zijn vrachtwagen onder vuur namen.

Gezien er geen gewonden te betreuren vielen, verdween dat nieuws in de rubriek van gebroken benen en overlijdensberichten. Het beschieten van politiemensen had decennia geleden de voorpagina’s gehaald. Het toont perfect aan hoe het met de normen gesteld is. De inwoners van Poitiers – les Poitevins (M) of Poitevines (V) –  zullen misschien aan Karel Martel gedacht hebben. Het was immers in hun stad dat Karel Martel in 732 het Moors leger van Abdul Rahman in de pan hakte. Het was het begin van de reconquista.  Die reconquista is dringend aan een herhaling toe.