Jacques Chirac (1932-2019), de vijfde president van de Vijfde Republiek, heeft zojuist zijn laatste adem uitgeblazen. Le roi est mort, vive le roi !

De man kan terugblikken op een rijk en goed gevuld leven, zoveel is zeker. De quasi unanieme loftrompetten, die hem bij zijn overlijden te beurt vielen, verplichten ons om een enigszins afwijkende stem te laten horen. Het respect voor de eeuwige rust van de overledene mag de plicht van de waarheid niet in de weg staan. Jacques Chirac was een kleurrijke figuur die niemand onverschillig kon laten, een man met verschillende gedaantes.

Chirac 1

Laat ons beginnen met de vriendelijke levensgenieter, met een verwoestende en aanstekelijke lach, een liefhebber van traditionele gerechten als choucroute, kalfskop, worst en orgaanvlees, vergezeld van een stevige pint en een goed glas wijn. De joviale man waarvan je weet – indien je hem uitnodigt voor een diner – dat er altijd plezier zal zijn. De man die altijd voor een complimentje of een schouderklopje zal zorgen. De man die zich thuis voelt in de Franse agrarische gebieden, aan de stranden, bossen en bergen, maar zich ook staande kan houden bij grote internationale bijeenkomsten. Een man met allures, een Zonnekoning waardig.

Chirac 2

Dan is er de andere Chirac. Laat ons beginnen met een anekdote, een waar gebeurd verhaal, waarvan Philippe de Villiers, voorzitter ‘Mouvement Pour la France’, getuige was. Tijdens een of andere bijeenkomst van Franse en buitenlandse vooraanstaanden, werd aan elk van hen de vraag gesteld welke historische datum ze voor hun land belangrijk vonden. Telkens werden er belangrijke historische data aangehaald. Jacques Chirac, die zich waarschijnlijk geen datum kon herinneren, of zich wilde verschuilen achter zijn historische onkunde, antwoordde dan maar: ‘1664 Kronenbourg’, verwijzend naar het betere Franse pilsje.

Élisabeth Lévy over Chirac; De man die deur openzette voor gezinshereniging en multiculturaliteit

Jacques Chirac’s charmante glimlach mag ons niet doen vergeten dat hij een grote verantwoordelijkheid heeft voor de materiële en morele ineenstorting van Frankrijk. Aan het begin van zijn politieke carrière, als premier onder Valéry Giscard d’Estaing, steunt hij drie dramatische maatregelen, die ook nog in 2019 een pijnlijke impact hebben op Frankrijk en bij uitbreiding Europa. In 1974 liet hij abortus legaliseren. Ook nam hij in 1974 deel aan de oprichting van de Europese Raden. Deze regelmatige bijeenkomsten van staatshoofden en regeringsleiders van de EEG-lidstaten, vandaag EU-lidstaten, die Jean Monnet omschreef als “het belangrijkste besluit ten gunste van de unie van Europa” sinds het Verdrag van Rome. Het technocratische en supranationale Europa werd toen doorslaggevend aangemoedigd. De gevolgen zijn vandaag zichtbaar en voelbaar.

Laat ons niet vergeten dat hij het was die in 1976 het decreet tot toelating van gezinshereniging ondertekende en daarmee de deuren van de massale immigratie wagenwijd openzette, daarmee verantwoordelijkheid draagt voor het uiteenvallen van de Franse (en Europese) identiteit en samenleving. Dat weerhield hem niet – weliswaar met een halve neut op – taal te gebruiken dewelke de meeste rechtsnationalisten niet in de mond zouden durven nemen. Zo sprak hij voor eigen publiek over een familie vreemdelingen die, zonder te werken, grote sommen geld op hun rekeningen zagen gestort worden. Woon daar als werknemer maar eens naast, zo vertelde Chirac, er aan toevoegend: “dan spreek ik nog niet over het lawaai en de stank die die vreemdelingen veroorzaken”.

“Il saute sur tout ce qui bouge”, (Hij naait alles wat beweegt) werd ook over hem gezegd. En dat is zelfs niet overdreven. Onder zijn bewind waren de canapépromoties, naar verluidt althans, alledaagse kost. Ethiek en moraliteit stonden niet hoog aangeschreven in zijn draaiboek. Chirac was een eigenlijk een geldwolf, een sjoemelaar met losse handjes, die over politieke lijken ging. Op 21 november 2007 werd een gerechtelijk onderzoek tegen Chirac geopend in verband met een affaire rond fictieve banen daterend uit de tijd dat hij burgemeester was van Parijs. Daarvoor kreeg hij op 15 december 2011 twee jaar gevangenisstraf met uitstel aan zijn broek. De gepatenteerde leugenaar gaf aan dat hij de ten laste gelegde feiten ontkent, maar om gezondheidsredenen niet tegen de uitspraak in beroep zou gaan. Daarmee kwam een einde aan deze zaak. Vandaag komt voor hem aan alles een einde. Zijn verkiezingsduel met JMLP werd al voldoende besproken, zodat wij dat niet meer hoeven te doen.

Dat hij in vrede moge rusten.

Mort, même l'ennemi a droit au respect. #JacquesChirac

— Jean-Marie Le Pen (@lepenjm) 26 september 2019