Daar gaan we weer: “Alain Delon is een racist, een homofoob en vrouwenhater”

Zondag aanstaande krijgt Alain Delon, de Franse acteur die in de vorige eeuw in talrijke films de hoofdrol vertolkte, de Palme d’or d’honneur (gouden ereprijs) van het 72ste Filmfestival van Cannes. Delon krijgt deze erkenning voor zijn rijk gevulde filmcarrière.

Maar een politiekcorrect clubje heeft bloed geroken. Want, zo beweren ze, de 83-jarige Delon is een vuilgebekte racist, een homofoob, een misogynist (vrouwenhater). Een zekere Margherita – het blijkt een Amerikaanse te zijn – lanceerde een petitie (kijk onderaan) om deze huldiging ongedaan te maken. Deze petitie werd vandaag wereldwijd door 22.346 ‘personen’ ondertekend.

Homofoob?
Waar gaat het over? Wel, over de volgende uitspraak tijdens een televisie-uitzending: “Het kan me geen moer schelen, het interesseert me niet, dat homokoppels willen samenwonen of huwen, maar kinderen adopteren kan volgens mij niet, punt. Kinderen hebben recht op een moeder en een vader. Twee moeders of twee vaders is onnatuurlijk, daar brengt niemand me van af”.

Racist?
Aan het Zwitserse dagblad Le Matin verklaarde Delon in 2013 dat hij de stellingen van patriottische partijen als MCG (Mouvement citoyens Genevois) en het Front National begreep en onderschreef.

De acteur heeft zijn sympathie voor rechts-nationalistische partijen nooit onder stoelen of banken gestoken, zijn vriendschap met Jean-Marie Le Pen evenmin. De twee leerden elkaar kennen tijdens de oorlog in Indochina, waar Delon deel uitmaakte van de Franse Marine, Le Pen van het 1ste Regiment parachutisten van het Vreemdelinglegioen. De vriendschap is gebleven, zelfs intenser geworden. Is hij daarom een racist? Het linkse weekblad l’Obs dreef zelfs de spot met dat vermeend racisme: “Delon is geen racist want hij speelde in films samen met Michel BLANC en Philippe NOIRet” !

Vrouwenhater?

Men zou eerder moeten spreken van een vrouwenverslinder, een ladykiller, zoals wel vaker in die middens. Hij had relaties met Romy Schneider, Dalida, Francine Canovas, Mireille Darc, Anne Parillaud en de Nederlandse Rosalie van Breemen.

Delon behoort natuurlijk tot de generatie waar stoere verklaringen niet geschuwd werden, om niet als mietje door het leven gaan. Uitgenodigd op de set van Thé ou Café op France 2, vertrouwde de acteur zijn jaren van geluk toe, maar ook van verdriet, mislukkingen en ontgoochelingen. Wat vrouwen betreft, gaf Alain Delon toe: “Ja, ik heb waarschijnlijk machogedrag vertoond. Ik weet niet wat je echt ‘macho’ noemt. In een opvlieging ben ik weleens in de fout gegaan. Ja, ik moet macho zijn geweest, maar ik heb ook oorvegen gekregen, zelfs van vrouwen. Ik ben niet het type om iemand pijn te doen, zeker niet een vrouw waarvan je houdt.” Vandaag de dag, ver van de vrouwen die hij als ‘zeer ingewikkeld’ beschouwt, is Alain Delon’s enige metgezel zijn trouwe hond, met wie hij zeker zijn leven wil eindigen.

Petitie maakt geen indruk

Thierry Frémaux, algemeen afgevaardigde van het Filmfestival van Cannes, is trouwens niet onder de indruk van het aantal ondertekenaars van de petitie. Hij hekelde deze ‘politieke gedachtepolitie’ tijdens een persconferentie op maandag 13 mei. “Alain Delon heeft het recht om te denken wat hij denkt. We steken alles in hokjes, we groeperen alles. Daar moet een einde aan komen. Een man die zeer vroeg naar de oorlog is vertrokken en die deel uitmaakt van een andere generatie, is moeilijk te beoordelen door de bril van vandaag, over zaken die jaren geleden zijn gebeurd en gezegd. Men mag blijkbaar een mening hebben, voor zover die niet afwijkt van hetgeen sommigen denken of opleggen.”

Zo is dat.

Petitie: via Care2 petitions