Wie zijn die mensen die het leven van het regime verzuren en al vijf weken actie voeren in Frankrijk? Volgens de bekendste Gentse leugenaar, die ook in het Europees Parlement zetelt, zou extreemrechts deze mensen manipuleren. Steve Bannon en Marine Le Pen zouden daarvoor verantwoordelijk zijn. Pure nonsens, die we van die man die voor collocatie in aanmerking komt, gewoon zijn.
Er zijn drie soorten Gele Hesjes (Gilets Jaunes):
De echte, de initiatiefnemers, de sukkelaars die op hun tandvlees zitten en het fluorvestje uit de koffer haalden om de hoge klimaatbelastingen op de brandstof aan te klagen. Zij die van hout geen pijlen meer weten te maken, door allerlei taksen en zich geen enkele vorm van ontspanning kunnen permitteren. Zij die met minder dan 1000 euro per maand moeten zien rond te komen, terwijl er miljarden euro’s naar allerlei vormen van migratie vloeien. Zij die hun enige vrijheid, hun oud (diesel) wagentje, niet meer mogen gebruiken omdat de klimaatreligie het zo wil.
Zij die overspoeld worden door allerlei gelukzoekers, maar daar niet over mogen spreken omdat het wel eens als racisme zou kunnen geïnterpreteerd worden. Zij die hun gezondheid zien achteruit gaan omdat ze de dokters- en hospitalisatiekosten niet meer kunnen betalen. Dan zijn er nog de miskenden uit de agrarische gebieden, les sans-dents (de tandelozen), zoals de socialist Hollande het verwoordde. Dat lijstje zouden we met groot gemak kunnen aanvullen… Deze groep moet dan van parlementsleden van de meerderheid vernemen dat ze bij benadering niet weten hoeveel het minimum maandelijks loon (SMIC) van een arbeider bedraagt. Het verhaal van het dik varken dat niet beseft dat het mager varken honger heeft.
Dan zijn er de ‘casseurs’, meestal uit de kringen van antifa en anarchisten. Vaak leeggangers uit betere milieus die er alleen op uit zijn te vernielen, te verwonden en zelfs te doden. Kasseistenen of molotovcocktails, gericht op mensen, zijn immers dodelijke wapens. Dat zijn de vernielers van de openbare gebouwen, metrostations, enz. De veiligheidsdiensten kennen dat uitschot, maar kunnen of willen er niets aan doen. Misschien ziet het regime er een welgekomen bondgenoot in, dit om de echte gele hesjes en heel de protesterende beweging in diskrediet te brengen. Een poging om het te laten doodbloeden, heet dat dan. Wij zijn trouwens niet de enigen die dat denken en poneren.
Tot slot heb je nog de etnische groepen, het racaille uit de Franse voorsteden. Zij die van de gelegenheid gebruik maken om de luxewinkels te bestormen en te plunderen. Zij die er de uitgelezen kans inzien om gratis hun kerstinkopen te doen, al zijn het meestal moslims. ‘Paris vaut bien une messe’, zullen ze denken…
En hoe reageerde het Elysée?
Macron keek toe en deed wekenlang alsof zijn neus bloedde. Vorige maandag kwam de Zonnekoning dan eindelijk toch uit zijn bunker. Via de televisiezenders sprak hij de bevolking toe. Het was eerder een commedia dell’arte dan een toespraak. Met (bijna) tranen in de ogen pleitte hij schuldig voor enkele onrechtvaardigheden die hij het volk had aangedaan. Hij beloofde wat kruimels, met de hoop dat de gele hesjes – de virtuele nagels van zijn doodskist – voortaan zouden thuisblijven. Vanaf volgend jaar zouden de laagste lonen er 100 euro bruto per maand bij krijgen en her en der werd er met wat procentjes gegoocheld. Enfin, schnabbels om 3 à 4 baguettes en een camembert mee te kopen.
Maar hij heeft in het verleden zozeer gelogen, dat sommigen zijn toespraak zelfs niet wilden beluisteren. Zijn haring braadt niet meer. Het doet ons een beetje denken aan de Roemeense, communistische dictator Nicolae Ceaușescu, die, wanneer de volksopstand al bezig was, ook aan iedereen een hoger loon beloofde. We weten hoe het hem verliep.
Tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen waarschuwde Macron voor een burgeroorlog indien Marine Le Pen het zou halen. Wel, die burgeroorlog is niet ver af, maar dat ligt niet aan Marine Le Pen, maar aan hemzelf.
Het volk heeft het gehad met die man, de slechtste president uit de lange Franse geschiedenis. Dat sommigen zelfs terugwillen naar de periode onder Hollande – ook niet meteen de vrolijkste – spreekt boekdelen. Het volk wil hen niet meer, Macron en zijn Brigitte. Het hautaine koppel wordt door het grootste deel van de Fransen uitgespuwd.
Intussen tekende ook Frankrijk het Marrakesh-pact en vond er in Straatsburg opnieuw een aanslag plaats die het leven van onschuldige mensen heeft gekost. De aanslag werd gepleegd door een zware crimineel (27 misdaden, de eerste veroordeling in 1999!) die in de gevangenis radicaliseerde, om hun politiekcorrect jargon te gebruiken.
Ze proberen ook te verdoezelen dat de slogan ‘Marrakesh, c’est non’ meerdere malen te zien was in optochten van les Gilets Jaunes. Maar dat wegmoffelen lukt de leugenpers niet meer, alles komt uit dankzij de sociale media. Het Elysée en Matignon hebben natuurlijk liever dat het over de brandstofprijzen gaat, waar ze nog vat op hebben. Maar betogen tegen het Marrakesh-pact, dat niet, daar zijn ze als de dood voor. Dat zou het Rassemblement National wel eens wind in de zeilen kunnen geven.
Dégage Macron, of om het met de woorden van Sarkozy te zeggen: ‘Casse–toi pov’ con’