Gisteren vond in Brasschaat de herdenking van Wim Maes plaats. Honderd aanwezigen eerden de Antwerpse oud-VMO-leider. Onze conclusie: het actieve Vlaams-nationalisme is nog steeds springlevend en dit mede door mensen zoals Wim Maes.

ReAct organiseerde samen met Voorpost deze herdenking. We zijn – stiekem – apetrots dat we op amper enkele weken tijd een honderdtal nationalistische (oud-)militanten in Brasschaat op het appèl kregen. Zelfs de weergoden waren ons goed gezind, al waren de jassen en sjaals geen overbodige luxe.

De namiddag begon met een plechtig eerbetoon aan de laatste rustplaats van Wim Maes. Elke Heylen loodste ons poëtisch doorheen het gebeuren, ook nadien in de zaal. Luc Vermeulen leidde de herdenking in met een begroeting van de aanwezigen. Onder hen oud-strijders van de VMO van Bob en Wim Maes, maar ook van de latere VMO van Bert Eriksson, veel Voorposters uit alle uithoeken van Vlaanderen en verschillende Vlaams Belang- en N-VA-mandatarissen.

Na de voormalige actieleider van Voorpost was het aan gastspreker en oud-VMO’er Wim Verreycken: “Alle respect voor de N-VA-mandatarissen die aanwezig waren op het verjaardagsfeest van Bob Maes, temeer omdat ze geen schuldgevoelens toonden wanneer ze daarover de linkse media over zich heen kregen.” Wim Verreycken wilde bewust niet ingaan op de voorbije gemeenteraadsverkiezingen. “Wim Maes leefde in een tijd waarin er geen twee nationalistische partijen elkaar beconcurreerden.” Hij betreurde dat dat nu wél het geval is, maar daar hield hij het bij. Hij bracht een overzicht van de genodigden die de vorige Wim Maes-herdenkingen toespraken, waaronder Bob Maes, Dr. Hector Goemans en Karel Dillen. Een lijstje om stil van te worden. Een aantal anekdotes brachten nostalgische gevoelens teweeg bij de oudgedienden van Wim Maes, iets wat je kon aflezen op de stralende gezichten van deze heren én dames.

Na een korte optocht, achter de vlaggen van Voorpost, werd de namiddag verdergezet in een zaaltje. Deze was iets te klein, waardoor verschillende aanwezigen rechtstaand het verloop volgden. Rob Verreycken mocht de spits afbijten met een relaas over de levensloop van Wim Maes, de man die met zijn ‘Mannekes’ de bestaansmogelijkheid van de Volksunie verzekerde. “Net zoals Wim Verreycken het al zegde op de begraafplaats, sommige interventies van de VMO durfden al eens uit de hand lopen…” aldus Rob. Maar daar was dan ook een reden voor: de extreemlinkse Amada had immers knokploegen die zonder de bewaking van de VMO iedere Volksunie-bijeenkomst onmogelijk maakten. Oud of jong, iedereen in de zaal van zo’n bijeenkomst zou klop krijgen, iets wat bij de eerste Volksunie-bijeenkomsten ook effectief het geval was, zo leert Rob ons.

Luc Vermeulen op zijn beurt zorgde voor de vergelijking van actie voeren ‘toen’ en nu. Luc: “Er zijn nostalgici die me verwijten dat de acties van Voorpost vandaag de dag te zwak zijn, te weinig actie inhouden, wel ik zeg u, de acties zijn dezelfde, de militanten zijn dezelfde, datgene wat veranderd is zijn de ordediensten en de media.” Met enkele rake voorbeelden werd deze bewering kracht bij gezet. En gelijk heeft hij. Andere tijden, andere zeden, maar de inzetbereidheid van de militanten is geen haar veranderd, tot spijt van wie het tegendeel durft beweren.

Nick Van Mieghem mocht de dag afsluiten met zijn lofbetuiging aan de grote man die Wim Maes was. “Ik ben opnieuw enorm fier hier te mogen staan en het woord te mogen voeren op een herdenking van Wim Maes!” zo begon hij zijn betoog. Wim Maes is een inspiratiebron voor velen. Hij was enorm geliefd door de militanten en door de VMO-leiding. Hij zorgde ervoor dat de Antwerpse VMO de gehele VMO meetrok tijdens de vele heroïsche en onvoorstelbare acties. En Bob Maes (helaas verontschuldigd gisteren gezien zijn gezegende leeftijd van 94 lentes) zag dat het goed was en liet Wim Maes de vrije loop.

Toemaatje uit ‘t Pallieterke van tijdens de jaren van Wim Maes en zijn Mannekes: “Eenvoudig, beminnelijk, ongedwongen, bescheiden, hartelijk, met een toch niet lawaaierige uitbundigheid in zijn gevoelens, kende hij geen hoogmoed. Hij liet zich op niets voorstaan. Ook niet op zijn nochtans niet te schatten verdiensten. Lag in die schoon-menselijke eigenschappen van hem misschien de verklaring van het gezag dat hij – zonder erkende en van hogeruit gewaarborgde hiërarchie, zonder sancties – op zijn V.M.O.-ers uitoefende? Dat zal wel zo geweest zijn, maar toch maar ten dele. Want daarbuiten had hij nog “iets” in zich, waardoor men zijn gezag aanvaardde en erkende. Wie zal dat “iets” helemaal juist omschrijven? Het was er in ieder geval en misschien koppelen we het nog het best aan zijn gloeiend geloof in de zaak van zijn volk, zijn hartstochtelijk Vlaams en Diets nationalisme.” (bron)

Uit naam van ReAct willen we nog eens iedereen bedanken die gisteren de tijd genomen heeft om de Wim Maes-herdenking bij te wonen. Houzee!