Alexandre Benalla, de ‘veiligheidsagent’ van Macron, waar we het eerder over hadden en door wie Frankrijk nu al wekenlang op zijn kop staat, incasseert maandelijks 10.000 euro, beschikt over een wagen met chauffeur en betrekt een luxeappartement in het Elysée. Niet slecht voor een ‘veiligheidsagent’ die zijn opleiding kreeg bij de ordediensten van de Franse PS. Bij de PS herinneren sommigen hem trouwens als een agressief, opvliegend, kruidje-roer-me-niet, met het vuistje altijd in slagorde.

Naar verluidt onderhield hij ook zeer goede contacten met de Frans-Algerijnse milieuadvocaat Karim Achoui (1967 – ),  inmiddels door de Parijse balie geschorst wegens zware deontologische fouten. Het was deze ‘advocaat’ die de Ligue de défense judiciaire des musulmans (LDJM) stichtte. Wegens zijn nauwe contacten met het zwaar banditisme kreeg hij de bijnaam, ’l’avocat des voyous’ (de advocaat van de schurken). De ‘advocaat’ verklaarde op Info M6 dat Benalla indruk op hem maakte door zijn inzet voor de Liga en voor zijn actief antizionistisch militantisme.

Maar daarmee houdt het verhaal rond Benalla niet op. Op een bepaald moment stelde Macron – ‘Manu’ pour les intimes – hem zelfs voor om zich kandidaat te stellen voor het ambt van Sous-préfet (adjunct-prefect). Macron zou wel voor de nodige steun zorgen. Het lekte echter uit en omdat de ‘echte’ prefecten zich daartegen verzetten, kwam van dat plannetje niets in huis.

Maar wat betekent Benalla in feite voor Macron? Waarom steekt het hoogste Franse gezag zo zijn nek uit voor een banale figuur, die Benalla eigenlijk is. Is hij een goede vriend, of zit daar meer achter? Is het gewoon een adder die Macron aan zijn borst koestert, of is het een andere soort relatie, zoals sommigen beginnen te beweren?  In het verleden werd al geopperd dat ‘bobonne Brigitte’ wel eens een alibi-relatie zou kunnen zijn. Wat hij privé doet, gaat ons natuurlijk niet aan. Maar dat is geen privézaak meer. Het imago van de ideale schoonzoon, de geslaagde bankier, het Rotschild-product, heeft alleszins een serieuze knauw gekregen.

Hét momentum, de overwinning van ‘les Bleus foncés’ op het WK voetbal, waaraan hij zich dacht op te trekken, is voorbij. Als we de peilingen mogen geloven, dan had de bekerwinst zelfs geen invloed op zijn tanende populariteit. De Zonnekoning wankelt. En dat kan ons alleen verheugen.

Ondertussen duiken de eerste cartoons op: