Terwijl Franse militairen in Mali hun leven riskeren om de negertjes te beschermen tegen islamitisch geweld, slenteren jonge, gezonde Malinezen door de straten van Parijs en andere Franse steden. Volgens de linkse NGO’s (wat een pleonasme) zijn het mensen die ‘vluchten voor honger en oorlog’, voor ons zijn het gewoon deserteurs die hier niets te zoeken hebben. Het verhaal van Amoudou, de ‘held van Parijs’, maakt dat nog maar eens duidelijk:

Met veel tamtam konden we enkele weken geleden vernemen hoe Mamoudou Gassama, een jonge Malinese ‘vluchteling’, een kindje van een balkon redde in het 18^de Parijse arrondissement.  Een mooier verhaal kon de vreemdelingenlobby zich niet indenken, wat een cadeau. De leugenpers zorgde er natuurlijk voor dat de beelden de wereld rondgingen. Of dat verhaal klopt en allemaal gebeurde zoals men het ons wil voorhouden, is nog maar de vraag.  Wanneer men de beelden bekijkt, kan men er zich inderdaad vragen bij stellen. Maar  goed als we zijn, willen we nog aannemen dat Mamoudou, “een held zonder verblijfsvergunning, de islamitische Spiderman van Parijs”, zoals een krant schreef, met de beste bedoelingen handelde.

Maar feiten en gebeurtenissen kunnen tegenwoordig niet meer binnen de juiste context geplaatst worden, alles wordt uitvergroot, de hysterie benaderend. Zo ging het regime, Macron en journaille inbegrepen, al vlug in overdrive.  Zo mocht Mamoudou op de muntthee bij Macron,  een staatshoofd waardig.  Bovendien bezorgde Macron hem onmiddellijk de Franse nationaliteit en een job bij de Parijse brandweer.

Een nieuw sprookje werd geschreven.

Dat een jonge Franse korporaal Steven – toeval bestaat echt- enkele dagen later in dezelfde omstandigheden een kind redde, kwam amper ter sprake.  Hij mocht niet bij Macron op bezoek.

Maar de negertjes vieren graag feest, dat is geweten. Zo keerde Mamoudou, zot van glorie, enkele dagen geleden terug naar Mali, het land dat hij zogezegd door honger en oorlog ontvluchtte. In Bamoko, de hoofdstad van Mali, werd hij, gezeten in een zwarte luxe limousine, door een massa enthousiaste Malinezen onthaald.

Plots was de honger verdwenen en kogels vlogen hem niet meer rond de oren. Mamoudou liep geen enkel gevaar bij de terugkeer naar zijn geboorteland, in tegendeel, hij werd er als een koning ontvangen. Wie de reis – Parijs/Bamoko kost al vlug  950,00 à 1.200 euro – betaalde weten we niet.  Het Elysée misschien?

Waarom vroeg Mamoudou dan politiek asiel aan in Frankrijk? Om te genieten van de sociale voorzieningen ?  Wellicht!  We vragen ons dan ook af of die ‘job’ bij de brandweer geen giftig cadeau is die zijn planning in de war stuurt.  Want werken is niet evident als men uit een ‘hongergebied’ komt.

Er zijn wel degelijk islamitische conflicten in Mali, waar niet trouwens. Maar het is hemeltergend dat Franse militairen er hun leven moeten riskeren, terwijl jonge, gezonde autochtonen de vlucht naar Europa nemen. Dat zijn geen vluchtelingen, maar deserteurs.

“Maar elk nadeel heb zijn voordeel”, wist Johan Cruijff ooit vertellen. In dit geval legt het de leugens, de waanzin en het bedrog van de migratie duidelijk bloot.  Het feit dat Macron, bij een tasje thee, kan beslissen dat iemand de Franse nationaliteit verwerft,  zegt ook veel over de nationaliteitswetgeving.  Hoeveel Mamoudou’s loper er rond , die met één pennentrek Fransman werden?  En dat niet alleen over Frankrijk…..

Willen ze a.u.b. eens ophouden met het volk voor de gek te houden met hun asiel- en vluchtelingenbedrog.