Links heeft historisch duidelijk meer met de kunst van het doden zelf, dan met herdenken van dode mensen, zo werd de afgelopen dagen nog maar weer eens duidelijk. Nederlanders die voor het vaderland zijn omgekomen, voor een betere toekomst voor ons allen, het blijft een gegeven waar extreemlinks bezwaar tegen maakt. Zo ook bij de jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei, waarbij er landelijk stipt om acht uur in de avond twee minuten stilte in acht worden genomen. Het is voor velen niet te begrijpen dat mensen zich hier niet aan wensen te houden, maar dat is buiten de extreemlinkse rotzooitrappers gerekend.

We zagen deze week een collectief van extremisten onder de noemer ‘geen vier mei voor mij’ schelden en tieren tegen een dodenherdenking die volgens hen racistisch zou zijn. Achter deze groep zit de Utrechtse veroordeelde kraker Rogier Meijerink. De activisten willen namelijk de hele wereld herdenken en niet enkel mensen die zijn omgekomen voor Nederland en het verdedigen van de Nederlandse belangen. Tijdens de twee minuten stilte wilde men lawaai gaan maken om zo de boel in het honderd te laten lopen.

Hoewel Meijerink van de actiegroep sprak van enkel wat woorden en gebaren om de opvattingen voor het voetlicht te krijgen bij een groter publiek – en daar ook uitgebreid de kans voor kreeg op de publieke omroep – waren er op de centrale dodenherdenking op De Dam, een plein in Amsterdam, toch onruststokers aanwezig. Een aantal van hen begonnen te schreeuwen op het moment van stilte en ze werden vervolgens door de politie ingesloten en afgevoerd.

Hoewel er vanuit bepaalde persorganen en villawijk-bewoners een zekere sympathie doorklonk voor dergelijke acties, werd de sociale media door gewone mensen overspoeld met negatieve berichten. Er kwamen verwijten naar voren dat de relschoppers ‘aandachtsgeil’ zouden zijn en ‘respectloos’ of verwijtende woorden richting de politiek, dat men extreemlinks overal maar de ruimte geeft. Het werd goed duidelijk dat het overgrote deel van de bevolking er nog niet aan toe is om zijn oorlogshelden zomaar te vergeten en hen wenst te blijven herdenken.