Feit: de N-VA trok met een communautair programma naar de kiezer in 2014. Feit: de N-VA werd de grootste partij bij de jongste federale verkiezingen. Feit: de N-VA stapte in de federale regering. Feit: de N-VA stak het communautaire in de koelkast. Feit: nog nooit in de Belgische geschiedenis en sinds de eerste staatshervorming zaten er zoveel nationalisten in het parlement én in de regering.

Gisteren werd pijnlijk duidelijk waarom de N-VA liever communautaire eisen in de koelkast steekt dan er iets aan te doen: ze geloven zélf niet in hun verhaal. In het beste geval willen ze er over praten tijdens debatten en tv-vraaggesprekken, maar op de woorden volgden tot op heden geen daden. En dat die communautaire koelkast hermetisch werd afgesloten mag duidelijk zijn.

Waar gaat het om? De gemeente Ronse is een zogenaamde faciliteitengemeente. De Franstalige inwoners genieten zo het privilege om in hun taal bediend te worden door de officiële instanties en dit terwijl Ronse volledig in Vlaanderen gelegen is en de Brusselse wettelijke tweetaligheid er dus niet van toepassing is. Maar de Vlaamse gemeenteraadsleden in Ronse zijn deze discriminerende situatie grondig beu en ze trokken op democratische wijze aan de alarmbel: CD&V-Groen, Open VLD, N-VA en Vlaams Belang stemden maandag voor de afschaffing van die faciliteitenregeling in hun gemeente.

Het is hoopvol dat àlle Vlaamse partijen aan eenzelfde zeel trekken. Het benadrukt de ernst van de situatie waarmee Vlamingen in faciliteitengemeentes geconfronteerd worden. In Voeren werd de strijd tegen Vlamingenhaters op die manier gewonnen: eendracht maakt macht zo u wil. Maar de stem van de vijf mee besturende gemeenteraadsleden van de N-VA vindt geen gehoor bij hun partijgenoten in de kamer van volksvertegenwoordigers. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat ze de roep om hulp wel gehoord hebben, maar dat het antwoord dat ze terugstuurden weinig hoopgevend klinkt.

Bij monde van oud VVB-voorzitter Peter De Roover, als je het ons vraagt de sleutelbewaarder van de communautaire koelkast, kregen de Vlamingen in Ronse te horen dat hun plan zinloos is. Immers, die afschaffing van de faciliteiten, daar moet je de grondwet voor wijzigen en dat zal niet gebeuren. Ook de bemoedigende woorden van Hendrik Vuye, professor staatsrecht en tot voor kort, voordat hij werd buiten gekeken bij de N-VA, dé hoop op een communautaire koerswijziging – lees het openbreken van de koelkast – werden door De Roover weggelachen. Vuye weet immers dat faciliteitengemeenten slechts op papier staan genoteerd en dat het dus mogelijk is om Ronse van die lijst te halen.

Vuye weet ook dat je daarvoor met een simpele stemming in het parlement een einde kan aan maken. Dat gaat sneller dan de grondwet wijzigen. Maar De Roover schiet al die ideeën af. Want “je krijgt de Franstalige parlementsleden nooit zover…” En daarmee is dan de kous af. En het verklaart meteen waarom de communautaire koelkast voor altijd gesloten zal blijven: bij de N-VA zitten enkel parlementsleden die zelfs niet eens de geringste poging willen ondernemen om iets te veranderen op communautair vlak. Het is alsof je ten strijde trekt, voorzien van een arsenaal aan perfecte wapens, maar eens je het slagveld betreedt alle wapens naast je neerlegt “want we gaan de oorlog toch niet kunnen winnen“.

De N-VA was de hoop voor meer dan een miljoen Vlamingen op communautaire veranderingen. Noodzakelijke veranderingen om van de Vlaamse regio een welvarende(re) regio te maken. Om de pesterijen door de taalfaciliteiten zoals in Ronse, Sint-Genesius-Rode en die vele andere taalgrensgemeentes aan te pakken en ongedaan te maken. De N-VA deed het: ze wist de kiezers te overtuigen, ze won de verkiezingen, ze vormde mee een regering, maar daar eindigde het. Althans op communautair vlak, hét speerpunt bij uitstek van de nationalisten van De Wever. Maar die speer werd doormidden gezaagd en weggeworpen. En daar sta je dan als N-VA-gemeenteraadslid van Ronse, helemaal alleen. Roepend in de woestijn.